«Πάντα πίστευα πως είχα βρει τον άνθρωπό μου. Ήμασταν μαζί χρόνια, μοιραζόμασταν γέλια, όνειρα, καθημερινές στιγμές που γίνονταν θησαυροί στη μνήμη μου. Από την πρώτη μας γνωριμία, μέχρι την ημέρα που φορέσαμε τις βέρες μας, όλα έμοιαζαν σαν ένα παραμύθι που ζούσα ξύπνια. Κάναμε σχέδια, φτιάχναμε το σπίτι μας, αποκτήσαμε παιδιά, μιλούσαμε για ταξίδια, για γηρατειά που θα τα περνούσαμε μαζί.
Κι έπειτα, μια μέρα, χωρίς καμία προειδοποίηση – τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε μένα – ο άντρας μου μου είπε ότι θέλει διαζύγιο. Δεν υπήρξε καυγάς, δεν υπήρξε προδοσία, δεν υπήρξε τρίτο πρόσωπο. Ήταν απλώς η απόφαση ενός ανθρώπου που ξύπνησε ένα πρωί και ένιωσε ότι η αγάπη του είχε τελειώσει. Κι εγώ έμεινα να στέκομαι μπροστά του, ανήμπορη να πιστέψω ότι όλος ο κόσμος που είχα χτίσει μαζί του κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου.
Οι πρώτες μέρες ήταν ένα σοκ. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε πάει στραβά. Έψαχνα κάθε λέξη, κάθε στιγμή του παρελθόντος, αναζητώντας ένα σημάδι που δεν είχα δει. Προσπαθούσα να τον πείσω να το ξανασκεφτεί, να βρούμε μια λύση, αλλά το βλέμμα του είχε μια οριστικότητα που πονούσε περισσότερο από τα ίδια τα λόγια του. Μου είπε ότι δεν ήταν ευτυχισμένος. Ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να ζει ένα ψέμα. Κι εγώ έμεινα με μια καρδιά γεμάτη ερωτήσεις που δεν θα έπαιρναν ποτέ απαντήσεις.
Η μοναξιά που ακολούθησε ήταν εκκωφαντική. Έπρεπε να σταθώ όρθια όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα παιδιά μας, που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε αλλάξει στη ζωή τους. Το σπίτι που κάποτε αντηχούσε από τις φωνές μας, από τα γέλια μας, από τις μικρές καθημερινές μας συνήθειες, ξαφνικά έμοιαζε άδειο. Τα ρούχα του δεν ήταν πια στη ντουλάπα, το άρωμά του είχε φύγει από τα σεντόνια, η θέση του στο τραπέζι ήταν κενή. Κι εγώ έπρεπε να μάθω να ζω μόνη μου, να γεμίζω τις μέρες μου χωρίς εκείνον, να καταλάβω ποια ήμουν χωρίς τον άνθρωπο που πίστευα πως θα είναι για πάντα δίπλα μου.
Ο πόνος δεν πέρασε εύκολα. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα δυνατή, έτοιμη να προχωρήσω. Και άλλες που κατέρρεα, που αναρωτιόμουν αν θα ξαναγαπήσω ποτέ, αν θα ξαναπιστέψω σε ένα «για πάντα». Κάποιοι μου έλεγαν ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια. Ξέρω όμως ότι ο χρόνος με έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς. Να καταλάβω ότι δεν χάθηκε όλη μου η ζωή, αλλά μόνο ένα κεφάλαιο της. Ότι η αγάπη δεν έχει μόνο μία μορφή και ότι η δική μου αξία δεν καθορίζεται από το αν με αγαπά κάποιος άλλος.
Σήμερα, στέκομαι στα πόδια μου ξανά, έχοντας μάθει πως η αγάπη για τα παιδιά μου είναι η πιο σταθερή δύναμη που έχω. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά έχω μια καινούρια αρχή. Ο γάμος μου ήταν ονειρεμένος, ναι. Αλλά δεν ήταν το τέλος της ιστορίας μου. Ήταν απλώς ένα μέρος της. Και η ζωή συνεχίζεται, ακόμα κι όταν κάτι που πίστευες πως θα κρατούσε για πάντα τελειώνει».