«Εκεί που κάθομαι στην αυλή του Γυμνασίου, ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα, έρχεται κι ανεβαίνει στην αγκαλιά μου. Τυλίγει τα λεπτά χεράκια του γύρω από τον λαιμό μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί:
‘Εγώ σ’αγαπώ περισσότερο, μαμά.’
Τραβιέται προς τα πίσω, γελάει, και κάθε ένταση μέσα μου εξαφανίζεται.
Κουνιέται ασταμάτητα. Δεν μπορεί να σταθεί ακίνητος. Στρέφει το κεφάλι του μπροστά και προσποιείται ότι ενδιαφέρεται για τη μουσική που παίζεται εκείνη την ώρα στη σκηνή.
‘Σσσς’ ψιθυρίζω σιγά στο αυτί του.
Πιάνει το χέρι μου και μπλέκει τα δάχτυλά του με τα δικά μου, συγκρίνοντας τις διαφορές ανάμεσα στο μικροσκοπικό του χεράκι και στο δικό μου, και ύστερα γέρνει και ακουμπά το κεφάλι του στο στήθος μου.
Το κεφαλάκι του μυρίζει όπως αυτός, ένα απαλό άρωμα σαμπουάν αναμειγμένο με τον ιδρώτα ενός μικρού αγοριού που έτρεχε αδιάκοπα γύρω-γύρω. Κλείνω τα μάτια μου και εισπνέω βαθιά γιατί ξέρω πως οι στιγμές αυτές είναι δανεικές, ότι δεν θα υπάρξουν πολλές ακόμα που θα τον έχω έτσι στην αγκαλιά μου.
Το ξέρω γιατί πριν από αυτόν, είχα τους άλλους που καθόντουσαν έτσι στην αγκαλιά μου με τα χέρια τους τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό μου, καθώς εγώ εισέπνεα το άρωμα των παιδικών χρόνων που περνούν και φεύγουν ανεπιστρεπτί.
Το ξέρω γιατί στη σκηνή ακριβώς μπροστά μας βρίσκεται ο πρώτος που έκατσε ποτέ σε αυτή την αγκαλιά. Σήμερα είναι πιο ψηλός από εμένα. Φαίνεται σαν να μην έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήταν η δική του σειρά. Πού πήγαν αυτά τα χρόνια;
Ήταν ακριβώς εδώ. Μα ακριβώς εδώ!
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο έμπλεκε τα δάχτυλά του με τα δικά μου και τώρα είναι εκεί πάνω, ακριβώς στα μισά στης εφηβείας του, προσπαθώντας να βρει την θέση του σ’αυτόν τον κόσμο. Είναι αυτός ο άνθρωπος τώρα, ο μοναδικός και διαφορετικός, με τα δικά του ενδιαφέροντα και γούστα, με τα δικά του πάθη.
Είναι κάποιος εντελώς μακριά μου, εντελώς ξεχωριστός από εμένα, και το μόνο που ελπίζω κάθε μέρα είναι να του έχω δώσει τα σωστά όπλα για να γνωρίσει μόνος του τον κόσμο που ξετυλίγεται μπροστά του. Ελπίζω να μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του, να μπορεί να πιέσει τον εαυτό του, να μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του και να μπορεί να γελά με τον εαυτό του. Νομίζω ότι μπορεί. Ελπίζω να ξέρει ότι θα είμαι πάντα αυτό το απαλό μέρος όπου θα μπορεί να προσγειώνεται για όσο καιρό το χρειάζεται.
Ο χρόνος που μας δίνεται με τα παιδιά μας δεν είναι ποτέ αρκετός. Οι μέρες μοιάζουν να διαρκούν αιώνες, όμως τα χρόνια πετούν. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια και ξαφνικά αυτό το μικρό ιδρωμένο αγόρι στην αγκαλιά σου είναι πάνω σε κάποια σκηνή, κι εσύ αναρωτιέσαι πώς έγιναν όλα τόσο γρήγορα.
Όταν αυτός εδώ ο μικρούλης θα είναι πάνω σε εκείνη τη σκηνή κάποια μέρα, κάνοντας αυτό που αγαπά, η αγκαλιά μου θα είναι άδεια. Θα βρίσκομαι ανάμεσα στο πλήθος χωρίς κανέναν να προσέχω, χωρίς κανέναν να ψιθυρίζω «σσς» στο αυτί του. Θα κοιτάζω, θα παλεύω να συγκρατώ τα δάκρυα της περηφάνιας που πάντα έρχονται, θα απολαμβάνω τη γλυκόπικρη εκείνη στιγμή και θα εύχομαι ο χρόνος να κυλούσε λίγο πιο αργά.
Δεν θα υπάρχει κανείς να σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου, να τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου, να αναζητά τις φλέβες στην πάνω πλευρά του χεριού μου με τα μικρά του δαχτυλάκια.
Ξέρω ότι το διάστημα ανάμεσα στο τώρα και στο τότε είναι μικρότερο από όσο φαίνεται. Ξέρω ότι θα έρθει πολύ σύντομα.
Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν –τουλάχιστον, όχι πραγματικά. Ανήκουν στον εαυτό τους και απλά τυχαίνει να βρίσκονται υπό την προστασία μας για κάποια χρόνια. Λέω πολύ συχνά ότι δεν υπάρχω για να «μαζεύω» παιδιά, αλλά ότι είμαι εδώ για να τα μεγαλώσω και μετά να τα αφήσω ελεύθερα.
Αυτό που δεν λέει κανείς στις νέες μαμάδες, βέβαια, είναι ότι το παιδί μεγαλώνει κάθε μέρα, μεγαλώνει και απομακρύνεται λίγο περισσότερο από εσένα. Μεγαλώνει και γίνεται λίγο πιο ανεξάρτητο. Μεγαλώνει και γίνεται λίγο πιο αυτάρκες. Μας χρειάζεται όλο και λιγότερο κάθε μέρα.
Αυτός είναι ο σκοπός της μητρότητας. Αν έχουμε κάνει σωστά τη δουλειά μας, τα παιδιά μας θα μας χρειάζονται όλο και λιγότερο.
Φυσικά, όσο κι αν γίνομαι μάρτυρας αυτής της διαδικασίας ανάπτυξης που όλοι οι γονείς προσπαθούμε, αυτή δεν έρχεται χωρίς αντίτιμο. Για κάθε βήμα που κάνουν μακριά μας, υπάρχει άλλο ένα στο οποίο εμείς πρέπει να αντισταθούμε: το να τα ακολουθήσουμε. Για κάθε βήμα ανεξαρτησίας που μαθαίνουν να κάνουν, πρέπει να τα αφήσουμε να κάνουν ένα μεγαλύτερο.
Η μητρότητα -κάθε μία πτυχή της- είναι γλυκόπικρη.
Κι έτσι έκατσα με το αγόρι μου στην αγκαλιά μου, και κατέγραψα τη στιγμή εκείνη στη μνήμη μου. Την έθαψα βαθιά. Πρέπει να απολαμβάνεις τις στιγμές αυτές όταν έρχονται. Πρέπει να ρουφάς το άρωμα από τα ιδρωμένα τους κεφαλάκια όσο μπορείς, γιατί μια μέρα, όχι πολύ μακριά από τη σημερινή, θα έχουν μεγαλώσει και δεν θα βρίσκονται πια εδώ.
Αυτό το μικρό αγόρι, δεν είναι δικό μου. Μπορώ να το κρατήσω μόνο για λίγο, και για αυτό το λίγο θα το κρατήσω καλά.»
Πηγή: scarymommy.com
