«Δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν ήρθε η στιγμή να φέρω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, νόμιζα ότι ήξερα τα πάντα για την εγκυμοσύνη. Είχα διαβάσει βιβλία, άρθρα επί άρθρων, είχα πάρει τις πολύτιμες συμβουλές της μητέρας και της αδελφής μου και αισθανόμουν πανέτοιμη!
Μόλις έφτασα στο νοσοκομείο, οι γιατροί μου έκαναν επισκληρίδιο και έτσι ξεκίνησε ο μακρύς και επίπονος δρόμος του τοκετού. Οι επόμενες εικοσιπέντε ώρες ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Να φάω. Να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Είχα ναυτία, κράμπες στο στομάχι και παρακαλούσα τον Θεό να σταματήσει το μαρτύριό μου. Οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με βοηθήσουν αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Μετά από μια βασανιστική ημέρα, μου είπαν ότι τα επίπεδα οξυγόνου του μωρού μου ήταν εξαιρετικά χαμηλά. Η καισαρική ήταν η μόνη λύση. Και εγώ ήμουν απροετοίμαστη. Νόμιζα ότι ήμουν μια απολύτως υγιής γυναίκα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα κατέφευγα εκεί. Για πολλούς, είναι κάτι κακό και δυστυχώς είχα υιοθετήσει και εγώ την ίδια άποψη.
Μετά τη γέννα, έμαθα ότι η ανατομία μου με εμπόδιζε να κάνω ένα φυσιολογικό τοκετό. Έμαθα, επίσης, ότι ανήκω στο 1% του γυναικείου πληθυσμού που δεν μπορεί να παράγει γάλα. Μόλις μου το είπαν, ένιωσα ότι τα πάντα ανατράπηκαν. Ένιωθα πληγωμένη. Δεν μπορούσα να κάνω δύο από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν κάθε γυναίκα. Αλλά όχι εμένα.
Κάποιοι με κατέκριναν γιατί δεν προσπάθησα να γεννήσω φυσιολογικά το δεύτερο παιδί μου. Όμως, εγώ επέλεξα ν' ακολουθήσω τα λόγια του γιατρού. Όταν καθόμουν δίπλα σε γυναίκες που θήλαζαν και εγώ έβγαζα το μπιμπερό για να ταΐσω το μωρό μου, ένιωθα ότι με κοίταγαν περίεργα. Και τότε, αισθανόμουν ντροπή που δεν μπορούσα να κάνω αυτό που έκαναν εκείνες. Για χρόνια, πίστευα ότι ήμουν λιγότερο μητέρα από εκείνες, επειδή δεν μπορούσα να θηλάσω τα παιδιά μου.
Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω ότι ο τρόπος που τα παιδιά έρχονται στον κόσμο δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι καταφέραμε να τα φέρουμε στον κόσμο. Πέρασα εννιά μήνες εγκυμοσύνης, όπως πέρασε κάθε άλλη μητέρα. Ένιωσα κάθε κίνηση του μωρού μου, κάθε κλωτσιά του, κάθε ανάγκη του. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν μετράει ο τρόπος που ταΐζεις τα παιδιά σου, είτε τα θηλάζεις είτε όχι. Αυτό που μετράει είναι ότι τα ταΐζεις. Πολλά μωρά σε ολόκληρο τον κόσμο πεθαίνουν απ' την πείνα, αλλά εγώ είχα την ευκαιρία να ταΐσω τα παιδιά μου. Μεγαλώνουν γιατί έχουν μια μητέρα που τα αγαπάει, θυσιάζεται γι' αυτά και καταλαβαίνει τι πραγματικά έχει σημασία. Το να είσαι μητέρα σημαίνει πολλά περισσότερα από το να γεννάς και να παράγεις γάλα. Το να είσαι μια καλή μητέρα σημαίνει ότι παρέχεις στα παιδιά σου μια ισορροπημένη και σωστή ζωή γεμάτη αγάπη.
Έχω κάνει πέντε καισαρικές και σήμερα έχω πέντε όμορφα παιδιά. Η επιστήμη μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω μητέρα και ν' αποκτήσω πέντε υγιή παιδιά. Αισθάνομαι υποχρεωμένη στους επιστήμονες που δημιούργησαν ένα γάλα- φόρμουλα που είναι ό,τι πιο κοντινό στο μητρικό γάλα. Τάισαν τα μωρά μου όταν εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω.
Ευχαριστώ όλες τις μητέρες που με ενθάρρυναν και με βοήθησαν να καταλάβω ότι η μητρότητα δεν καθορίζεται από τον τοκετό ή από το αν θηλάζεις. Η μητρότητα απαρτίζεται από κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και κάθε ώρα που προσπαθείς να δώσεις τα πάντα στα παιδιά σου.
Τα παιδιά μου είναι χαρούμενα, έξυπνα, υγιή και πανέμορφα. Χαρακτηρίζονται από τις πράξεις και τον χαρακτήρα τους. Και εγώ καθημερινά προσπαθώ να τους μάθω πώς να είναι καλοί άνθρωποι.
Μην αφήνετε τους άλλους να αποφασίζουν για εσάς ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φέρετε στον κόσμο τα παιδιά σας και πώς να τα ταΐσετε. Και φυσικά, μην πέσετε κι εσείς στην παγίδα να κατακρίνετε τις άλλες μαμάδες. Όλοι κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο. Οι λιγότερο παραδοσιακοί γονείς δεν σημαίνει ότι αγαπάμε λιγότερο τα παιδιά μας ή ότι είμαστε λιγότερο «μαμάδες» από τις υπόλοιπες.
Το πώς αποφασίζουμε να τα φέρουμε στον κόσμο, δεν καθορίζει το μέλλον τους. Οι επιλογές τους καθορίζουν τη ζωή τους, κάτι που τους μαθαίνεις όλες τις υπόλοιπες στιγμές μετά τη γέννα.»
Πηγή: familyshare.com
