Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι μαμάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς καμία συστηματική βοήθεια αποτελούν πλειοψηφία. Είναι όμως σε κάθε περίπτωση μια κοινωνική ομάδα στην οποία αξίζει όλη μας η αλληλεγγύη και ο θαυμασμός, αφού αγωνίζονται μόνες καθημερινά για να προσφέρουν το 100% του (κουρασμένου) εαυτού τους.
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι μαμάδες;
Είναι οι μαμάδες που ζουν χωρίς τους γονείς τους. Οι γυναίκες που έχασαν τους δικούς τους πριν κάνουν παιδιά ή εκείνες που έχουν για οποιοδήποτε λόγο πάρει ξεχωριστό δρόμο απ' την οικογένειά τους.
Είναι οι μαμάδες που έφυγαν από τη χώρα τους για να δουλέψουν, για να ακολουθήσουν τον καλό τους στη νέα του δουλειά, για να αναζητήσουν καλύτερη ποιότητα ζωής.
Είναι όλες αυτές οι μαμάδες που έφτιαξαν το σπίτι και την οικογένειά τους μακριά απ' τους δικούς τους και ζουν χιλιόμετρα μακριά απ' την «ευκολία» που θα μπορούσε να τους προσφέρει η μαμά τους.
Είναι, ακόμη, γυναίκες που απλώς... δεν τις βοηθούν. Άλλος βαριέται, άλλος έχει εξαιρετικά βεβαρημένο πρόγραμμα, άλλος έχει ήδη τρία παιδιά κι άλλος είναι απλώς απών -από άποψη.
Είναι οι μαμάδες που μετά βίας τα βγάζουν πέρα και για ιδιωτικό παιδικό σταθμό δεν μπορεί να γίνει ούτε λόγος. Είναι οι μαμάδες που ψάχνουν κάθε χρόνο τα κριτήρια και τις αιτήσεις για τους παιδικούς σταθμούς και ελπίζουν ότι φέτος το παιδί τους θα γίνει δεκτό.
Και αν όλα αυτά ισχύουν, τότε πού είναι ο μπαμπάς; Όταν μιλάμε για απόλυτη έλλειψη βοήθειας, μιλάμε για μπαμπά απών -εκούσια ή ακούσια. Μπορεί να δουλεύει σε δύο δουλειές για να τα βγάλει κάπως πέρα η οικογένεια ή να έχει φύγει για δουλειά στη Σαουδική Αραβία, στη Γερμανία ή στο Κουβέιτ ή, απλώς, να έχει αποφασίσει -κόντρα στον καιρό του- ότι το μεγάλωμα του παιδιού είναι δουλειά αποκλειστικά γυναικεία.
«Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου;»
Πάρα πολύ δύσκολο. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δουλειά που απαιτεί σίγουρα περισσότερα από δύο χέρια. Χρειάζεται τη διαρκή σου αφοσίωση και επαγρύπνηση και την συνεχή σου παρουσία. Είναι η δυσκολότερη δουλειά που μπορεί κανείς να «πιάσει», με το πιο απαιτητικό αφεντικό, τα πιο παράλογα και εξαντλητικά ωράρια και, φυσικά, αμισθί. Όταν υπογράφεις το συμβόλαιο της μητρότητας, δυστυχώς δεν υπάρχει παράγραφος για τους βοηθούς σου.
Κάθε μικρή και μεγάλη ανάγκη του παιδιού -ή των παιδιών- πρέπει να καλυφθεί από εσένα -χωρίς παραλείψεις, χωρίς λάθη, χωρίς αναβολές- γιατί είσαι κυριολεκτικά ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να το αναλάβει.
Ο προσωπικός χρόνος είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όταν οι περισσότερες μαμάδες μπορούν να αφήσουν για δυο ώρες το παιδί στη μαμά τους, ώστε να πεταχτούν για ψώνια/ λογαριασμούς/ κομμωτήριο ή ό,τι άλλο προκύψει, οι μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους δεν έχουν άλλη επιλογή απ' το να τα ζαλωθούν τσάντες, παιχνίδια, καρότσια και μάρσιπο και να... πορευτούν όσο καλύτερα γίνεται.
Η δουλειά δεν είναι επιλογή. Και ενώ για πολλούς το να μην δουλεύεις και να μεγαλώνεις τα παιδιά θεωρείται πολυτέλεια, μπορεί στην πραγματικότητα να γίνει αιτία πολλής θλίψης και μειωμένης αυτοεκτίμησης. Η δουλειά είναι για πολλές μητέρες ευχάριστη διέξοδος. Για τις μαμάδες που είναι μόνες όμως, δεν αποτελεί καν επιλογή.
Με δυο λόγια: οι μοναχικές έξοδοι μοιάζουν με παραμύθι, όπως και η ξεκούραση, η δουλειά -τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια- αποκλείεται και, γενικά, οι ηρωικές μαμάδες αφιερώνονται κυριολεκτικά στο παιδί τους!
Και, τελικά... πώς τα καταφέρνουν;
Όσες γυναίκες έχουν τη μαμά τους να τους προσφέρει την πολύτιμη εμπειρία της και τα... εργατικά της χέρια ή, αντίστοιχα, την πεθερά, τον παππού κ.ο.κ., πρέπει να σκεφτούν για ένα λεπτό: τι θα έκαναν όλες εκείνες τις φορές που πετάχτηκαν στο super market, που βγήκαν για ένα γρήγορο καφέ με μια φίλη τους, που κατάφεραν να φύγουν για δυο μέρες αν δεν υπήρχε ο διαθέσιμος φροντιστής; Θα πήγαιναν με το μωρό, είναι η απάντηση.
Οι μανούλες που μεγαλώνουν χωρίς καμιά βοήθεια το παιδί τους, περνούν όλη τους τη μέρα μαζί του. Κι όσο δύσκολο και περιοριστικό κι αν γίνεται αυτό (που, σίγουρα γίνεται πολύ!), προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία δεσίματος μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να δώσουμε τη συνταγή της επιτυχίας για το «πώς τα βγάζουν πέρα τελικά;». Είμαστε όμως απόλυτα σίγουροι ότι έχουν απεριόριστη υπομονή (εφόσον ζουν 24 ώρες το 24ωρο με ένα -για παράδειγμα- δίχρονο), φοβερή αυταπάρνηση (εφόσον η ζωή τους είναι πια η ζωή του παιδιού τους), πολλή αγάπη για το παιδί που έχει μπει στη ζωή τους και καλή οργάνωση.
