Δείτε τι απαντούν σε αυτά, και σε άλλα, δέκα διάσημες που ανταπεξέρχονται με επιτυχία ως μαμάδες και εργαζόμενες:
«Όταν ο μεγάλος μου ήταν μόλις λίγων μηνών ο προϊστάμενός μου με κάλεσε για να μου ζητήσει να καλύψω τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να λείψω για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Έκλαιγα σα μωρό, γιατί ήξερα ότι επρόκειτο για μία επαγγελματική ευκαιρία ζωής, όμως θα ήταν και η πρώτη φορά που θα έλειπα για τόσο πολύ από το μωρό μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερα τελικά τις δύο αυτές εβδομάδες, οι οποίες μάλιστα ώθησαν την καριέρα μου ένα βήμα παραπέρα. Όμως, ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που πρέπει να μπω στο αεροπλάνο και να αφήσω για μερικές ημέρες τα παιδιά με πιάνει μελαγχολία. Όταν επιστρέφω, βέβαια, οι αγκαλιές και τα φιλιά τους με αποζημιώνουν με το παραπάνω».
Natalie Morales, Δημοσιογράφος – Συμπαρουσιάστρια στο Today Show
«Είναι πάντα δύσκολο… Απαιτούνται ζογκλερικά: Ποιος θα κάνει αυτό; Πώς θα φροντίσουμε εκείνο; Όμως αξίζει όλη αυτή την προσπάθεια και τον αγώνα. Είναι σπουδαίο για τα παιδιά να βλέπουν τις μαμάδες τους να πληρούν πολλούς ρόλους στον κόσμο και ξέρω ότι οι κόρες μου πλέον έχουν πολύ ευρεία εικόνα του τι μπορεί να κάνει και να πετύχει μια γυναίκα σε μία μόνο μέρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Η μαμά μου είναι μία σκληρά εργαζόμενη γυναίκα. Βάζει το κεφάλι κάτω και κάνει όλα αυτά που πρέπει να κάνει. Αλλά βρίσκει και χρόνο για να διασκεδάσει. Αυτό που λέει πάντα είναι ότι ‘Η ευτυχία είναι δική σου ευθύνη’. Πρόκειται για μία φράση της που έχω υιοθετήσει και εγώ και την ακολουθώ όσο μπορώ».
Jennifer Garner, Ηθοποιός
«Θυμάμαι ήταν μία από τις πρώτες μέρες που είχα επιστρέψει στις προπονήσεις, στην παραλία, μετά την γέννηση του Joey. Έτρεχα, έκανα διατάσεις, προετοιμαζόμουν, όταν κάποια στιγμή άκουσα ένα μωρό να κλαίει. Αυτόματα άρχισα να σκέφτομαι το αγοράκι μου, τι να έκανε εκείνη τη στιγμή και –εντελώς ξαφνικά- το στήθος μου άρχισε να τρέχει γάλα. Είχα ξεχάσει να βάλω τα ειδικά pads που απορροφούν τις «διαρροές», οπότε όλοι μπορούσαν να δουν ότι το μπλουζάκι μου στο ύψος του στήθους είχε γίνει μούσκεμα. Ήταν και αστείο και λυπηρό και σίγουρο ο πιο έντονος τρόπος να θυμηθώ τη μεγαλύτερη έμπνευση της ζωής μου».
Kerri Walsh – Επαγγελματίας βολλεϋμπολίστρια και χρυσή Ολυμπιονίκης.
«Αποκαλώ τις κόρες μου μωρά-θαύματα γιατί γεννήθηκα στις 27 εβδομάδες, ζυγίζοντας μόλις 900 γραμμάρια η κάθε μία και έχοντας μόλις 30% πιθανότητες να επιβιώσουν. Μετά από 9 εβδομάδες στη μονάδα του μαιευτηρίου, φέραμε τα κορίτσια στο σπίτι. Δεν ξέραμε τι μας περιμένει: Αντλούσα γάλα κάθε μία ώρα με το θήλαστρο, κοιμόμουν ελάχιστα, ελέγχαμε τα ζωτικά τους στοιχεία κάθε λίγο… Περάσαμε κάποιες πολύ δύσκολες, αβέβαιες ώρες. Σήμερα είναι 8 ετών, πηγαίνουν σχολείο και συμμετέχουν σε κάθε πιθανό άθλημα. Η εμπειρία αυτή με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι. Μου δίδαξε την προοπτική και το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή. Είμαι μία περήφανη εργαζόμενη μαμά, η οποία δουλεύει για να δώσει στα παιδιά της ό,τι καλύτερο μπορεί να τους προσφέρει η ζωή, και τώρα που βρίσκομαι στον ομάδα του Facebook, οι μικρές πιστεύουν ότι έχουν την πιο cool μαμά στον κόσμο. Σε όσες γυναίκες, λοιπόν, αναρωτιούνται αν μπορείς να κάνεις τα πάντα, το μόνο που έχω να πω είναι: Δεν πιστεύετε πόσα μπορείτε να κάνετε!».
Carolyn Everson, αντιπρόεδρος παγκόσμιων πωλήσεων στο Facebook.
«Φανταστείτε με, τη μοναδική γυναίκα και σίγουρα τον μοναδικό γονιό παρόντα, στο πίσω κάθισμα ενός βαν γεμάτου νέους άνδρες, είκοσι χρονών: Ένας παραγωγός, δύο εικονολήπτες, ηχολήπτες, βοηθοί παραγωγής κ.λ.π. Είναι Μάιος, έξω έχει ζέστη. Φανταστείτε με, τώρα, να ιδροκοπάω, φορώντας ένα ζεστό πόντσο, και ξαφνικά να ακούγεται ο τσιριχτός ήχους του χειροκίνητου θηλάστρου μου. Με ‘πιάνετε΄; Ξαφνικά στο βαν επικρατεί απόλυτη ησυχία και το μόνο που ακούγεται είναι ήχος από το θήλαστρο και το γάλα να πέφτει μέσα στο μπουκάλι. Και, φυσικά, ο ήχος καμιάς δεκαριάς ανδρικών όρχεων να υποχωρούν ησύχως προς τα μέσα».
Samantha Bee, Δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια του The Daily Show και συγγραφέας.
«Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί, είχα την διοίκηση ενός δικηγορικού γραφείου. Ο υπέροχος γυναικολόγος μου πρότεινε να παίρνω το μωρό μαζί μου στην δουλειά τους πρώτους έξι μήνες, μετά την άδεια λοχείας. Με έπεισε ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω, σε ένα μικρό γραφείο, ενώ θα μου επέτρεπε να έχω χρόνο και για το μωρό και για την δουλειά. Οι συνάδελφοί μου έλεγαν ότι έχω τρελαθεί, αλλά επειδή δεν ήθελαν να με χάσουν δέχτηκαν διστακτικά τις νέες αυτές συνθήκες. Ήταν 1981 και το να φέρνει κανείς ένα μωρό στη δουλειά ήταν πρωτόγνωρο. Αλλά, όπως είχε υποσχεθεί η γιατρός μου, επρόκειτο για μία υπέροχη εμπειρία. Για την ακρίβεια, μου άρεσε τόσο πολύ που το επανέλαβα, τρία χρόνια αργότερα, με το δεύτερο παιδί μου. Έτσι, όταν μπλέχτηκα με την πολιτική και έγινα κυβερνήτης του Κάνσας δημιούργησα το πρόγραμμα ‘Μωρά στη Δουλειά’, στο οποίο συμμετείχαν πολλοί νέοι γονείς».
Kathleen Sebelius, Γραμματέας του Αμερικανικού Υπουργείου Υγείας και Ανθρώπινων Υπηρεσιών.
«Ποτέ δεν τέθηκε θέμα για το αν θα επέστρεφα στη δουλειά μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού μου. Εγώ, μαμά στο σπίτι; Δεν υπήρχε περίπτωση! Το γεγονός ότι δουλεύω βράδυ ήταν ένα θέμα, γιατί ήθελα να είμαι εκεί όταν θα ξυπνούσε για να φάει ή επειδή είδε εφιάλτη. Η Joan Rivers μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή. Μου είπε ότι μπορούσα να τον ξυπνάω και να περνώ χρόνο μαζί του όταν επέστρεφα σπίτι, μετά τη δουλειά, γιατί δεν είχε σημασία τι ώρα είναι, παρά μόνο να είμαστε μαζί. Έτσι, ακολούθησα τη συμβουλή της και σήμερα, ο 16χρονος γιος μου μένει ξύπνιος μέχρι τις 2 τα ξημερώματα! Ακόμα κι αν έχει σχολείο την άλλη μέρα!».
Judy Gold, Stand-up comedian και ηθοποιός.
«Όταν απέκτησα το δεύτερο παιδί μου ήμουν στα μισά ενός σημαντικού project στη δουλειά. Την επόμενη της γέννας με επισκέφθηκε στο μαιευτήριο το αφεντικό μου και μου είπε ‘τώρα που γέννησες το μωρό, να στείλω εδώ την ομάδα να δουλέψετε μαζί;’. Μάλιστα, είχα κάνει καισαρική, οπότε συνέχισε λέγοντας ‘Το σώμα σου έκανε το μωρό, αλλά το μυαλό σου ακόμα λειτουργεί’. Του απάντησα ότι μπορούσε να τους στείλει στο δωμάτιο του μαιευτηρίου. Έτσι κι αλλιώς, το μωρό κοιμόταν την περισσότερη ώρα, ενώ εγώ ήμουν εντελώς ξύπνια –δεν απαιτούσε σωματική δουλειά, ήταν εντελώς πνευματική οπότε δεν είχα πρόβλημα.
Είναι εκπληκτικό να ισορροπείς ταυτόχρονα τον ρόλο της συζύγου, της μαμάς και της διευθύντριας. Είναι ένα καθημερινό ΄παζάρεμα’. Όμως άνθρωποι όπως εγώ μπορούν εύκολα να βρουν τους ρυθμούς τους, γιατί μπορούμε να έχουμε βοήθεια. Για εμένα οι πραγματικές ηρωίδες είναι οι γυναίκες που πρέπει να τα βγάλουν πέρα με δουλειά, οικογένεια, άνδρα και παιδιά και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για βοήθεια. Αυτές είναι που μου δίνουν έμπνευση κάθε μέρα, γιατί βλέπω τι περνούν, βλέπω πως κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε όλους τους τομείς, και από αυτές παίρνω όλο μου το κουράγιο».
Indra Nooyi, CEO της PepsiCo.
«Μία φορά στο τόσο, εμείς οι θνητές μαμάδες, μπορεί να νιώσουμε ότι ζούμε αυτό το –φυσιολογικά απρόσιτο- όνειρο. Το σύνηθες είναι να επικρατεί ένα μικρό χάος, όπως εκείνο το πρωί που προσπαθούσα να ταΐσω τον 8 μηνών γιο μου και να τον ηρεμήσω πριν έρθει η babysitter. Κατάφερα να φτάσω στη δουλειά μου στην ώρα μου και όταν έκατσα στο γραφείο σκέφτηκα ότι δεν τα είχα πάει άσχημα: Είχα τακτοποιήσει το μικρό και είχα καταφέρει παράλληλη να δείχνω όσο επαγγελματίας απαιτούσε η θέση μου, ως καθηγήτρια φοιτητών ιατρικής. Κάποια στιγμή, την ώρα του μαθήματος, κοίταξα προς τα κάτω και συνειδητοποίησα ότι φορούσα διαφορετικά παπούτσια!»
Peggy Drexler, καθηγήτρια ιατρικής και συγγραφέας.
«Ο μεγάλος μου γιος ήταν μόλις λίγων μηνών –ζούσαμε στο Λονδίνο και εγώ είχα την τύχη να δουλεύω part-time ως δημοσιογράφος και part-time για έναν διεθνή μη-κερδοσκοπικό οργανισμό. Γενικά τα πράγματα κυλούσαν καλά. Εκτός από εκείνο το πρωί που δεν είχα δουλειά, αλλά τηλεφώνησε το αφεντικό μου έξαλλος για κάτι. Το αντιμετώπισα τηλεφωνικά και συνέχισα τη μέρα μου.
Κουβάλησα τον Ben και το καρότσι του τρεις ορόφους κάτω (ζούσαμε σε ένα παλιό νεοκλασικό που δεν είχα ασανσέρ). Ως συνήθως τον έβαλα στο καροτσάκι, άνοιξα την πόρτα του κτιρίου και προχώρησα για να κατέβω τα σκαλιά. Σκεφτόμουν το αφεντικό μου, όχι τον Ben, εκείνη την ώρα και είχα ξεχάσει να τον δέσω με τις ζώνες. Έφυγε, λοιπόν, έξω από το καροτσάκι και έπεσε πάνω στα τσιμεντένια σκαλιά. Ούρλιαξα πανικόβλητη – ούρλιαξε και αυτός. Όταν τον πήρα αγκαλιά έδειχνε πως ήταν εντάξει, αλλά -ως νέα μαμά- τον πήγα αμέσως στα επείγοντα. Ευτυχώς δεν είχε πάθει κάποια μόνιμη βλάβη. Όμως ήμουν έξαλλη με τον εαυτό μου που επέτρεψα στην δουλειά μου να με αποσπάσει με τέτοιον τρόπο. Έμαθα δύο πράγματα εκείνη τη μέρα: Να προσπαθώ όσο γίνεται να βάζω τη δουλειά μου στην άκρη όταν είμαι με τα παιδιά μου. Και να ελέγχω πάντα τις ζώνες στο καρότσι!».
Alina Tugend, Δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Πηγή: iVillage