Κάπως έτσι υποδέχθηκα τον άνδρα μου όταν επέστρεψε από την δουλειά χθες το βράδυ. Ούτε «γεια» δεν του είπα. Προφανώς και δεν τον φίλησα, αλλά ούτε μπάνιο είχα κάνει εκείνη την ημέρα, οπότε μπορεί και να γλύτωσε τη μπόχα. Μόνο οργή και βρισιές και κάτι ανοησίες για λάμπες. Ήμουν στα χειρότερά μου και αυτό ήταν δυστυχώς το πρώτο πράγμα που θα αντίκριζε μπαίνοντας στο σπίτι. Με έχει ξαναδεί να καταρρέω πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά όχι με το πρώτο βήμα μπαίνοντας μέσα. Αυτό ήταν το νέο μου ιστορικό χαμηλό.
Τα πράγματα ηρέμησαν όταν όλοι πλέον είχαν φάει. Εγώ καθάριζα την κουζίνα όταν ήρθε μέσα, με αγκάλιασε και μου είπε «Λυπάμαι που είχες τόσο δύσκολη μέρα.»
Και την στιγμή εκείνη ένιωσα πραγματικά άσχημα, γιατί το θέμα είναι ότι δεν ήταν μία δύσκολη μέρα. Ήταν μία λίγο-πολύ συνηθισμένη μέρα. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές και εύκολες στιγμές, αλλά δεν είχε γίνει κάτι τρομερά αγχωτικό για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Τα κορίτσια ζωγράφιζαν και μετά στολίσαμε με τις ζωγραφιές έναν τοίχο στο δωμάτιό τους. Τους άρεσε το μεσημεριανό τους γιατί είχε μια γλυκεία σος από μήλο και τυρί. Και παρόλο που οι δίδυμες δεν κοιμήθηκαν, το μωρό κοιμόταν σχεδόν για 3 ώρες το μεσημέρι. Οπότε, συνολικά η μέρα θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη.
Απλά μου είχαν έρθει όλα μαζί ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή.
Σόταρα μανιτάρια και ανακάτευα τα φασόλια και είχα βάλει το ρύζι στον φούρνο μικροκυμάτων.
Οι δίδυμες με «χρειαζόντουσαν» την ώρα που είχαν κάτσει στα γιο-γιο τους και επέμεναν να αλλάξω την λάμπα στο απεχθές μπάνιο του παλιού σπιτιού μας ακριβώς εκείνη τη στιγμή, γιατί ήταν προφανώς «πολύ σκοτεινά για να κάνουν τσίσα».
Το μωρό στο δωμάτιο έσκιζε τις ζωγραφιές που τα κορίτσια με τόσο μεράκι είχαν ζωγραφίσει το πρωί και εγώ με τόση προσοχή είχα κολλήσει στον τοίχο. Και μετά άρχισε να στριγκλίζει και όταν τα κορίτσια είδαν τις σκισμένες ζωγραφιές άρχισαν και εκείνα να στριγγλίζουν!
Ο σκύλος έκανε εμετό στο πάτωμα και η μυρωδιά αυτή αναμείχτηκε με τη μυρωδιά των φασολιών που είχαν αρχίσει να καίγονται στην κουζίνα.
Οπότε, φυσικά, όλα αυτά λάμβαναν χώρα ακριβώς τη στιγμή που ο άνδρας μου έμπαινε στο σπίτι.
Επέστρεψε σε ένα σπίτι, σε μία ιδρωμένη εξαγριωμένη σύζυγο και υπέθεσε ότι είχα μία δύσκολη μέρα. Όταν βρήκα ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτώ, ένιωσα άσχημα γιατί συνειδητοποίησα κάτι θεμελιώδες: Ο άνδρας μου δεν με βλέπει ποτέ στα καλύτερά μου.
Στα καλύτερά μου είμαι πνευματώδης, δημιουργική και ενθουσιώδης. Στα χειρότερά μου είμαι ευερέθιστη, γκρινιάρα και ψυχρή. Συνήθως είμαι κάτι ανάμεσα στα δύο και παρόλο που τα παιδιά μου συχνά εισπράττουν τον καλύτερό μου εαυτό, όπως και τα κείμενά μου, ο άνδρας μου απλά εισπράττει τα... αποφάγια.
Ανησυχώ ότι κάπως έτσι διαλύεται ένας γάμος.
Ανησυχώ ότι σκέφτεται πως είμαι πάντα μέσα στα νεύρα και ότι όλο φωνάζω όταν είμαι μόνη στο σπίτι με τα παιδιά. Αλλά δεν φωνάζω. Δεν με βλέπει στις καλές μου μέρες, γύρω στις 10 το πρωί, που έχω πιεί καφέ και έχει περάσει ο πρωινός χαμός από δουλειές. Μερικές φορές καταφέρνω να καθαρίσω την κουζίνα, να βουρτσίσω τα δόντια μου και ίσως να κάνω και ένα μπάνιο μέχρι τότε. Τότε είναι που καθόμαστε αγκαλιά με τα παιδιά και ξεκινάμε μαραθώνιο παραμυθιών. Ή χορεύουμε. Ή αποφασίζω πως έχει έρθει η στιγμή να βγάλω έξω τα υλικά χειροτεχνίας και να κάνουμε κατασκευές. Τότε είναι, δηλαδή, που διασκεδάζω με τα παιδιά μου και που εισπράττουν τον καλύτερό μου εαυτό.
Ο άνδρας μου, όμως; Με βλέπει πρωί-πρωί που είμαι ετοιμόρροπη, να μου έχουν γυρίσει τα μάτια προσπαθώντας να ετοιμάσω τα γάλατα και τις «παραγγελίες» για τοστ και ομελέτες. Μετά με ξαναβλέπει στο τέλος της ημέρας, όταν απλά καταρρέω!
Υπάρχουν, βέβαια, και τα Σαββατοκύριακα, αλλά τα Σαββατοκύριακα με μικρά παιδιά δεν σημαίνουν ακριβώς... «Σαββατοκύριακο»! Μία στο τόσο βγαίνουμε οι δυο μας ραντεβού. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Μ'αρέσει που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου με τον άνδρα μου. Είναι ειλικρινής όταν λέει ότι δεν τον νοιάζει αν είμαι βαμμένη ή χτενισμένη. Ξέρω ότι με αγαπάει. Ξέρω ότι λατρεύει την οικογένεια που μαζί φτιάξαμε. Είμαστε σύντροφοι και συμφωνήσαμε και οι δύο στην κοινή αυτή ζωή.
Αλλά θέλω να είμαι ευχάριστη και ενδιαφέρουσα και σέξι όταν είμαι μαζί του, τουλάχιστον κάποιες φορές. Θέλω να ξέρει ότι είμαι παραπάνω από μία εξαντλημένη τρελάρα με ρούχα πρόχειρα, μονίμως λερωμένα με βρεφικές τροφές. Και είμαι σίγουρη ότι το ξέρει αυτό, κατά μία έννοια, αλλά για πόσο καιρό θα το πιστεύει χωρίς να βλέπει στοιχεία για το αντίθετο; Πώς θα του δώσω τον καλύτερό μου εαυτό; Πώς τα καταφέρνουν άλλες μαμάδες που περνούν όλη την ημέρα τους με τα παιδιά; Μήπως ανησυχεί και εκείνος για τα ίδια πράγματα;
Μπορεί αυτό να είναι απλά ένα σύμπτωμα των πρώτων χρόνων ενός ζευγαριού με μωρά και μικρά παιδιά. Μπορεί όταν κάποια στιγμή βρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, για να διαβάσω, να γράψω, να σκεφτώ και να κάνω γυμναστική, να έχω και την ενέργεια για να είμαι καλύτερη μπροστά στον άνδρα μου. Μπορεί τότε να σταματήσω να φωνάζω για λάμπες και να φοράω καθαρά ρούχα.
Το αξίζουμε και οι δύο αυτό. Πραγματικά το αξίζουμε.
*Η Kate Parlin είναι μία full-time μαμά και blogger. Έχει τρία κορίτσια κάτω των 3 ετών και περνά την ημέρα της καθαρίζοντας τσίσα και γράφοντας με ειλικρίνεια για τις εμπειρίες της ως μαμά.
