Γεια σας. Η κόρη μου είναι 6,5 ετών και τους τελευταίους μήνες θέλει πάντοτε να παίζει θέατρο μαζί μας, αλλά πάντα μα πάντα ένα συγκεκριμένο σενάριο: η ίδια είναι ένα νεογέννητο και αβοήθητο γατάκι κάπου μέσα σε ένα δάσος και εγώ ή πατέρας της είμαστε τυχαίοι άνθρωποι που περπατώντας στο δάσος βλέπουμε το γατάκι, το μαζεύουμε, το φροντίζουμε και το μεγαλώνουμε. Σκέφτηκα ότι της λείπει η τρυφερότητα αλλά το απέρριψα αυτό γιατί πραγματικά είμαι πολύ μα πολύ τρυφερή μαζί της κάθε μέρα (αγκαλιές, χάδια στο κεφαλάκι, φιλάκια στο μάγουλο...). Τώρα τελευταία βαρέθηκα και όλο βρίσκω δικαιολογίες να μην παίξουμε. Όταν της είπα "εντάξει, σήμερα θα παίξουμε αλλιώς. Έχει μεγαλώσει το γατάκι και θα κάνουμε αταξίες" μού απάντησε "εντάξει. Το γατάκι μεγάλωσε και πέθανε. Αλλά πριν πεθάνει, γέννησε ένα γατάκι μέσα στο δάσος κτλ.κτλ...." Να ανησυχήσω ή να γελάσω;
Η προσποίηση της κόρης ότι είναι γατάκι δηλώνει μια άρνηση να μεγαλώσει, σαν να θέλει να χορτάσει την φροντίδα σας την ψυχική. Θέλει ακόμη να της φερθείτε σαν να είναι μικρή και να χρίζει προστασίας.
Το ζητούμενο εδώ δεν είναι απαραίτητα το πόσο τρυφερή είστε μαζί της με τα αγγίγματα αλλά το πόσο επαρκώς της δίνετε την ψυχή σας και το συναίσθημα σας όλο αυτά τα χρόνια. Μπορείτε να μιλήσετε και να την ρωτήσετε τι νιώθει να της λείπει και ότι πιο σημαντικό είναι να παίρνει αυτό που χρειάζεται χωρίς να χρειάζεται να παίζετε το γατάκι. Ακούστε τι έχει να σας πει για το τι της δίνει όλο αυτό το παιχνίδι και τόσο το αναζητάει. Μιλήστε της μα βασικά ακούστε την.
Συνεχίστε να παίζετε μέχρι να κατανοήσετε αυτό που επιθυμεί. Βρείτε τρόπο να έρθετε πιο κοντά μέσα από τον διάλογο και την ψυχική επαφή και τότε το παιχνίδι θα χάσει το νόημα του. Νιώστε περισσότερο την κόρη σας και εσείς και ο πατέρας της.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
