Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Καθόμουν στο σαλονάκι του γυναικολόγου μου, ανυπομονώντας να ακούσω για πρώτη φορά την καρδούλα του μωρού μου. Φανταζόμουν την εικόνα του -μια μικροσκοπική σπίθα στην οθόνη- και ένιωσα αυτόματα να συνδέομαι με την ζωή που εξελισσόταν μέσα μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν τον γιατρό να με κοιτάζει και να μου λέει, με τον πιο ψυχρό τρόπο, «Λυπάμαι. Δεν ακούω καρδιά.»
Η στιγμή εκείνη έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου, κι ας έχουν περάσει επτά χρόνια, κι ας έχω αποκτήσει δύο παιδιά. Μία αποβολή είναι πληγή που ποτέ δεν φεύγει εντελώς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μια σκιά αυτής της απώλειας γέρνει από πάνω σου. Τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, γύρω στα μέσα Δεκέμβρη, θυμάμαι την στιγμή εκείνη. Φέτος αποφάσισα ότι έχει έρθει η στιγμή να βγω από τις σκιές και να μιλήσω σε όλες εκείνες τις γυναίκες, των οποίων τα όνειρα διακόπηκαν τόσο απότομα, για να τους πω ότι δεν είναι μόνες. Και ότι έχει έρθει η στιγμή να αφήσουν ό,τι έγινε πίσω τους.
Για εμένα, το ότι έχασα ένα μωρό ήταν δύσκολο. Όμως, αυτό που ήταν απρόσμενα δυσκολότερο, για άλλους λόγους, ήταν το ότι έμεινα έγκυος ξανά έπειτα από αυτή την απώλεια. Γύρω μου, φίλοι και γνωστοί ανακοίνωναν χαρούμενοι τις εγκυμοσύνες τους, προετοίμαζαν τα βρεφικά δωμάτια και έκαναν σχέδια για το μέλλον. Εγώ ήθελα να νιώσω χαρά για την εγκυμοσύνη μου, όμως μέσα μου ήμουν τρομοκρατημένη. Για την ακρίβεια, το γεγονός ότι από τη μία ένιωθα τρόμο για όλα όσα δεν μπορούσα να ελέγξω και από την άλλη είχα πάθει εμμονή με όλα αυτά που μπορούσα να ελέγξω, με έκανε να νιώθω ερείπιο και τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου. Μία εγκυμοσύνη, έπειτα από μία αποβολή, έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Παρακάτω παραθέτω κάποιες από αυτές:
Ο φόβος του αγνώστου: Όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου, έτρεμα στην πρώτη μου επίσκεψη στον γυναικολόγο. Η ανακούφιση που ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά την καρδιά της, σύντομα μετατράπηκε σε πανικό όταν έμαθα πως τα επίπεδα προγεστερόνης μου ήταν χαμηλά. Καθώς λάμβανα την φαρμακευτική αγωγή που μου είχε γράψει, ένιωθα να «βουλιάζω» στον ίδιο γνωστό εφιάλτη. Έπειτα από κάθε ραντεβού στον γιατρό περίμενα να μάθω τα επίπεδα προγεστερόνης μου σαν φυλακισμένη που περίμενε να ακούσει την καταδίκη της. Ένιωθα παγιδευμένη σε ένα σώμα που δεν δούλευε, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην πιο σημαντική του λειτουργία. Ακόμα κι όταν πέρασε το πρώτο τρίμηνο, οι φόβοι μου συνεχίζονταν, καταστρέφοντας κάθε χαρούμενη στιγμή με αγχωτικές σκέψεις.
Μοναξιά: Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, το ανακοινώσαμε αμέσως στις οικογένειές μας. Ήταν Χριστούγεννα και το γιορτάσαμε δεόντως. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα χρειαζόταν, έναν μήνα μετά, να πω σε όλους ότι τελικά δεν θα αποκτήσουμε μωρό. Στην επόμενη εγκυμοσύνη μου ήμουν αποφασισμένη να μην κάνω ξανά το ίδιο λάθος. Περιμέναμε, λοιπόν, πολύ καιρό μέχρι να το πούμε παραέξω, κάτι που με έκανε μεν να νιώθω κάποια προστασία, αλλά και πολύ μοναξιά. Η εγκυμοσύνη μου έγινε μυστικό, αντί για χαρμόσυνο νέο. Τα κρατούσα όλα μέσα μου, τη στιγμή που ήθελα τους φίλους και την οικογένειά μου δίπλα μου περισσότερο από ποτέ.
Ενοχές και αυτο-αμφισβήτηση: Την περίοδο εκείνη πολύ συχνά αμφισβητούσα τις αποφάσεις μου, ανησυχώντας ότι κάθε λάθος κρίση θα μπορούσε να διακόψει την εγκυμοσύνη μου. Φοβόμουν να μεταφέρω μια καρέκλα, έτρεμα να σηκώσω σακούλες του σούπερ μάρκετ (και ένιωθα ακόμα χειρότερα γιατί δεν είχα πει σε κανέναν ότι είμαι έγκυος). Όταν έχεις ήδη μία αποβολή, πιστεύεις πως κάνοντας τα πάντα «σωστά» έχεις έναν έλεγχο στα πράγματα, ενώ κάνοντας κάποιο «λάθος» φέρεις και την ευθύνη της απώλειας. Και το φορτίο των σκέψεων αυτών είναι βαρύ.
Ζήλεια για τις πρωινές ναυτίες: Οι περισσότερες γυναίκες τρέμουν τις πρωινές ναυτίες. Εγώ έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί να τις νιώσει. Λαχταρούσα την σωματική επιβεβαίωση ότι όλα κυλούσαν «φυσιολογικά» μέσα μου. Ήθελα απελπισμένα να ξέρω ότι το μωρό μου είναι εκεί, μεγαλώνει και αναπτύσσεται όπως πρέπει. Το γεγονός ότι δεν είχα πρωινές ναυτίες μου έμοιαζε σαν τιμωρία. Κάθε στιγμή που δεν είχα αναγούλα, μου θύμιζε πόσο λίγο μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα μου -και πόσο λίγο μπορούσα να το ελέγξω.
Ο φόβος της χαράς: Για πολύ καιρό, έπιανα τον εαυτό μου να επεξεργάζεται κάθε φράση για το μωρό μου λέγοντας, για παράδειγμα, «αν καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος» ή «αν γεννηθεί το μωρό». Φοβόμουν να ενθουσιαστώ, έτρεμα να δείξω υπερβολική χαρά. Ένιωθα άβολα όταν ήρθε η στιγμή να αγοράσω βρεφικά έπιπλα και φορμάκια, ή όταν άρχισα να σκέφτομαι ονόματα. Κοιτάζοντας πίσω, πόσο θα ήθελα να έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να χαρεί όλες εκείνες τις στιγμές. Όμως οι πληγές μου ήταν ακόμα φρέσκιες. Δεν ήθελα να ενδώσω σε ελπίδες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε άλλη μία συναισθηματική συντριβή.
Κάποια στιγμή, αφού είχα μπει στον μήνα μου, άρχισα να χαλαρώνω και να ελπίζω ότι σύντομα θα κρατώ το μωρό μου στην αγκαλιά μου. Σταμάτησα να λέω «αν» και άρχισα να λέω «όταν». Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, ήξερα ότι ήταν το μωρό που ήταν γραφτώ να αποκτήσω. Αλλά όσο ευλογημένη κι αν νιώθω για τα παιδιά μου, όταν ακούω για την αποβολή κάποιας γνωστής μου, νιώθω μια μαχαιριά στην καρδιά μου. Ωστόσο, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι αυτό που μου έδωσε κουράγιο κατά τους 9 μήνες της επόμενης εγκυμοσύνης μου, ήταν το να μιλάω με ανθρώπους που έχουν περάσει ό,τι και εγώ. Και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω στις γυναίκες -ότι υπάρχει φως μετά το σκοτάδι, αρκεί να είναι ανοιχτός κανείς για να το δει.
