Δεν είναι σαν τις πληγές της παιδικής ηλικίας – ένα χτύπημα στο γόνατο, ένα σκίσιμο στον αγκώνα. Αυτά τα γιατρεύεις εύκολα. Ένα φιλί, μια τρυφερή κουβέντα, ένα μικρό αστείο για να ξεχαστεί. Όμως, τι γίνεται όταν το τραύμα δεν είναι στο σώμα, αλλά στην ψυχή;
Όταν ήταν μικρό, μπορούσες να το προστατεύσεις. Να το πάρεις αγκαλιά όταν έκλαιγε, να του ψιθυρίσεις ότι όλα θα πάνε καλά. Και σε πίστευε. Γιατί για εκείνο, εσύ ήσουν το πιο δυνατό πλάσμα στον κόσμο. Όμως, μεγαλώνοντας, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να το προστατεύσεις από όλα. Δεν μπορείς να ελέγξεις τον κόσμο γύρω του, να το γλιτώσεις από απογοητεύσεις, προδοσίες, σκληρότητα.
Πονάει όταν το βλέπεις να γυρίζει σπίτι με κατεβασμένο βλέμμα, όταν τα μάτια του χάνουν εκείνη τη λάμψη της ανεμελιάς. Όταν ρωτάς «Τι έχεις;» και απαντά «Τίποτα», ενώ ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια. Πονάει να ακούς την ανάσα του βαριά τη νύχτα, να το βλέπεις να κλείνεται στον εαυτό του, να χάνει το χαμόγελό του. Και εσύ να στέκεσαι εκεί, ανήμπορη να αλλάξεις ό,τι το βασανίζει.
Θα ήθελες να μπορούσες να πάρεις τον πόνο του και να τον κάνεις δικό σου. Να πεις: «Δώσ’ τον σε μένα, να μην πονάς άλλο εσύ». Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Και αυτό είναι που σε διαλύει.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί. Να του δείξεις ότι το βλέπεις, ότι καταλαβαίνεις, ακόμα κι αν δεν σου μιλάει. Να του δώσεις τον χώρο να νιώσει ασφαλές, να ξέρει ότι έχει ένα λιμάνι να επιστρέψει.
Μπορεί να μην μπορείς να πάρεις τον πόνο του, αλλά μπορείς να το βοηθήσεις να τον αντέξει. Να του μάθεις ότι οι πληγές δεν κρατάνε για πάντα, ότι ακόμα και τα πιο σκοτεινά συναισθήματα περνούν. Να του δείξεις ότι η δύναμη δεν είναι το να μην πληγώνεσαι ποτέ, αλλά το να βρίσκεις τον τρόπο να συνεχίζεις.
Πονάει πολύ να βλέπεις το παιδί σου πληγωμένο. Είναι ένας πόνος που δεν φεύγει ποτέ, γιατί είναι δεμένος με την ίδια την αγάπη σου γι’ αυτό. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτόν τον πόνο, ξέρεις ένα πράγμα: πως όσο ζεις, δεν θα είναι ποτέ μόνο του. Και ίσως, αυτό να είναι αρκετό.