Γεια σας! Εδώ και μια εβδομάδα ξεκινήσαμε τον παιδικό σταθμό με τον γιό μου (3 ετών). Τις πρώτες μέρες δεν έκλαιγε πολύ. Τις τελευταίες 2 μέρες όμως και ειδικά σήμερα το πρωί είχε και εμετική τάση από το κλάμα. Προσπάθησα να φύγω όσο γρηγορότερα γίνεται από το σχολείο. Του έχω εξηγήσει ότι καταλαβαίνω πως δυσκολεύεται και ότι σιγά-σιγά θα καταφέρει να συνηθίσει το καινούριο μέρος που λέγεται σχολείο. Επιπλέον του εξηγώ κάθε φορά πως η μαμά θα γυρίσει να σε πάρει. Ο μικρός το μόνο που λέει μέσα στα κλάματα είναι "μανούλα μου μη με αφήνεις, εγώ και εσύ πάντα μαζί". Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και σταθερή. Γνωρίζω ότι θα τα καταφέρει και του έχω εμπιστοσύνη. Όμως πώς να διαχειριστώ το προσωπικό μου άγχος , γιατί έχω την αίσθηση ότι ακόμη κι αν δεν φαίνεται στο ύφος μου ο μικρός το νιώθει και τον δυσκολεύει πολύ. Η δασκάλα του μου προτείνει να τον αφήνω και να φεύγω κατευθείαν ακόμα κι όταν αυτός τρέχει με κλάματα πίσω από την πόρτα και ότι θα μας πάρει λίγο καιρό ακόμη και θα συνηθίσει. Θεωρώ ότι αν ξεπεράσω εγώ την δική μου ανασφάλεια και ο μικρός θα είναι πιο ήρεμος. Πώς όμως να το κάνω αυτό;
Η κατάλληλη ηλικία για να αποχωριστεί ένα παιδί το σπίτι του και το πρόσωπο φροντίδας είναι στα 4 έτη. Σε αυτά τα χρόνια έχει ολοκληρώσει τα ψυχοσυναισθηματικά στάδια τα οποία του επιτρέπουν την αυτονόμηση και έτσι τον ομαλό αποχωρισμό από την μητέρα ή το πρόσωπο φροντίδας του.
Ο γιος σας βιώνει άγχος αποχωρισμού που θα υπήρχε ούτως ή άλλως αλλά η ένταση με την οποία το αισθάνεται παραπέμπει στην εξής ερώτηση: πόσο ασφαλής ή πόσο εξαρτητική είναι η σχέση σας; Ένα παιδί που έχει σχηματίσει ασφαλή δεσμό με την μητέρα και μια σχέση εμπιστοσύνης αποχωρίζεται ευκολότερα την μητέρα και περνάει αβίαστα στην αυτονόμηση του. Η αντίδραση του γιου σας είναι δηλωτική για την σχέση σας. Υπήρξατε είτε πολύ "επάνω" του χωρίς να του αφήνεται χώρο να είναι με τον εαυτό του αλλά να εξαρτάται από εσάς δίνοντας του έτσι ασυνείδητα την αίσθηση ότι τον χρειάζεστε είτε δεν υπήρξατε αρκετά ψυχικά παρούσα για εκείνον. Και στις δυο περιπτώσεις θα είχε την αντίδραση που περιγράφετε.
Θα χρειαστεί να σκεφτείτε τον τρόπο που συνδέεστε με τον γιο σας. Ο ίδιος νοιώθει ότι σας έχει ακόμη πολλή ανάγκη και ότι εσείς τον αφήνετε. Φυσικά και το άγχος σας επηρεάζει το πώς αντιδράει και ο ίδιος. Αισθάνεται ανασφαλής και ίσως να χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσετε το πώς συνδέεστε κι ύστερα να πήγαινε στο σχολείο. Το θέμα λοιπόν αρχικά είναι στο πώς συνδέεστε με τον γιο σας κι ύστερα το πώς θα διαχειριστείτε την συμπεριφορά του στον παιδικό σταθμό. Ο γιος σας δεν δηλώνει έτοιμος να σας αποχωριστεί.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
