"Αγαπητέ απαίσιε γονιέ,
Σε έχω δει.
Σε έχω δει να κάθεσαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο παίζοντας με το κινητό σου. Το παιδί σου ζητάει την προσοχή σου και θα χρειαστούν τρεις φορές πριν καταλάβεις ότι το «Μπαμπά!» που ακούγεται απευθύνεται σε σενα. Σηκώνεις το κεφάλι σου απ’ ό,τι μπορεί να βλέπεις στην οθόνη σου για ένα λεπτό, γνέφεις και επιστρέφεις και πάλι στον ψηφιακό σου κόσμο.
Σε έχω δει στο supermarket, στην ουρά, με τα παιδιά σου. Η μεγαλύτερη κόρη σου θέλει να της αγοράσεις μια παιδική λιχουδιά. Όταν λες «όχι», αρχίζει να κλαίει. Εσύ αρπάζεις το χέρι της, κολλάς το στόμα σου στο αυτί της και, παρ’ όλο που δεν ξέρω τι της ψιθυρίζεις, ξέρω ότι είναι κακό, επειδή βλέπω το βλέμμα του παιδιού σου που αφήνει τη λιχουδιά πίσω.
Σε έχω δει στο εστιατόριο. Το μικρότερο παιδί σου τρώει φτερούγες κοτόπουλου και μακαρόνια με τυρί και υποθέτω ότι είναι η σαρακοστή φορά που το τάισες κάτι τέτοιο τον τελευταίο καιρό. Τα γεμάτα τυρί χέρια του κρατάνε το κινητό σου και βλέπει κάτι που πιθανότατα είναι ένα άσκοπο και βλακώδες καρτούν που συνηθίζεις να χρησιμοποιείς ως baby sitter, επειδή είσαι πολύ τεμπέλης για να ασχοληθείς με το παιδί σου.
Σε έχω δει να χάνεις την ψυχραιμία σου σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Το παιδί σου χύνει το αναψυκτικό του στο πάτωμα και ο θυμός είναι πολύ περισσότερος απ’ αυτόν που κανονικά αντιστοιχεί στην περίσταση. Οι άνθρωποι κοντοστέκονται και σε κοιτάζουν. Τα λόγια σου είναι σκληρά και ακούγονται δυνατά και αναρωτιέμαι πόσο κακό μπορεί να κάνεις αυτή τη στιγμή στο παιδί σου.
Υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν έχω δει…
Δεν έχω δει ότι…
Παίζεις όλη την ώρα με τα παιδιά σου. Περνάς τα απογεύματα μετά τη δουλειά διαβάζοντάς τους βιβλία και μαθαίνοντάς τα να διαβάζουν. Πηγαίνεις την κόρη σου στο μαγαζί με τα κόμικς κάθε Τρίτη και την αφήνεις να διαλέξει δύο τεύχη, για να την επιβραβεύσεις για τους κόπους της. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίνεις τα παιδιά σου βόλτα στο πάρκο. Θέλεις να μάθουν να παίζουν και να διασκεδάζουν, όσο εσύ θα τσεκάρεις τα e-mails στο τηλέφωνό σου.
Δεν έχω δει ότι…
Δεν πηγαίνετε συχνά έξω για φαγητό. Τα χρήματα δεν σας περισσεύουν και το να φάνε τέσσερις άνθρωποι έξω είναι ακριβό. Αλλά θες να περάσουν όλοι καλά. Το δικό σου «δώρο» είναι μια ζουμερή μπριζόλα μα πατάτες. Το «δώρο» των παιδιών είναι οι φτερούγες κοτόπουλου. Είναι ειδική περίσταση… γι’ αυτό, έδωσες το κινητό σου στο παιδί, που είχε ήδη προσπαθήσει να χωθεί στην κουζίνα του εστιατορίου τρεις φορές και αγνόησες τα επικριτικά βλέμματα των άλλων γονιών, για να καταφέρεις να κάνεις μια ολοκληρωμένη κουβέντα με την σύζυγό σου, για πρώτη φορά αυτή την εβδομάδα.
Και τότε που ούρλιαζες στο εμπορικό κέντρο;
Δεν έχω δει ότι έχεις κοιμηθεί ελάχιστα αυτή την εβδομάδα. Δεν έχω δει, ότι είχες έναν καυγά με τη γυναίκα σου πριν από μερικές μέρες και από τότε, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Δεν έχω δει ότι είσαι πολύ πιεσμένος στη δουλειά και ότι συνήθως τέτοια μικρά πράγματα δεν σε βγάζουν έξω φρενών. Δεν έχω δει τις χιλιάδες φορές που δεν φώναξες στα παιδιά σου. Δεν σ’ έχω δει ότι ζητάς συγγνώμη αργότερα και ότι εξηγείς πως, καμιά φορά, ακόμη και οι μεγάλοι θυμώνουν και φωνάζουν και κάνουν λάθη. Δεν έχω δει το παιδί σου, να σε συγχωρεί.
Θα σου πω ποιο είναι το ζήτημα. Δεν έχω δει τίποτα άλλο εκτός από ένα συγκεκριμένο στιγμιότυπο –μια στιγμή στο πάρκο, στο εστιατόριο, ένα χυμένο αναψυκτικό. Αυτά είναι όλα όσα βλέπω και, για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι σε ξέρω. Για κάποιο λόγο, αναρωτιέμαι τι είδους γονιός είσαι. Είσαι ένας απαίσιος γονιός.
Και να σου πω και κάτι ακόμη; Ανάλογα με το ποιο στιγμιότυπο της ζωής μου θα δεις, είμαι κι εγώ. Καμιά φορά, είμαι κι εγώ ένας άθλιος γονιός. Και, πολλές φορές, είμαι ένας εξαιρετικός γονιός –και ξέρω ότι είσαι κι εσύ!
Ας κάνουμε μια συμφωνία.
Ας χαλαρώσουμε λίγο με την κριτική. Ας αρκεστούμε στη γνώση ότι υπάρχουν πάρα πολλά που δεν ξέρει ο ένας για τον άλλο. Αντί για υποτιμητικά βλέμματα και ενοχλημένα ξεφυσήματα, ας ανταλλάξουμε ένα χαμόγελο, ένα νεύμα κι ας πούμε «Τα έχω περάσει κι εγώ.». Ας προσφερθούμε να ακούσουμε κι ας δώσουμε την συμβουλή μας όταν μας ζητηθεί. Και κυρίως: ας ομολογήσουμε ότι όλοι είμαστε απαίσιοι γονείς καμία φορά. Έχουμε όλοι τις καλές και τις κακές μας στιγμές.
Γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε μόνοι, ανακουφιζόμαστε από τις τύψεις για όλες τις άσχημες στιγμές και εστιάζουμε στις καλές. Γι΄αυτό, παρακαλώ, απαίσιοι/ εξαιρετικοί/ μέτριοι γονείς, ας ηρεμήσουμε, ας μην είμαστε τόσο επικριτικοί και ας απολαύσουμε το ταξίδι."
Πηγή: huffingtonpost.com
