1. Να σηκωθώ από το πάτωμα. Αυτή η συγκεκριμένη μανούβρα χρειάζεται τεχνική. Περιλαμβάνει βογγητά, αναστεναγμούς και κάποιες φορές διαρκεί έως και μισό λεπτό.
2. Να κάτσω στο πάτωμα. Ίσως φαίνεται εύκολο, αλλά για να είμαι ειλικρινής χρειάζεται να αλλάξω διάφορες στάσεις μέχρι να βρω μια που να είναι σχετικά βολική.
3. Να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι. Ξαφνικά έχει χαθεί όλος ο έλεγχος των μυών της κοιλιάς και χρειάζομαι πλήρη συγκέντρωση και συντονισμό κινήσεων για να βρεθώ από τη μια άκρη του κρεβατιού στην άλλη. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι νιώθω το μωρό να χτυπάει από τη μια πλευρά της κοιλιάς στην άλλη καθώς γυρνάω πλευρά.
4. Να βάλω παπούτσια. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το κάνω αυτό για τις επόμενες 8 εβδομάδες. Το να σηκώνομαι αλλά και το να κάθομαι είναι πλέον δύσκολες διαδικασίες. Ίσως τα καταργήσω.
5. Να πλένω τα πιάτα. Ξαφνικά δεν μπορώ να φτάσω τον νεροχύτη! Οι πάγκοι της κουζίνας είναι στο ίδιο ύψος με την κοιλιά μου, επομένως πρέπει να πλένω τα πιάτα με τεντωμένα χέρια.
6. Να αγκαλιάσω. Πλέον, όταν εγώ και ο άνδρας μου θέλουμε να αγκαλιαστούμε, πρέπει είτε να με αγκαλιάσει από πίσω, που είναι βολικό αλλά ασυνήθιστο, ή να έρθει από το πλάι. Καμία από τις 2 επιλογές δεν είναι ωραία. Μου λείπουν οι κανονικές αγκαλιές.
7. Να φορέσω το παντελόνι μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Τα τζιν είναι πολύ βολικά, όταν καταφέρω τελικά να τα φορέσω, αλλά η διαδικασία έχει πραγματικά κάνει τη ζωή μου δύσκολη!
8. Να κάθομαι στο γραφείο. Ξαναδιαβάστε το «Να πλένω τα πιάτα». Θα καταλάβετε.
9. Να κρατήσω ένα κουτί. Γενικά, υποθέτω, ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν δοκιμάζουν να κουβαλήσουν κουτιά στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης. Ωστόσο, αυτή την περίοδο μετακομίζουμε, κι έτσι, έπεσε στην αντίληψή μου, ότι το να κρατάς ένα κουτί έχοντας κοιλιά με διάμετρο περίπου ενάμιση μέτρου, είναι μάλλον αδύνατο.
10. Να σκύψω για να πιάσω κάτι που έπεσε. Μπορώ ακόμα -οριακά- να σκύψω και να πιάσω το πάτωμα, χωρίς να λυγίσω τα γόνατά μου. Θέλω όμως; Όχι. Δεν θέλω!
