Τι θέλουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που υποφέρουν από το άγχος, να γνωρίζουν οι αγαπημένοι τους:
-«Δεν ξέρω ποτέ πότε θα με πιάσει κρίση άγχους. Όταν με πιάνει, όμως, πραγματικά έχω ανάγκη την στήριξή σας.»
-«Μη με παρεξηγείτε που κάθε φορά αρνούμαι τις προτάσεις σας. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνω πλάνα, ενώ εξίσου δύσκολο μου είναι μερικές φορές ακόμα και να μιλήσω στο τηλέφωνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω απελπισμένα ανάγκη να σας δω και να μιλήσουμε. Απλά δεν μπορώ.»
-«Μη με εγκαταλείπετε κάθε φορά που απομονώνομαι.»
-«Πράγματα που σε εσάς ακούγονται παράλογα, εμένα με αγχώνουν πραγματικά.»
-«Απλά και μόνο το να έχεις κάποιον που αγαπάς και εμπιστεύεσαι, ο οποίος κάποιες στιγμές θα σου θυμίζει ότι χρειάζεται να αναπνεύσεις, βοηθά πραγματικά.»
-«Έχετε υπομονή μαζί μου. Αυτό που παθαίνω δεν εκδηλώνεται πάντα ως μια μεγάλη κρίση-έκρηξη. Κάποιες φορές εμφανίζεται με τη μορφή θυμού ή έντονης αναστάτωσης.»
-«Ακόμα κι όταν όλα πάνε καλά, έχω πάντα την αίσθηση πως κάτι πολύ κακό πρόκειται να συμβεί.»
-«Όταν είμαι αμίλητη, δεν είμαι λυπημένη, κουρασμένη, ούτε βαριέμαι ή έχω κάτι. Απλά συμβαίνουν τόσα πολλά μέσα στο μυαλό μου που μερικές φορές δεν μπορώ να συντονιστώ με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.»
-«Μου είναι αδύνατο να το σταματήσω.»
-«Κάποιες φορές, νιώθω άγχος, χωρίς να ξέρω πραγματικά τι είναι αυτό που με αγχώνει.»
-«Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα: π.χ. Πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα σε μια αίθουσα, καμία εμφανής έξοδος κινδύνου… η λίστα με όλα αυτά που μπορεί να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή είναι ατελείωτη…»
-«Πραγματικά δεν φταίτε εσείς –το πρόβλημα είναι δικό μου. Το γενικευμένο άγχος σε κάνει να νιώθεις διαρκώς ότι πνίγεσαι. Τις περισσότερες φορές η ίδια η ζωή εντείνει αυτό το αίσθημα. Αν δυσκολεύομαι να κάνω πλάνα, μην το παίρνετε προσωπικά.»
-«Όταν με ρωτάτε “είσαι καλά;” και απαντώ “ναι, μια χαρά!”, το καταλαβαίνω ότι δεν με πιστεύετε. Το κάνω, όμως, γιατί δεν θέλω να σταματήσετε να με θεωρείτε συμπαθή, αστεία και… φυσιολογική, αν σας πω την αλήθεια.»
-«Λυπάμαι. Λυπάμαι ειλικρινά για κάθε πρόσκληση που απέρριψα, για κάθε φορά που δείχνω παράλογη και στριμμένη, γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθω να πνίγομαι ή να φοβάμαι. Λυπάμαι για κάθε φορά που είπα ότι θα κάνω κάτι, αλλά τελικά δίστασα. Λυπάμαι που το άγχος μου, επηρεάζει αρνητικά και εσάς.»
-«Το άγχος δεν έχει “πρόσωπο”. Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι τρέμω ή έχω υπερένταση κάθε φορά που είμαι αγχωμένη».
-«Έχω ανάγκη να με προσεγγίσετε, ακόμα κι όταν είμαι τόσο αγχωμένη που έχω σταματήσει να βγαίνω από το σπίτι. Χρειάζομαι να ξέρω, ότι κάποιος νοιάζεται ακόμα για εμένα και θέλει να με δει.»
-«Εξαιτίας του άγχους μου, αναλύω κάθε στιγμή τα πάντα. Δεν μπορώ να “απενεργοποιήσω” το μυαλό μου και αυτό είναι εξαντλητικό.»
-«Σας παρακαλώ, μη μου λέτε απλά να το ξεπεράσω ή ότι γίνομαι γελοία.»
-«Κάθε φορά που σας μιλάω, αργότερα σκέφτομαι ξανά και ξανά κάθε λέξη της συζήτησής μας. Κι αν είπα κάτι που νιώσω ότι δεν έπρεπε να πω, ακόμα κι αν είναι κάτι αστείο όπως π.χ. ένα γραμματικό λάθος, αυτό μπορεί να μου προκαλέσει εμμονή για χρόνια.»
-«Δεν είναι υποχρέωσή σας να με “κάνετε καλά”. Το μόνο που ζητάω είναι να με αγαπάτε όπως είμαι.»
Πηγή: themighty.com
