Τις μάχες για το ποιος θα σβήσει το φως, για το αν θα επικρατήσει σιωπή ή μουσική, για το ποιος έχει το μεγαλύτερο κομμάτι του δωματίου; Τότε μπορεί να σου φαίνονταν ενοχλητικά. Τώρα όμως; Τώρα θα έδινες τα πάντα για να γυρίσεις πίσω έστω και για μια στιγμή.
Οι μικρές μάχες και οι μεγάλες αναμνήσεις
Μοιράζεσαι το δωμάτιό σου με κάποιον σημαίνει ότι δεν έχεις ποτέ απόλυτη ησυχία. Ότι το προσωπικό σου καταφύγιο δεν είναι ποτέ πραγματικά δικό σου. Σημαίνει να μαθαίνεις να συγκατοικείς πριν ακόμα μεγαλώσεις αρκετά για να καταλάβεις τι σημαίνει συγκατοίκηση.
Όμως, μέσα από αυτές τις μικρές «μάχες», χτίζονται οι μεγαλύτερες αναμνήσεις. Θυμάσαι τα γέλια κάτω από τα σκεπάσματα όταν προσπαθούσατε να μην σας ακούσουν οι γονείς; Τα μυστικά που μοιραστήκατε μέσα στη νύχτα, εκείνες τις ώρες που όλα φαίνονται πιο αληθινά; Τα δάκρυα που σκουπίστηκαν με μια γρήγορη αγκαλιά όταν κάτι σε πλήγωνε;
Και οι ατελείωτες συζητήσεις, όταν δεν θέλατε να κοιμηθείτε, όταν κάνατε όνειρα για το μέλλον, όταν μιλούσατε για το ποιος από τους δύο θα έκανε το πιο σπουδαίο ταξίδι ή θα ζούσε την πιο συναρπαστική ζωή. Τότε δεν το καταλαβαίνατε, αλλά αυτές οι συζητήσεις σας έδεσαν για πάντα.
Οι στιγμές που δεν εκτιμήσαμε τότε
Είναι αστείο το πώς, όσο μεγαλώνουμε, θυμόμαστε με αγάπη όσα κάποτε μας ενοχλούσαν. Τότε ήθελες απεγνωσμένα το δικό σου δωμάτιο, τη δική σου γωνιά, χωρίς κανέναν να σου ανακατεύει τα πράγματά σου. Σήμερα όμως, σε πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία όταν βλέπεις δύο αδέλφια να μοιράζονται ένα μικρό χώρο, να φωνάζουν το ένα στο άλλο, να διεκδικούν τη δική τους μεριά στο κοινόβιο χάος.
Σου λείπει να ακούς την αναπνοή του άλλου δίπλα σου όταν φοβόσουν το σκοτάδι. Σου λείπει εκείνη η αίσθηση ότι ποτέ δεν ήσουν εντελώς μόνος, ότι πάντα υπήρχε κάποιος στο δωμάτιο, είτε για να σε εκνευρίσει είτε για να σε ηρεμήσει.
Και ύστερα, τα βράδια που κάποιος από τους δυο σας ξυπνούσε από έναν κακό εφιάλτη, δεν χρειαζόταν να φωνάξει τη μαμά ή τον μπαμπά. Αρκούσε ένα μουρμουρητό, ένα χέρι που ακουμπούσε δειλά το άλλο, και όλα γίνονταν λίγο πιο εύκολα.
Όταν το «φύγε» γίνεται «γύρνα»
Και ξαφνικά, μεγαλώνετε. Το δωμάτιο αδειάζει. Ο ένας φεύγει για σπουδές, ο άλλος για τη δική του ζωή. Το δωμάτιο που κάποτε έμοιαζε μικρό και στενόχωρο, ξαφνικά μοιάζει πολύ άδειο. Η σιωπή, που κάποτε λαχταρούσες, τώρα είναι σχεδόν εκκωφαντική.
Κάποτε έλεγες «Δεν βλέπω την ώρα να έχω το δικό μου δωμάτιο». Τώρα, κάθε φορά που γυρνάς στο πατρικό, στέκεσαι μπροστά σε εκείνη την πόρτα και εύχεσαι να μπορούσες να ξαναζήσεις έστω και για ένα βράδυ εκείνη τη γνώριμη, χαοτική, γεμάτη ζωή ατμόσφαιρα.
Και κάποιες φορές, τα βλέμματα που ανταλλάσσετε, οι αναφορές σε κοινά βιώματα, ακόμα κι εκείνα τα γελάκια που ξεσπούν όταν θυμάστε κάτι αστείο, σας φέρνουν πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Μπορείτε ακόμα να διαβάσετε ο ένας τη σκέψη του άλλου, γιατί κάποτε δεν χρειάζονταν λέξεις – μόνο μια ματιά, ένα νεύμα, μια μικρή συνομωτική έκφραση.
Οι δεσμοί που δεν λύνονται ποτέ
Το να μοιράζεσαι το δωμάτιό σου με το αδελφάκι σου δεν ήταν μόνο θέμα χώρου. Ήταν η πρώτη σου εμπειρία συντροφικότητας. Ήταν το πρώτο σου μάθημα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις δίπλα σε κάποιον, να τον ανέχεσαι, να τον προστατεύεις, να αγαπάς άνευ όρων.
Και όσο κι αν τα χρόνια περνούν, όσο κι αν τώρα ζείτε μακριά, πάντα θα υπάρχει εκείνη η αόρατη γραμμή που σας συνδέει. Γιατί πριν γίνετε ενήλικες, πριν γίνετε οτιδήποτε άλλο στη ζωή, ήσασταν δύο παιδιά που μοιράζονταν ένα δωμάτιο, έναν μικρόκοσμο γεμάτο φασαρία, γκρίνια, αλλά και μια αγάπη που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει απόλυτα.
Και ξέρεις κάτι; Μπορείς να γκρινιάζεις όσο θέλεις. Αλλά μέσα σου, βαθιά, ξέρεις πως αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Kι αν σήμερα μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο τα παιδιά σου, μην νιώθεις άσχημα που δεν έχεις να τους προσφέρεις μεγαλύτερο σπίτι. Γιατί όσο κι αν εκνευρίζει τώρα το ένα το άλλο, κάποτε θα το θυμούνται σαν το πιο όμορφο χάος που μοιράστηκαν ποτέ.