Καλησπέρα. Έχω 2 αγόρια 4 ετών και 19 μηνών. Εδώ και 5 μήνες έχουμε χωρίσει με το σύζυγό μου. Δυστυχώς ο χωρισμός έγινε με άσχημο τρόπο, με δικαστήρια και διεκδίκηση επιμέλειας από τον ίδιο, ενώ μέχρι τώρα εμφανίζονταν πολύ λίγο στο σπίτι επικαλούμενος την εργασία του. Προσωρινά έχω την επιμέλεια και κάθε πρώτο και τρίτο σαββατοκύριακο τα παιδιά μένουν στον πατέρα τους. Το πρόβλημα μου είναι πως ο μεγάλος, ο οποίος μπορεί και μου λέει πως αισθάνεται, δεν θέλει να πηγαίνει και κάθε φορά για να μπει στο αυτοκίνητο του πατέρα του περνάει πρώτα από το παιχνιδάδικο. Το παιδί συνέχεια μου λέει «δεν θα πάω στον μπαμπά. Δεν θέλω να μείνω εκεί. Υποσχέσου μου ότι δεν θα πάω». Δεν ξέρω τι να κάνω. Στενοχωριέμαι πολύ με την κατάσταση αυτή. Για τον μικρό μου νιώθω ότι θέλει τη βόλτα αλλά φαντάζομαι ότι του λείπει η μαμά του… Όταν επιστρέφει, πάντως, με σφίγγει στην αγκαλιά του και δε με αφήνει. Να αναφέρω πως τον θήλαζα για 15 περίπου μήνες, μέχρι τον Αύγουστο, και ο θηλασμός κόπηκε βιαίως κατά το διάστημα που πήγαν διακοπές τα παιδιά με τον πατέρα τους. Παρόλο που έστελνα το μητρικό γάλα, όταν επέστρεψαν ο μικρός μου δεν ήθελε πια το στήθος. Επειδή πιστεύω στην επαφή που πρέπει να έχουν τα παιδιά με τον πατέρα τους και τόσα χρόνια την ζητάω αλλά από την άλλη δεν θέλω να καταπιέζονται ψυχολογικά τα παιδιά επειδή κάποια μέρα κάποιος αποφάσισε να μένουν και αλλού, σας παρακαλώ πείτε μου τη γνώμη σας για το πώς να το διαχειριστώ. Να ζητήσω από τον πατέρα τους να τα βλέπει πιο πολλές μέρες αλλά να μένουν στο σπίτι τους; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Η μετάβαση από μια συνθήκη σε μια άλλη ανοίκεια χρειάζεται πάντα μια περίοδο προσαρμογής για όλους, τόσο για εσάς την ίδια όσο και για τα παιδιά σας. Για να κυλήσει ομαλά και με ασφάλεια ένας επαναπροσδιορισμός χρειάζεται εμπιστοσύνη και ψυχραιμία. Η αρχική ερώτηση που χρειάζεται να κάνετε στον εαυτό σας είναι αν εμπιστεύεστε τον πρώην σύζυγό σας στην συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά. Σε περίπτωση που θεωρείται ότι είναι επαρκής συναισθηματικά και καταφέρνει να δημιουργεί ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Η δεύτερη ερώτηση που οφείλετε να κάνετε στον εαυτό σας είναι αν επιτρέπετε στα παιδιά να φύγουν ή αν τους μεταφέρετε την αγωνία σας κάθε φορά που φεύγουν. Ακούγεται σαν να τους διοχετεύετε στενοχώρια και ανασφάλεια κάθε φορά που σας αποχαιρετούν. Το γεγονός ότι θηλάζατε το παιδί σας μέχρι 15 μηνών δηλώνει μια δυσκολία σας στον αποχωρισμό.
Αναγνωρίστε την σημασία του ρόλου του πατέρα και εφόσον είναι υπεύθυνος και συναισθηματικά ώριμος για να αναλάβει αυτή την ευθύνη επιτρέψτε συναισθηματικά στα παιδιά σας να μοιραστούν χρόνο με τον μπαμπά τους. Δεχτείτε εσείς αυτή την ανάγκη των παιδιών και για τον πατέρα τους και θα σας αποχωρίζονται με ασφάλεια.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
