…Και μάλιστα χωρίς καν να το έχω προγραμματίσει! Ο άντρας μου έτυχε να λείπει από το σπίτι εκείνη την ώρα, οπότε η σκέψη να κάνω τα δύο παιδιά μόνη μου μπάνιο, το ένα μετά το άλλο μου φάνηκε τρομακτική. «Έκπληξη!», λοιπόν, τους είπα. Έβαλα σε περίοπτη θέση τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρά τους -η κάθε μία έχει, βέβαια, το δικό της, έτσι ώστε να ταιριάζει στην ηλικία της και τα γούστα της, π.χ. η μεγάλη που έχει τρέλα με την Έλσα, δεν θα μπορούσε να μην έχει και ασορτί σαμπουάν!- γέμισα τη μπανιέρα με ζεστό νερό και τις φώναξα.
Η χαρά τους δεν περιγράφεται με λόγια! Πέταξαν τα ρούχα τους σε δευτερόλεπτα -κάτι που μου φάνηκε εξωφρενικό, δεδομένης της ώρας που κάνω κάθε φορά για να τις ντύσω- και άρχισαν να τρέχουν χοροπηδώντας, τσίτσιδες μέσα στο σπίτι! Δεν το κρύβω, παρασύρθηκα κι εγώ από τον ενθουσιασμό τους, έφερα το κινητό μου στο μπάνιο και τους έβαλα μουσική (να το έχω κι εύκαιρο για φωτογραφίες, σκέφτηκα) και αποφάσισα πως αυτή τη φορά δεν θα γκρίνιαζα για τα νερά που θα πετάγονταν έξω. Χαλάλι τους ένα ακόμα σφουγγάρισμα! (πρώτη φορά θα είναι;)
Η στιγμή του μπάνιου ήταν ό,τι πιο τρυφερό και χαριτωμένο έχω δει τελευταία στη ζωή μου! Η μεγάλη μου κόρη πήρε το αφρολουτράκι της μικρής που είναι και για τα μαλλιά και έχει και ένα φοβερά χαλαρωτικό άρωμα, για να βοηθά στον ύπνο, και άρχισε να της λούζει απαλά τα μαλάκια. Η δε μικρή, που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 2, καθόταν σαν κυρία και απολάμβανε τη φροντίδα της αδερφής της, καθώς είχε πάρει στα χέρια της και χάζευε το αφρόλουτρο και το σαμπουάν της μεγάλης με την Έλσα και την Άννα και είχε ξεκινήσει παιχνίδι ρόλων μαζί τους! Μετά βοήθησα εγώ λίγο τη μεγάλη, η μικρή, ωστόσο, πήρε το σφουγγάρι και της έτριβε απαλά την πλατούλα και στο τέλος τις ξέπλυνα και έδωσα μια μικρή μάχη για να τις βγάλω από το μπάνιο.
Αφού σκουπίστηκαν καλά, σειρά είχαν βέβαια οι ενυδατικές κρεμούλες που πάντα βάζουμε μετά το μπάνιο, εμείς τα κορίτσια, για να μην αφυδατώνεται το δερματάκι μας (η κοκεταρία, άλλωστε, είναι επίκτητη!) Η μεγάλη έκανε απαλά μασαζάκι στη μικρή, η οποία βέβαια γαργαλιόταν και γέλαγε ασταμάτητα, η δε μικρή έτριβε όπως-όπως τα πόδια της μεγάλης και τα ματάκια της είχαν αρχίσει ήδη να βαραίνουν. Ακολούθησε κρεμούλα για τα συγκάματα, πάνα, πυτζαμάκια και… γάλα. Ναι, η όλη διαδικασία κράτησε περίπου μία ώρα, αλλά πρέπει να ήταν από τις καλύτερες της ζωής τους!
Ωστόσο ήρθε και ο μπαμπάς, για να τις βρει αγκαλιά στον καναπέ, μισοκοιμισμένες και πανευτυχείς. Η πρόκληση «κοινό μπάνιο» είχε πάει κάτι παραπάνω από καλά και σκέφτομαι σοβαρά να το καθιερώσω. Για την ακρίβεια, από κάτι τέτοιες στιγμές είναι που πείθεσαι ότι τα παιδιά πραγματικά δεν χρειάζονται πολλά για να είναι ευτυχισμένα. Και ότι μια φαινομενικά τόσο ασήμαντη εμπειρία, όπως ένα μπάνιο, εμπλουτισμένη, όμως, με τόση αγάπη και φροντίδα, με τόσα γέλια και παιχνίδια και όμορφα αρώματα, ίσως τελικά στο μυαλό και στην καρδιά τους να αποτυπωθεί περισσότερο από κάθε άλλη…
