Καλλιεργούμε την πεποίθηση ότι η ζωή είναι σκληρή
Όχι ότι είναι εντελώς ανακριβές ούτε και παράλογο, αλλά το να εξηγούμε τα πάντα με μια τόσο καθολική γενίκευση που, εν τέλει, μας απαλλάσσει απ’ την υποχρέωση να προσπαθήσουμε, αλλά και να φέρουμε την όποια ευθύνη της αποτυχίας μας, είναι ένα στοιχείο που υποδηλώνει παραίτηση, φοβία και υπεκφυγή. Xαρακτηριστικά, δηλαδή, των ανθρώπων που, πλαγίως, δεν έχουν διάθεση να «το παλέψουν».
Δημιουργούμε μεγάλο θέμα για ασήμαντες αφορμές
Είναι αλήθεια ότι κάποια πράγματα δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν τα βλέπουμε, ειδικά όταν αυτά επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας σε καθημερινή ή μακροπρόθεσμη βάση. Όταν όμως παρατηρούμε με αρνητική διάθεση το κάθε τι που κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο δεν έχει επάνω μας, όπως π.χ. το ντιζάιν των φωτιστικών του Δήμου, η δυσαρέσκειά μας πηγάζει σίγουρα από κάπου βαθύτερα.
Εστιάζουμε στις αρνητικές πτυχές των πραγμάτων
Δεν χρειάζεται να γίνουμε μέλη της... «Ομάδας Θετικής Ενέργειας» στο πλευρό του Τσαλίκη για να αντιληφθούμε πως, τις περισσότερες φορές, η θετική πλευρά των πραγμάτων υπάρχει και αξίζει την προσοχή μας. Και όμως, εμείς επιμένουμε να ψάχνουμε τη σκοτεινή πλευρά και να αντλούμε μόνο απελπισία απ’ οτιδήποτε συμβαίνει σε μας και στους γύρω μας, ένα προσωπικό «φίλτρο» που προδίδει, ίσως, κάποιο βαθύτερο πρόβλημα.
Είμαστε υπερβολικά καχύποπτοι με τους άλλους
Οι άνθρωποι τους οποίους συναναστρεφόμαστε ή συνεργαζόμαστε είναι ένας απ’ τους αστάθμητους παράγοντες που, συνήθως, απειλούν την εύθραυστη ισορροπία μας. Είναι φυσιολογικό να είμαστε επιφυλακτικοί και προσεκτικοί μέχρι το σημείο που δεν γινόμαστε δυσλειτουργικοί και καχύποπτοι. Πέρα απ’ αυτό το κατώφλι, σαμποτάρουμε τη ζωή μας, φανερώνοντας σημάδια αυτοκαταστροφής.
Αγωνιούμε μονίμως για το μέλλον
Όποτε τα πράγματα μας πάνε καλά ή έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε όμορφα τον χρόνο μας, καλό είναι ν’ απολαμβάνουμε την εμπειρία και ν’ αντλούμε απ’ αυτήν αισιοδοξία κι ελπίδα για το μέλλον. Αν, αντί αυτού, το μυαλό μας συννεφιάζει γεμίζοντας από ζοφερές σκέψεις και φόβους για τα κακά που μπορεί να μας βρουν αύριο-μεθαύριο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η δυστυχία έχει γίνει δεύτερη φύση μας.
Προσπαθούμε να διατηρούμε τον έλεγχο στα πάντα
Για τους περισσότερους από εμάς, η παραδοχή ότι δεν είναι όλα στο χέρι μας λειτουργεί απελευθερωτικά, αφαιρώντας ένα μέρος των βαρών που κουβαλάμε καθημερινά στην πλάτη μας. Για όσους, όμως, ρέπουμε προς τη δυστυχία, το να έχουμε τον έλεγχο των πάντων αποκτά, συχνά, διαστάσεις επικής μάχης. Μιας μάχης που είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε, δυστυχώντας τελικά, ως απόρροια μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Κλεινόμαστε στο σπίτι και στον εαυτό μας
Ένα μεγάλο μέρος της ζωής συμβαίνει έξω απ’ το σπίτι μας και μακριά απ’ την προσωπική μας ζώνη άνεσης. Το δίχως άλλο, είμαστε αναγκασμένοι να κυκλοφορούμε «στην πιάτσα», να συναναστρεφόμαστε άγνωστο κόσμο και να εξοικειωνόμαστε με καινούργιες παραστάσεις. Όταν αυτό το «ρίσκο» αρχίζει να γίνεται στα μάτια μας υπερβολικά μεγάλο για να το πάρουμε, έχουμε κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα προς τη μαυρίλα.
