Η σχέση μας άρχισε πριν 4 χρόνια και από την αρχή ο σύντροφός μου δεν είχε έντονη ερωτική επιθυμία και πάντα προσπαθούσε να δικαιολογήσει την αποχή του με διάφορα (οικονομικά προβλήματα, ακατάλληλος χώρος κ.τ.λ.). Συγκατοικούσαμε και στην τελευταία μου προσπάθεια να τον απομακρύνω από τη ζωή μου μαθαίνω ότι είμαι έγκυος και επειδή η έκτρωση μου φάνταζε κάτι μακρινό στις αξίες μου, κράτησα το μωρό -σήμερα είναι ένα υπέροχο 2χρονο κοριτσάκι- με την ελπίδα, επίσης, ότι θα ζητήσουμε βοήθεια όσον αφορά τη σχέση μας. Έκανα αρκετές προσπάθειες από την πλευρά μου μέχρι και σήμερα αλλά η άλλη πλευρά παραμένει αδιάφορη. Μονή μου λύτρωση, και του παιδιού επίσης, είναι πλέον ο χωρισμός -και δεν αναφέρω διαζύγιο διότι δεν αποδέχτηκα να παντρευτούμε. Το μόνο που με απασχολεί όμως είναι η ψυχική υγεία του παιδιού μετά από αυτό, τι πρέπει να κάνω όσο αφορά το παιδί και για ποιο λόγο μπορεί κάποιος άνδρας να επιθυμεί να αποκτήσει παιδί και οικογένεια και να μην προσπαθεί για τη βελτίωση και ανάπτυξη αυτών των σχέσεων;
Το παιδί σας χρειάζεται και τους δυο γονείς του. Αυτό που οφείλετε να κάνετε είναι να επιτρέπετε να περνάει χρόνο το παιδί σας με τον πατέρα του σε σταθερή βάση και να μην μεταφέρετε τα δικά σας προσωπικά ζητήματα στο παιδί. Το ότι θα χωρίζατε μια μέρα μάλλον ήταν προδιαγεγραμμένο από την στιγμή που η σχέση ήταν δυσλειτουργική πριν τον ερχομό του παιδιού.
Όσο για τον σύντροφος σας το ότι αντιμετωπίζει μια ψυχική δυσκολία η οποία λειτουργεί για τον ίδιο ευνουχιστικά δεν είναι λόγος να μην κάνει οικογένεια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν επιλέγει να βρει λύση για αυτό από ειδικό. Ίσως και ο ίδιος του ο φόβος να έκανε επιτακτική την ανάγκη του για οικογένεια. Προτείνετε του να πάει σε ψυχολόγο.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
