« Υπάρχουν πολλά μειονεκτήματα στο -να πρέπει ή να επιλέγεις- να είσαι εργαζόμενη μαμά. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε κατακρίνουν επειδή δεν «μεγαλώνεις» εσύ το παιδί σου. Έπειτα είναι και η έλλειψη ύπνου που σε εξουθενώνει, ειδικά τον πρώτο καιρό που επιστρέφεις στην δουλειά μόλις λίγους μήνες μετά τον τοκετό. Αντιμετωπίζεις πρόβλημα με τον θηλασμό, αναγκάζεσαι να παίρνεις κάθε μέρα το θήλαστρο στο γραφείο με όλα τα ενοχλητικά συμπράγκαλα που πρέπει να πλυθούν 100 φορές... Και το κερασάκι στην τούρτα; Οι άπειρες ενοχές που αντί να είσαι στο σπίτι με το μωρό σου και να προσφέρεις ό,τι μπορείς σε εκείνο, προσφέρεις... στο αφεντικό σου!
Όταν, βέβαια, το μωρό αρχίζει να μεγαλώνει και να γίνεται μικρό ανθρωπάκι, τα πράγματα αλλάζουν. Με θλίψη αναπολείς το πρώτο του χαμόγελο, τις πρώτες λέξεις ή τα πρώτα βήματα. Ύστερα, αργότερα, μπορεί να μην καταφέρνεις να είσαι εκεί σε κάθε σχολική γιορτή ή σε κάθε συνάντηση γονιών. Είναι σχεδόν αδύνατο να τα ισορροπείς όλα, να προσποιείσαι πως είσαι η απόλυτη επαγγελματίας και η πιο αφοσιωμένη μητέρα, και αναπόφευκτα κάποιος στο τέλος μένει απογοητευμένος. Και συνήθως είσαι εσύ.
Υπάρχει, όμως, ένα μόνο πράγμα το οποίο είναι μακράν χειρότερο από κάθε άλλη δυσκολία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα που αφήνουμε τα παιδιά μας... και αυτό είναι όταν το μωρό μας είναι άρρωστο. Θέλει και χρειάζεται τη μαμά του... και αντί αυτή να βρίσκεται στο πλευρό του, έρχεται κάποιος άλλος για να το ανακουφίσει. Μια γιαγιά, μια θεία, μια νταντά, το αγκαλιάζει, το κρατά, το χαϊδεύει και το φροντίζει. Το μωρό σου σε χρειάζεται και εσύ δεν μπορείς να είσαι εκεί γι'αυτό. Αντίθετα, κάθεσαι αγχωμένη στο γραφείο σου, κοιτάς το κινητό σου κάθε 5 λεπτά, τηλεφωνείς κάθε μία ώρα και προσπαθείς να επιβάλλεις στον εαυτό σου καθησυχαστικές σκέψεις, ότι όλα είναι μια χαρά.
Η τεράστια ενοχή που ένιωσα όταν έφυγα για την δουλειά σήμερα το πρωί ήταν ό,τι χειρότερο έχω νιώσει. Με έπιασε πόνος στους ώμους από την ένταση και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει καθώς η γυναίκα που κρατάει την κόρη μου πάλευε να την τραβήξει από εμένα, ενώ η μικρή έκλαιγε και μου ζητούσε να την πάρω μαζί μου. Έχει ψηλό πυρετό, κάτι που με αγχώνει τρομερά λόγω του ιστορικού της με πυρετικούς σπασμούς, και όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καλά. Με ήθελε δίπλα της, να της κρατάω το χεράκι. Το πρωί δεν ήθελε ούτε να φάει ούτε να παίξει, δεν είχε κανένα κουράγιο. Όμως όταν ήρθε η ώρα να φύγω για την δουλειά, τα χειλάκια της άρχισαν να τρεμοπαίζουν και τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα, καθώς με ρωτούσε όλο γλύκα «Μπορώ να έρθω μαζί σου, μαμά, σε παρακαλώ;»
Είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που θέλω να παραιτηθώ και να είμαι μόνο μαμά. Λες και το να είσαι μόνο μαμά είναι εύκολο... Δεν είναι, πιστέψτε με. Το έχω κάνει και έχω αποτύχει παταγωδώς. Αλλά για εμένα, δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο στο να είμαι εργαζόμενη μαμά, από όταν το παιδί μου είναι άρρωστο. Και μου φαίνεται πως κάθε χρόνο γίνεται χειρότερο.
Το γεγονός ότι είμαι ελεύθερος επαγγελματίας έχει σημαντικά πλεονεκτήματα. Μπορώ να είμαι στο σπίτι περισσότερο από το τυπικό 9-5 άλλων εργαζομένων, και μπορώ να φτιάχνω έτσι το πρόγραμμά μου ώστε να βάζω τις περισσότερες δουλειές τις ώρες που τα παιδιά είναι στο σχολείο. Όμως, δυστυχώς, υπάρχουν κάποιες περίοδοι που «πέφτει» πολλή δουλειά και δεν μπορείς να την αφήσεις. Αν την αφήσεις σε αφήνει... Και φυσικά, τυχαίνει πάντα εκείνες τις περιόδους τα παιδιά να μας χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή.
Λυπόμουν κάποτε εκείνες τις μαμάδες, με τις οποίες είχα κατά καιρούς δουλέψει στο παρελθόν, που αναγκάζονταν να έρθουν αργά στην δουλειά όταν τα παιδιά τους ήταν άρρωστα... και ενδόμυχα τις έχω κατακρίνει. Ήταν κουρασμένες, αμελούσαν πράγματα που έπρεπε να έχουν κάνει, και μερικές φορές έκαναν και την δουλειά των υπολοίπων πιο δύσκολη. Τώρα, όμως, ξέρω τι μάχες έδιναν στο σπίτι τους, και τους αξίζει ο απεριόριστος σεβασμός μου.
Ο όρος «εργαζόμενη μητέρα» είναι πολύ επιφανειακός, γιατί όπου κι αν είμαστε, τα παιδιά μας είναι πάντα μαζί μας. Αύριο θα επαναφέρω την προσοχή μου στην δουλειά, και η κόρη μου θα είναι μαζί μου, στην καρδιά και το μυαλό μου. Σήμερα, όμως, θα γευτώ κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μου μαζί της. »
