«Υπήρξαν αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου μου ως μαμά, που σκέφτηκα “Γιατί κανείς δεν μου το ‘χε πει αυτό;”
Για παράδειγμα, κανείς ποτέ δεν μου είπε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να παραδεχτείς ότι δεν “ερωτεύτηκες” το παιδί σου από την πρώτη στιγμή που το έβαλαν στην αγκαλιά σου. Έτσι ένιωσα όταν είδα τον πλακούντα μου να κείτεται σε ένα μπολ –κοιτάζοντας με νοσηρό ενδιαφέρον πώς ήταν. Όχι, όμως, ευχαριστώ. Δεν θέλω να κάνω αγκαλίτσες μαζί του.
Κανείς δεν μου είπε ότι τα ράμματα στον κόλπο πονάνε περισσότερο κι απ’ τον ίδιο τον τοκετό!
Κανείς δεν μου είπε ότι ο θηλασμός ΝΑΙ, ΠΟΝΑΕΙ. Κι όποιος λέει ότι δεν θα ‘πρεπε να είναι δύσκολος, λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Είναι κάπως κακό σημάδι ο πόνος, όμως πρώτη φορά θα σου συμβεί να ρουφιούνται τόσο άγρια οι θηλές σου! Μπορεί να πάρει μια-δυο βδομάδες για να γίνει εύκολο. Όμως –τ’ ορκίζομαι- γίνεται εύκολο! Και τότε, ο άντρας σου μπορεί να σε βγάζει γλυκές φωτογραφίες που χαμογελάς, αντί να δαγκώνεις τα χείλη σου κλαίγοντας.
Κανείς δεν μου είπε ότι ΟΛΟΙ θα έχουν μια γνώμη για το μωρό σου –πώς να το ταΐσεις, πώς να το ντύσεις, πώς να το ονομάσεις, πώς να το φροντίσεις, γιατί δεν πρέπει να το παραχαϊδεύεις, πόσο πρέπει να το αγκαλιάζεις… και πολλά, πολλά ακόμα.
Κανείς δεν μου είπε έναν ευγενικό τρόπο να πω σ’ όλους αυτούς με τις απόψεις να βγάλουν τον σκασμό.
Κανείς δεν μου είπε, ότι δεν θα είμαι ποτέ ξανά ολοκληρωτικά, αληθινά μόνη. Κι αυτό περιλαμβάνει το να πηγαίνω στην τουαλέτα, να κάνω μπάνιο ή να κάνω αποτρίχωση.
Κανείς δεν μου είπε, ότι, τελικά, μόλις συνηθίσεις να μην είσαι ποτέ μόνη, σου λείπει ακόμη κι όταν κοιμάται, επειδή είναι τόσο γλυκό. Τόσο γλυκό…
Κανείς δεν μου είπε ότι τα σημάδια και οι παρενέργειες της εγκυμοσύνης διαρκούν πολύ καιρό… οπότε, στην ουσία, είσαι έγκυος για περίπου δυο χρόνια. Σαν ελέφαντας. Κι εξίσου χοντρή.
Κανείς δεν μου είπε ότι το να τρως μπισκότα και να πίνεις καφέ είναι η ιδανική διατροφή –γιατί δεν είναι. Όμως σε βοηθάει να βγάλεις τη μέρα –οπότε, ποιος νοιάζεται;
Κανείς δεν μου είπε, ότι το να κάνω παιδιά μπορεί να σημαίνει ότι πού και πού θα μισώ τον άντρα μου. Ότι πολλές φορές προτιμώ μια αγκαλιά με το μωρό μας. Ότι νιώθω συχνά πολύ αδικημένη. Κι επίσης, κανείς δεν μου είπε ότι το να τον βλέπω να παίζει, να αγκαλιάζει και να φροντίζει το μωρό μας θα με έκανε να σκάω από ευτυχία.
Κανείς δεν μου είπε, ότι παρά το ότι ένιωθα ανίκανη για όλα αυτά και παρά το ότι δεν ήξερα πού μου πάνε τα τέσσερα σχετικά με τη μητρότητα, τα ένστικτά μου τελικά δεν θα με απογοήτευαν. Κάποιες μαμάδες το κάνουν να φαίνεται ευκολότερο από άλλες. Το να θαυμάζω τον τρόπο που δρα κάποιος άλλος, δεν θα έπρεπε να με κάνει να αμφισβητώ τον δικό μου.
Κανείς δεν μου είπε, ότι θα ήμουν σε κατάσταση τρέλας μετά το παιδί. Ότι θα ένιωθα μοναξιά και φόβο και πολύ μακριά απ’ τον εαυτό μου. Κανείς δεν μου είπε, ότι θα ένιωθα ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για τα συναισθήματά μου, μέχρι που θα ξεχείλιζα και θα τα μοιραζόμουν με όλους σας.
Όμως αυτό που ΟΛΟΙ μου είπατε, είναι πως αυτά τα αισθήματα δεν θα κρατήσουν για πάντα. Ότι καμιά φορά έρχονται κατά πάνω σου και θες να το βάλεις στα πόδια, άλλα –όπως όλοι είπατε- τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Γίνονται ευκολότερα. Θα περάσει. Και θα αξίζει τον κόπο.»
