Ο τρόπος με τον οποίον η ανθρώπινη φύση το πετυχαίνει αυτό είναι ο πιο απλός που μπορείτε να φανταστείτε: Με το να παραμένουμε ζωντανοί. Όρθιοι. Παρόντες. Να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να κάνουμε το πρώτο βήμα μπροστά. Πώς; Ο ποιητής, φιλόσοφος και συγγραφέας Mark Nepo προσφέρει τις δικές του ενδιαφέρουσες απαντήσεις:
Αποδεχόμενοι τις δύσκολες καταστάσεις
Δεν είναι δείγμα απαισιοδοξίας το να αποδέχεται κανείς ότι δεν είναι καλά, ότι νιώθει θλίψη και μελαγχολία. Είναι ειλικρινής αποδοχή της εν εξελίξει ζωής που έχει εμπόδια, αναποδιές, απορρίψεις... Όταν οι δυσκολίες αυτές σας ραγίζουν, γιατί να μην αντιμετωπίσετε τα ραγίσματα αυτά ως ανοίγματα; Όσο σκληρή κι αν είναι η εμπειρία που βιώνετε, δεν παύει να αποτελεί κάτι νέο και αυτό το νέο είναι πάντα πιο σημαντικό από την καθαυτή δυσάρεστη εμπειρία. Ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει σκληρότητα, αδικία ή αδιαφορία, καταστάσεις που μπορούν ακόμα και να του αλλάξουν τη ζωή. Δεν είναι αποδεκτές αυτές οι καταστάσεις και δεν θα πρέπει κανείς να τις θεωρεί δεδομένες στη ζωή του, αλλά και το να θρηνεί για πάντα επειδή τις βίωσε ή τις βιώνει δεν οδηγεί σε καμία αλλαγή, σε καμία εξέλιξη.
Αναζητώντας πραγματική ανακούφιση
Όταν νιώθει κανείς ψυχολογικά και συναισθηματικά διαλυμένος, η εξάντληση που βιώνει τον οδηγεί στο να ρίχνει τις άμυνες και τα όριά του και να συνειδητοποιεί πως δεν διαφέρει και πολύ από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του. Αυτό του επιτρέπει να «αγγίξει» τους άλλους αλλά και να δεχτεί το άγγιγμά τους πιο άμεσα. Ξαφνικά, τα πράγματα που νόμιζε πως έχουν σημασία, δεν είναι πια τόσο σημαντικά. Ξαφνικά, καταφύγιο γίνεται η ίδια η ζωή και οι άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν ανακούφιση.
Αναρωτώμενοι «ποιος είναι ο ρόλος μου και σε ποιο σύνολο;»
Παρά τις καλές μας προθέσεις και την σκληρή δουλειά, στη ζωή δεν παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε και το να προχωράμε μπροστά με αυτά που έχουμε είναι μία ουσιαστική συνειδητοποίηση για να ζούμε με ικανοποίηση. Δεν είναι εύκολο όταν κανείς βιώνει πόνο, ανησυχία ή τρόμο να σκεφτεί την συνολική σχέση του με τη ζωή. Τα συναισθήματα αυτά περιορίζουν, τη στιγμή που τα νιώθουμε, τις προοπτικές μας για το μέλλον. Όμως ένας από τους σκοπούς της αγάπης είναι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον για να μπορούμε να κοιτάζουμε παραπέρα, μετά από το μεγάλο κύμα στο οποίο έχουμε αγκιστρωθεί. Ο ρόλος μας, λοιπόν, στο σύνολο είναι τόσο να πονάμε όσο και να αγαπάμε. Να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε. Να ρίχνουμε αλλά και να σηκώνουμε.
Κοιτάζοντας πέρα από την διάλυση
Το να νιώθει κανείς διαλυμένος δεν σημαίνει ότι τα πάντα γύρω του είναι διαλυμένα. Η σκέψη αυτή είναι αρκετή για να βοηθήσει κάποιον να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Δεν περιστρέφεται ολόκληρη η ζωή γύρω από την δική μας δυσάρεστη κατάσταση. Για την ακρίβεια, από οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με εσάς θα πάρετε την ενέργεια και τη ζωτικότητα που χρειάζεστε στις δύσκολες στιγμές σας. Όταν, λοιπόν, νιώθετε κλεισμένοι στον εαυτό σας χρειάζεται να «ανοίξετε», όταν φοβάστε πρέπει να εμπιστευτείτε ξανά και όταν νιώθετε χαμένοι πρέπει να θυμάστε ότι είστε μέρος της αλυσίδας της ζωής, άρα δεν είστε ποτέ χαμένοι.
Όλοι οι άνθρωποι νιώθουν κατά καιρούς διαλυμένοι. Όλοι πληγώνονται και πονούν και σπάνε και ανοίγουν σε κομμάτια. Σκοπός είναι να βρεθείτε με άλλους ανθρώπους, με τα ίδια διάσπαρτα κομμάτια, να τα ενώσετε, να αγγίξετε ο ένας τον άλλον και να εκτιμήσετε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή!
