Καλησπέρα μανούλες!
Είμαι 28 ετών και έχω 2 κοριτσάκια. Η μεγάλη είναι 4 χρονών και η μικρή 4 μηνών!! Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δικιά μου περιπέτεια μαζί σας...
Πριν 6 χρόνια γνώρισα τον άντρα μου και μετακόμισα Θεσσαλονίκη. Μετά από 1 χρόνο περίπου, έμεινα έγκυος στην πρώτη μας κόρη. Ο γιατρός μου πολύ καλός, όλα πηγαίνανε καλά αφού γέννησα με καισαρική σε γνωστή κλινική.
Η «Ε» μεγάλωνε και εμείς θέλαμε και ένα δεύτερο παιδάκι. Έτσι τον Ιανουάριο του 2012 έμαθα ότι είμαι έγκυος στη δεύτερη κορούλα μας. Είχα στο μυαλό μου από πολύ πριν, να αλλάξω γιατρό γιατί ο δικός μου αν και πολύ καλός στη δουλειά του, ήταν αρκετά μεγάλος. Κατά τύχη, την επόμενη μέρα ο άντρα μου γνώρισε έναν γιατρό που έτυχε να πάει στο μαγαζί μας... Έτσι αποφάσισα να πάω μια επίσκεψη στο ιατρείο του, να γνωριστούμε καλύτερα.
Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ καλή αφού με πρόσεξε, μου μίλησε και γενικά η συμπεριφορά του ήταν άψογη. Πλέον ήταν ο γιατρός που θα έφερενε στον κόσμο το δεύτερο αγγελούδι μας!
Όλα πήγαιναν τέλεια. Κάθε 15 μέρες περίπου με έβλεπε. Ο καιρός περνούσε και το τελευταίο ραντεβού στο ιατρείο έφτασε τελευταία μέρα του Αυγούστου, όπου θα τα λέγαμε σε 3 μέρες στην κλινική που θα ερχόταν το κοριτσάκι μας στον κόσμο με καισαρική...
3 Σεπτεμβρίου και ώρα 1:30 το μεσημέρι, ζω για δεύτερη φορά το πιο μεγάλο θαύμα! Μέχρι στιγμής όλα είναι τέλεια!!! Είμαι στο δωμάτιο, έρχονται συγγενείς και φίλοι να μας δουν. Όλοι όμως βλέπουν ότι είμαι κατακίτρινη σαν το πανί. Να σημειώσω εδώ ότι μετά το χειρουργείο ο γιατρός μου δεν ήρθε στο δωμάτιο να με δει.
Οι ώρες περνάνε κι ο άντρας μου συνεχώς κοντά μου προσπαθεί να μου μιλάει συνεχώς για να μην κοιμάμαι. Το ίδιο και οι κοπέλες στο δωμάτιο. Η κοιλιά μου πονάει πολύ. Η ώρα 8 και το επισκεπτήριο τελειώνει και οι κοπέλες λένε στον άντρα μου να φωνάξει το γιατρό να με δει καθώς έκανα λιποθυμικά επεισόδια, εκεί που μιλούσα κοιμόμουν και έβγαζα έναν περίεργο βρόγχο.
10:20 το βράδυ και ο άντρας μου στο πλευρό μου. Και ευτυχώς γιατί σήμερα δεν θα σας έγραφα την ιστορία μου. Την ώρα που κοιμάμαι κάνω αναρρόφηση και για καλή μου τύχη ήταν ο άντρας μου δίπλα μου και σήκωσε το κεφάλι. Αλλιώς ούτε μαία δεν περνούσε από το δωμάτιο. Από τις φωνές του άντρα μου, που ζητούσε βοήθεια τρέξανε.
Άρχισαν οι εξετάσεις κάθε 30 λεπτά, αίμα και πίεση. Στις 2 τα ξημερώματα, μου χορηγούν 8 φιάλες αίμα και οι εξετάσεις συνεχίζονται, ώσπου έρχεται και ο γιατρός μου να με δει. Ανά 2 λεπτά στο δωμάτιο ερχόντουσαν οι μαίες να με δουν. Ο αιματοκρίτης εξακολουθεί να πέφτει. Η τελευταία μέτρηση ήταν 6 το πρωί και από 30 που βγήκα από το χειρουργείο έπεσε στο 16. Όλο το βράδυ μου έβαλαν δύο φιάλες αίμα αλλά η αιμορραγία δεν φαινόταν ούτε από
8 η ώρα ακριβώς ακούω την πόρτα του δωματίου να ανοίγει πολύ δυνατά και 4 άντρες με αρπάζουν από το κρεβάτι και με βάζουν στο φορείο.
Τα δάκρυα έπεφταν από τα μάτια μου. Σκέψεις, πολλές μες στο μυαλό μου αλλά η πρώτη από όλες ήταν τα αγγελούδια μου. Εκείνη τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να τα δω...
Μπαίνουμε στο ασανσέρ για τα χειρουργεία και ακούω το γιατρό μου να φωνάζει να κλείσουν τα χειρουργεία και να έρθουν οι γιατροί στο δικό μου γιατί υπάρχει διάχυτη αιμορραγία.
Μετά από 8 ώρες τελειώνουμε και το αποτέλεσμα; Ολική αφαίρεση. «ΟΧΙΙΙΙ ΟΧΙΙΙΙΙ, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα αυτό», σκεφτόμουν, «κι ήθελα και άλλα παιδάκια».
Η απάντηση του γιατρού στην ερώτησή μας «πώς έγινε αυτό;» ήταν «βίαιες κινήσεις ιατρών». Τα συγγνώμη έπεφταν βροχή. Δεν αλλάζει κάτι όμως...
Η συνέχεια στα δικαστήρια...
Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε και την δικιά μου ιστορία και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην περνάμε τέτοιες καταστάσεις από λάθη γιατρών.