«Με τον άντρα μου γίναμε γονείς, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό!
Ο άντρας μου συνέχισε τη δουλειά του, αλλά εγώ δεν το έκανα.
Ο άντρας μου εξακολουθεί να κερδίζει, εγώ κερδίζω μηδέν.
Ο άντρας μου διατηρεί τα χόμπι του, δεν μπορώ να βγω έξω χωρίς να με ρωτήσει κάποιος με ποιον άφησα το μωρό;!
Ο σύζυγός μου κοιμάται ήσυχος κάθε βράδυ ενώ εγώ θηλάζω ή λικνίζω το μωρό. Ο σύζυγός μου ξυπνάει το πρωί λέγοντας ότι είχε έναν καλό ύπνο, ενώ τα μάτια μου πέφτουν από κούραση μετά από μια άγρυπνη νύχτα.
Ο άντρας μου κάνει ένα ήσυχο ντους, ενώ εγώ οι συνθήκες κάθε με αναγκάζουν να τελειώνω σε πέντε λεπτά.
Ο άντρας μου έχει κρατήσει επαφή με όλους τους φίλους του, ενώ δεν ξέρω καν πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με κάποιον.
Εκείνος, αφού τελειώσει το οκτάωρο, κάθεται χαλαρός στον καναπέ, ενώ εγώ δεν τελειώνω ποτέ τη δουλειά μου ως μητέρα, γυναίκα,
-γυναίκα (που μένει σπίτι και δεν κάνει τίποτα.😐).
Ο άντρας μου δεν πάλεψε με το βάρος της εγκυμοσύνης, για να μην αναφέρω την εμπειρία του τοκετού… Όχι, δεν έχουμε ίσα δικαιώματα ως γονείς μέχρι να εγκαταλείψω εντελώς τη ζωή μου!
Η κοινωνία αδυνατεί να αναγνωρίσει ότι η ανατροφή των παιδιών είναι μια εργασία πλήρους απασχόλησης, απλήρωτη, πιο απαιτητική από οποιαδήποτε άλλη δουλειά.
Τώρα είμαι πιο συμπονετική με άλλες γυναίκες, μητέρες. Για χρόνια τις επέκρινα , όταν στην ιστορία ήταν και είναι αυτές που κρατούν ζωντανή την ανθρωπότητα. Πρέπει να φροντίζουμε τις μητέρες όπως φροντίζουμε τα παιδιά!»
Πηγή: Εσύ μαζί μου μαμά