«Χθες το πρωί ήταν η τελευταία μέρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών όχι μόνο για τα παιδιά μου, αλλά και για μένα. Ήταν το τελευταίο πρωινό που μπορούσαμε να κοιμηθούμε μαζί, το τελευταίο πρωινό που σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα για δύο ώρες γιατί τα παιδιά μου κοιμούνταν μέχρι αργά. Η μυρωδιά του καφέ (όχι τα δάκρυα ή οι συνεχείς ερωτήσεις που συνήθως τους κάνω όταν ετοιμάζονται για το σχολείο ) γέμιζε την κουζίνα και εγώ μπορούσα να απολαύσω κάτι που δεν μπορώ να χορταίνω καθημερινά: την ησυχία μου. Κάτι που είχα για δύο εβδομάδες- όσο κράτησαν οι χριστουγεννιάτικες διακοπές.
Κατά τις 10 το πρωί, ήμουν ήρεμη- ξυπνούσα τα παιδιά μου για να παίξουμε, γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο και γιατί πλέον έχουν αρκετά γεμάτο πρόγραμμα για ν’ ασχοληθούν με μένα όταν πάνε σχολείο. Αλλά, στις διακοπές, είναι όλα δικά μου.
Οι διακοπές αποκτούν άλλη σημασία όσο τα παιδιά μεγαλώνουν. Τις χρειαζόμαστε περισσότερο σε σχέση με όταν ήταν μικρά. Όταν ένα κλασικό πενθήμερο από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή ψάχνεις να βρεις τον χρόνο να τα προλάβεις όλα, να μην ξεχάσεις το ραντεβού στον παιδίατρο, να πας τον μικρό στο μπάσκετ και να είσαι στην ώρα σου για τη συνάντηση με τους δασκάλους, χαίρεσαι που κάνεις ένα μικρό διάλειμμα απ’ αυτές τις υποχρεώσεις. Και όλα αυτά μαζί με τα κουρασμένα παιδιά και τις ξαφνικές εναλλαγές της διάθεσής τους. Έτσι, καταλαβαίνετε γιατί όχι μόνο τις αποζητάω, αλλά τις λαχταράω!
Όπως όλες οι οικογένειες, τα παιδιά μου κ εγώ γκρινιάζουμε όταν πιεζόμαστε και μπορεί να ξεσπάσουμε ο ένας στον άλλον. Όσο μεγαλώνουν, ο χρόνος που περνάμε μαζί, μειώνεται συνεχώς. Προσπαθούμε να έρθουμε πιο κοντά όταν τρώμε μαζί, αλλά πάντα υπάρχει κάτι που μας περιμένει μετά: τα μαθήματα του σχολείου ή οι δουλειές του σπιτιού- και όλοι το νιώθουμε.
Κατά τη διάρκεια των διακοπών, μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα και ν’ ανακαλύπτουμε καινούρια πράγματα. Θέλω να απολαύσω την κάθε στιγμή με τα παιδιά μου- όσο ακόμα ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη με μας- γιατί εκείνα συνεχώς καταπιάνονται με καινούριες δραστηριότητες. Δεν έχω πια να ετοιμάσω την βρεφική τσάντα με τις πάνες, δεν χρειάζεται πια ν’ ανοιγοκλείνω το καροτσάκι ούτε να προγραμματίζω πότε μπορώ να βγω για λίγο έξω ανάλογα με τις ώρες που κοιμάται το μωρό. Μπορούμε να ταξιδέψουμε όλοι μαζί, να βγούμε οικογενειακώς για φαγητό ή απλώς να μιλάμε με τις ώρες, χωρίς ξαφνικά ξεσπάσματα οργής ή χωρίς να χρειαστεί να διακόψουμε την κουβέντα μας για ν’ αλλάξουμε πάνες.
Δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά αυτές τις δύο εβδομάδες. Μπορούμε επιτέλους να αναπνεύσουμε από την αγχώδη καθημερινότητά μας και να ηρεμήσουμε- κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε μια συνηθισμένη μέρα.
Πολλοί γονείς χαίρονται που τα σχολεία άνοιξαν μετά τα Χριστούγεννα και τους καταλαβαίνω. Θυμάμαι ότι ένιωθα πιο ήσυχη παλιά, όταν τα παιδιά γύριζαν στο σχολείο, δεν μάλωναν πια και δεν είχα να μαζεύω Λέγκο και Μπάρμπι απ’ το πάτωμα. Αλλά, όταν άκουσα ότι το ξυπνητήρι μου χτύπησε πάλι στις 6, ήξερα τι με περίμενε. Η ζωή μας γινόταν όπως πριν, ήταν πάλι προγραμματισμένη- και ο αγώνας ξανάρχιζε!
Θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και τα παιδιά μου να είναι πάλι πιο άνετα, να έχουν πάλι ελεύθερο χρόνο, τόσο για εκείνα, όσο και για μένα- περισσότερο για μένα.
Γι’ αυτό, δεν πέταξα απ’ τη χαρά μου σήμερα όσο τα έβλεπα να ετοιμάζονται για το σχολείο. Επιβιώσαμε και από το σημερινό χάος του πρωινού- όμως όταν μπόρεσα να πάρω επιτέλους μια ανάσα μέσα στο άδειο μου σπίτι, δεν κατάφερα να νιώσω την γαλήνη που αισθάνομαι όταν τα παιδιά μου είναι εδώ- όταν κοιμούνται, βλέπουν τηλεόραση ή μιλάνε στο τραπέζι την ώρα που τρώμε.
Η πραγματική γαλήνη κάθε μαμάς προέρχεται από ένα γεμάτο, χαρούμενο σπίτι- δεν είναι ίδια με την ησυχία που νιώθει σε ένα άδειο σπίτι. Δεν μπορεί να είναι. Ειλικρινά, μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξυπνήσω αργά και θα τους πω: "Σας παρακαλώ, σηκωθείτε. Θέλω να φάμε μαζί και να χαζέψουμε στην τηλεόραση, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο- θα είναι πολύ όμορφα!”»
Πηγή: Scarymommy.com
