Δεν πρόλαβα, όμως, να βγω από το μαιευτήριο και η μαία τράβηξε το χαλάκι της ανεμελιάς κάτω από τα πόδια μου, λέγοντας: «μην ξεχνάς, φεύγεις με δυο παιδιά, μεγάλωσέ τα αυτόνομα!». Εκείνη τη στιγμή, τα λόγια της μου φάνηκαν… πολυτέλεια. Είχα σημαντικότερα θέματα να λύσω: πώς να θηλάσω δύο παιδιά, πώς να νανουρίσω δύο παιδιά, πώς να αλλάζω δύο παιδιά, πώς να μοιράσω τον εαυτό μου με δίκαιο τρόπο για να ικανοποιήσω όλες τις ανάγκες τους. Κι όμως, παρόλο που τα κορίτσια μου είναι ακόμα μικρά, γρήγορα χρειάστηκε να ξαναθυμηθώ τα λόγια της και να ψάξω να βρω απάντηση στην ερώτηση: Πώς μεγαλώνεις αυτόνομα δύο παιδιά -και ειδικά όταν πρόκειται για δίδυμα αδέρφια- ώστε να γίνουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο;
Αφορμή πρώτη στάθηκε μια βόλτα που έκανα σε διάφορα σχολεία τα οποία έκαναν ξεκάθαρη τη θέση τους: τα δίδυμα χωρίζονται σε διαφορετικές τάξεις! Θα βιαστώ να σας πω ότι η τελική απόφαση είναι των γονιών, αλλά δεν σας κρύβω ότι αρχικά θύμωσα γιατί σκέφτηκα ότι κάποιος ήθελε βίαια να σπάσει αυτόν τον πολύ ιδιαίτερο δεσμό που έχουν τα δίδυμα αδέρφια και τον οποίο κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει αν δεν τα ζήσει. Τώρα που ο θυμός μου έχει περάσει, αναρωτιέμαι αν μ’ αυτόν τον προσωρινό «χωρισμό» τα παιδιά μου μάθουν να στηρίζεται το καθένα στα δικά του πόδια.
Αφορμή δεύτερη δόθηκε παρακολουθώντας μία συνομιλία των κοριτσιών για μια δραστηριότητα που επρόκειτο να κάνουν. Η μία κόρη μου ήταν θετική, ενώ η δεύτερη, όντας αρνητική, προσπαθούσε να φέρει στα νερά της την άλλη και να την συμπαρασύρει στην ίδια θέση. Θα σας θυμίσω, επίσης, πόσες φορές οι γονείς μας έλεγαν τη χαρακτηριστική φράση «δεν πας πουθενά χωρίς την αδελφή σου ή τον αδελφό σου», νιώθοντας την ευθύνη του μικρότερου αδελφού βαριά κι ασήκωτη. Σ’ αυτήν την περίπτωση, εκτός από θυμό, ένιωσα και αδικία στο όνομα της μιας κόρης μου και προσπάθησα να επέμβω για να δρομολογήσω μια πιο «δίκαιη» έκβαση των γεγονότων. Είναι πολλές οι φορές που οι γονείς νιώθουμε μπερδεμένοι κι από άγνοια ψαλιδίζουμε την αυτονομία των παιδιών μας.
Αφορμή τρίτη ήταν ένα… παραμύθι. Μια μέρα του Αυγούστου, ο Γιαννάκης αποφάσισε να μην φτύνει τα κουκούτσια, αλλά να τα καταπίνει, γιατί ήθελε να μάθει αν από τους σπόρους θα φύτρωνε μέσα του μια καρπουζιά. Και πράγματι η καρπουζιά φύτρωσε μέσα του στο πι και φι. Κι άρχισε γρήγορα να κάνει τεράστια καρπούζια δυσκολεύοντας πολύ τα βήματα του. Χόρτασε, λοιπόν, καρπούζια η πόλη από την καρπουζιά του Γιαννάκη και τότε ο δήμαρχος του έφτιαξε τιμητικά ένα ψηλό θρόνο στο κέντρο της μεγάλης πλατείας. Τον ανακήρυξαν μάλιστα πρώτο βασιλιά των καρπουζιών! «Πολύ κουραστικό, θεούλη μου, να είσαι βασιλιάς των καρπουζιών», σκεφτόταν τώρα μελαγχολικά ο Γιαννάκης, γιατί ούτε να τρέξει πια μπορούσε, ούτε να παίξει, ούτε τίποτα!*
Και τώρα τι;
Οι τρεις παραπάνω αφορμές με έκαναν να σκεφτώ το θέμα της ανεξαρτησίας των παιδιών μας, ένα θέμα που η ελληνική οικογένεια δεν αγγίζει, αφού κι εμείς μεγαλώσαμε με γονείς που, αν και με καλές προθέσεις, μας υπερπροστάτευαν. Έτσι, γι’ αρχή θα προσδιορίσω 3 λάθη που πρέπει να αποφεύγουμε:
1. Δεν αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως «ώριμα παιδιά», ώριμοι είναι μόνο οι ενήλικες.
2. Δεν βάζουμε ταμπέλες, εστιάζοντας σε τυχόν διαφορές, γιατί έτσι το παιδί θα επιβεβαιώσει την εικόνα που έχουμε γι’ αυτό! Αποφεύγουμε στερεότυπα και χαρακτηρισμούς όπως γκρινιάρης, ντροπαλός ή οτιδήποτε άλλο μας βγάζει από τη δύσκολη θέση.
3. Δεν συγκρίνουμε -ποτέ μα ποτέ- τα αδέρφια μεταξύ τους ή με άλλα παιδιά του περιβάλλοντός μας, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο καλλιεργούμε το έδαφος για αισθήματα όπως ανασφάλεια, ανταγωνιστικότητα και ζήλια!
Με δυο λόγια, απολαύστε τα παιδιά σας γιατί είναι ξεχωριστοί άνθρωποι με τις δικές τους ικανότητες και τις διαφορετικές συμπεριφορές στη ζωή τους!
Β.
* Η αφήγηση προέρχεται από το παραμύθι «Η καρπουζιά που φύτρωσε στη κοιλιά του Γιαννάκη» που περιέχεται στο βιβλίο του Χ. Μουλώτη, «Ιστορίες για περίεργα παιδιά»