Μου πήρε πολύ καιρό για να αποδεχτώ ότι είμαι περισσότερα από το μέγεθος των ρούχων μου, αλλά τώρα που τα κατάφερα, σκοπεύω να μην γυρίσω πίσω ποτέ. Γιατί άργησα τόσο πολύ δυσκολεύομαι να το καταλάβω, αλλά υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με τα χρόνια που ξόδεψα προσπαθώντας να μοιάσω στα μη ρεαλιστικά σώματα των περιοδικών, με τα οποία μας κάνουν πλύση εγκεφάλου τα μέσα ενημέρωσης από την ημέρα που γεννιόμαστε. Από την πρώτη φορά που αγόρασα γυναικείο περιοδικό, το 1988, μέχρι πολύ πρόσφατα, παραδέχομαι ότι "έχαβα" κάθε ψέμα που έλεγε ότι «Όσο πιο αδύνατη τόσο πιο όμορφη, πιο σέξι, πιο δυνατή. Όσο πιο αδύνατη τόσο πιο ευτυχισμένη.» Τι αηδίες που είναι όλα αυτά.
Αυτό το σώμα –αυτό το σώμα των 44 ετών! Θέλετε να σας πω τι μπορεί να κάνει αυτό το σώμα; Κι ας μην χωρά σε μέγεθος Small πια –πολύ που με νοιάζει!
Το σώμα αυτό δημιούργησε τέσσερις ανθρώπους, ο ένας εκ των οποίων σήμερα είναι 1,82 εκ. Και αυτή η κοιλιά, αυτή που δεν έγινε ποτέ ξανά πλάκα έπειτα από τέσσερα μωρά, αυτή με το δέρμα που περισσεύει και κρέμεται πάνω από τα σημάδια των καισαρικών –σίγουρα κουνιέται όταν γελάω, αλλά το κάνει με μεγαλύτερη χαρά και από την κοιλιά του Άη Βασίλη. Για φέρτε εδώ τα μελομακάρονα.
Το σώμα αυτό έθρεψε αυτά τα τέσσερα μωρά, με στήθη που με τα βίας αναγνωρίζω σήμερα, και που μπορώ με απλά λόγια να περιγράψω ως άδειες κάλτσες. Ναι, απεγνωσμένα έχουν ανάγκη από ένα σουτιέν με ιδιότητες γερανού, αλλά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Θέλετε να μιλήσω και για το μέρος αυτό του σώματός μου που για καιρό ετοίμαζε τα γεύματα των τεσσάρων αυτών ανθρώπων; Γιατί αυτό είναι το στήθος που θα έπρεπε να διαφημίζουν τα μοντέλα των σουτιέν της Victoria’s Secret.
Τα μπράτσα αυτά που ακόμα παλεύουν να κάνουν κανένα «γυναικείο» πους-απ, πέρασαν μια δεκαετία σηκώνοντας πιτσιρίκια 15 κιλών και τοποθετώντας τα με ασφάλεια σε παιδικά καθίσματα, κούνιες και καροτσάκια. Οι δικέφαλοί μου μπορεί να μην είναι επαρκώς γραμμωμένοι για αμάνικο πια, αλλά όλες αυτές οι αγκαλιές που έχουν δώσει στα παιδιά μου, τους κάνουν περισσότερο άξιους για εξώφυλλο περιοδικού από τα άδεια μπράτσα των μοντέλων των 45 κιλών.
Οι στρογγυλοί γοφοί και οι γεμάτοι μηροί μου που πρέπει να ζουληχτούν όσο ποτέ για να χωρέσουν στο τζιν μου. Αυτοί που τρίβονται μεταξύ τους και συγκαίονται. Το παθαίνουν αυτό όταν τρέχω. Και, πιστέψτε με, έχουν κουβαλήσει το σώμα μου για περισσότερα χιλιόμετρα από όσα μπορώ να υπολογίσω τα τελευταία δέκα χρόνια.
Δεν αρνούμαι ότι το σώμα μου αλλάζει. Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Και το ξέραμε ότι θα συμβούν. "Α, έφτασες στα 40; Καλά, περίμενε να δεις. Τα πάντα θα αρχίσουν να καταρρέουν από εδώ και στο εξής, και δεν θα μπορείς ποτέ ξανά να χάσεις βάρος."
Όχι μόνο προσβάλλομαι πλέον όταν ακούω κάτι τέτοιο, αλλά απαντώ «Ποιος διάολο νοιάζεται; Είμαι δυνατή; Και βέβαια. Είμαι υγιής; Είμαι. Μου αρέσει; Ναι, μου αρέσει ότι μπορώ να παίζει τένις με άτομα πιο μικρά ή πιο μεγάλα από εμένα, χωρίς να πεθαίνω από την κούραση. Λατρεύω ότι το σώμα αυτό μπορεί ακόμα να κάνει ποδήλατο με τον ζήλο 8χρονης, μπορεί να κλωτσήσει μια μπάλα στην αυλή με τα αγόρια και μπορεί να βουτήξει στη θάλασσα από έναν ψηλό βράχο χωρίς δισταγμό. Μου αρέσει που ακόμα "ανάβει" τον άντρα μου, που μπορεί να χορέψει και που φιλοξενεί ένα μυαλό το οποίο είναι ικανό να προσφέρει περισσότερα σε αυτόν τον κόσμο από όσα θα προσφέρει ποτέ ένα "τέλειο σώμα". Και λατρεύω που αυτή η καρδιά μέσα του χτυπά με περισσότερο πάθος, αγάπη και χαρά από όσο χτυπούσε όταν ήμουν αρκετά κιλά ελαφρύτερη.
Το νέο αυτό σώμα μου, με το οποίο πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ερωτευμένη -αυτό που δεν νοιάζεται πια να είναι πιο λεπτό και πιο σέξι- μπορεί να γίνεται όλο και πιο απαλό, φαρδύ και αργό, αλλά από τότε που άρχισα να το κοιτάζω με ευγνωμοσύνη, γαλήνη και δέος για όλα αυτά που είναι ακόμα ικανό να κάνει, έχω συνειδητοποιήσει ότι τελικά είναι όλα αυτά τα πράγματα που το κάνουν απείρως πιο σημαντικό από όσο δείχνει.»
*Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από τη μαμά-blogger τεσσάρων αγοριών Melissa L. Fenton.
