«Όταν γύριζα σπίτι μου ένιωθα άγχος και φόβο. Ήμουν πάντα σε ετοιμότητα για τον επόμενο καυγά που θα ξεσπούσε.
Πάντα σε μια νευρικότητα, μια διαρκή ταραχή που δεν με άφηνε να χαρώ τίποτα. Ούτε ο ύπνος ήταν ήρεμος γιατί συχνά πετάγομουν από τις φωνές τους.
Ένιωθα πιο ασφαλής έξω από αυτό παρά μέσα σ' εκείνο... Μα δεν θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο;
Το σπίτι για ένα παιδί πρέπει να είναι το καταφύγιό του. Εκεί που θα βρίσκει ηρεμία, τις απαντήσεις για όλες του τις ερωτήσεις, ασφάλεια, αρμονία, ισορροπία, αγάπη, φροντίδα...
Τίποτα λιγότερο από αυτό!
Τα ταραγμένα σπίτια δημιουργούν ταραγμένους ενήλικες που πάντα στη ψυχή τους θα κουβαλάνε έναν κρυφό φόβο και ένα τεράστιο, ανίκητο άγχος...
Εμείς που μεγαλώσαμε άσχημα, ειδικά εμείς που ξέρουμε στο πετσί μας πως είναι να κουβαλάμε τέτοια τραύματα για μια ολόκληρη ζωή, δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο στα παιδιά μας. Είναι διπλό το βάρος για εμάς γιατί ξέρουμε και τι μας πλήγωσε και το πόσο μας πλήγωσε και το πόσο μας ταλαιπώρησε...
Και επειδή τα ξέρουμε όλα αυτά, γνωρίζουμε και τι πρέπει να κάνουμε και τι δεν πρέπει...
Κι αν τα δικά μας σπίτια είχαν φόβο, εμείς θα φτιάξουμε για τα παιδιά μας, σπίτια που θα 'χουν μέσα αρμονία!»