«Μία παιδική φίλη παίρνει διαζύγιο. Εξ ορισμού το διαζύγιο δεν είναι κάτι διασκεδαστικό. Έχει δύο παιδιά στην εφηβεία. Για πολλά χρόνια, την έβλεπα καθώς έβαζε στον πάγο τις επαγγελματικές φιλοδοξίες της για να μεγαλώσει αυτά τα παιδιά. Ο σύζυγός της ήταν εργασιομανής, τριγυρνώντας από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη, μερικές φορές ακόμη και για μήνες.
Αν και είναι μία από τις εξυπνότερες, πιο φιλόδοξες γυναίκες που ξέρω, έμεινε στο σπίτι. Ήταν αδύνατο να δουλεύει και να ανταποκρίνεται και στις ανάγκες των παιδιών της, ενώ ο άντρας της ήταν μακριά για τόσο μεγάλα διαστήματα. Για να μην αναφέρω τις δικές της ανάγκες. Μία μέρα έπαθε μία ελαφριά καρδιακή προσβολή ενώ τα παιδιά ήταν στο σχολείο και ο άντρας της έλειπε, και οδήγησε μόνη της μέχρι το νοσοκομείο. Είναι αυτό το είδος γυναίκας.
Έβαλε τα παιδιά της πρώτα για σχεδόν μία δεκαετία. Μετά χαράς. Ωστόσο, όπως και τόσες άλλες μαμάδες, κάπου ανάμεσα στη μητέρα και τη σύζυγο, έχασε ένα κομμάτι του εαυτού της. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του "έρχονται τα πάνω-κάτω" που συνοδεύει τη γέννα και το δόσιμο στα παιδιά σου.
Πριν από 3 χρόνια, βρήκε μία καταπληκτική και καλοπληρωμένη δουλειά. Γι’ αυτή, δεν ήταν ζήτημα οικονομικής αναγκαιότητας. Η φίλη μου πάλευε για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Χρειαζόταν κάτι δικό της και πάλι. Ήταν καιρός να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Η φίλη μου ήταν ενθουσιασμένη. Εγώ ήμουν εκστασιασμένη. Τα παιδιά της ήταν ευτυχισμένα να βλέπουν τη μαμά χαρούμενη. Δυστυχώς, ο άντρας της δεν μοιραζόταν τον ίδιο ενθουσιασμό.
Κανένα πρόβλημα! Η φίλη μου συνδύασε την ανατροφή των παιδιών. Η μητέρα της μετακόμισε πιο κοντά στα εγγόνια της, ώστε να μπορεί να τα κρατάει όταν η κόρη της θα έλειπε σε επαγγελματικά ταξίδια. Τίποτε δεν έπρεπε να αλλάξει για τον Αγαπητό Σύζυγο και τα εργασιακά σχέδιά του.
Με τον τρόπο της, η φίλη μου συνέχισε να βάζει πρώτη την οικογένειά της, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να φροντίσει και τον εαυτό της.
Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό. Ο σύζυγός της θύμωσε. Εξοργίστηκε. Μπερδεύτηκε.
Έτσι, τώρα η φίλη μου χωρίζει τον άντρα που κάποτε λάτρεψε. Ως μέρος της διαδικασίας του διαζυγίου, πήγαν σε ένα σύμβουλο γάμου. Ο οποίος είπε στην αγαπητή, όλο αγωνία, γενναιόδωρη φίλη μου την παρακάτω ατάκα:
“Όταν σαρανταρίζουν, οι γυναίκες συχνά φτάνουν σε ένα σημείο που αποφασίζουν ότι όλος ο κόσμος πρέπει γυρίζει γύρω από ΑΥΤΕΣ. Απλώς κουράζονται να φροντίζουν τους άλλους και περνούν μία εγωιστική περίοδο. Δεν έχει σημασία πόσο υπέροχος είναι ο άντρας. Είναι που οι γυναίκες περνούν αυτή τη φάση”.
Αφού σταμάτησα να γελάω, πραγματικά ταυτίστηκα. Με την οργή της φίλης μου. Αυτή ήταν η εγωίστρια; Η ανακάλυψη του εαυτού της από την αρχή ήταν μια φάση;
Οι μαμάδες κάνουμε τόσα πολλά για τις οικογένειές μας. Η εκτίμηση και η αναγνώριση είναι αυτό που χρειαζόμαστε όταν σπάμε και ξαναχτίζουμε τον εαυτό μας. Χωρίς ταμπέλες. Μέχρι να γίνουμε 40, έχουμε μπουχτίσει από δαύτες.
Κατά τη διάρκεια της 30χρονης φιλίας μου, αυτή κι εγώ έχουμε ακούσει πολλούς χαρακτηρισμούς. Στην αρχή, ήμασταν “προχωρημένες” επειδή φιλούσαμε αγόρια στα διαλείμματα. Μετά, στο Λύκειο, ήμασταν “ανάφτρες” επειδή δεν κάναμε σεξ. “Σκύλες” μόνο και μόνο επειδή είχαμε αυτοπεποίθηση. “Μη φυσιολογικές” επειδή αργήσαμε να κάνουμε παιδιά, προκειμένου να σπουδάσουμε και να εργαστούμε. “Μανιακές με τον έλεγχο” επειδή ανησυχούσαμε για την ασφάλεια των παιδιών μας. “Γκρινιάρες” επειδή περιστασιακά ζητούσαμε από τον άντρα μας να στρώσει αυτός το κρεβάτι.
Και τώρα ακόμη μία ταμπέλα: “εγωίστριες”.
Παραδόξως, ακούγεται ωραία. Σχεδόν τόσο ωραία όσο το “η παιδική μου φίλη”».
Πηγή: ModernMom
