Το καλό παιδί:
Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά. Το παιδί πρέπει να μάθει να πλένει τα χέρια του πριν από κάθε γεύμα, να κάνει μπάνιο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, να βουρτσίζει τα δόντια του πρωί και βράδυ, να έχει περιποιημένα νύχια και μαλλιά και να φορά καθαρά ρούχα. Αν ένα παιδί μάθει να είναι καθαρό από μικρό, θα είναι καθαρό για όλη του τη ζωή.
Ένα παιδί πρέπει να μάθει από νωρίς να είναι τακτικό. Οφείλει να τακτοποιεί όσο μπορεί μόνο του το δωμάτιό του, βάζοντας τα παιχνίδια στη θέση του και φτιάχνοντας μόνο του το κρεβάτι του.
Πρέπει να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια του. Είναι υποθήκη για την μελλοντική γενναιοδωρία του.
Παρ' ότι φωνακλάδες οι Έλληνες, ένα παιδί δεν πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του με φωνές και κλάματα.
Η στάση του σώματός του πρέπει να είναι ορθή. Τα παιδιά σήμερα περνούν πολύ χρόνο μπροστά από την τηλεόραση, τον υπολογιστή και τα βιβλία του. Πρέπει όμως να μάθει να στέκεται σωστά και για αυτό προτείνεται και η άσκηση.
Όταν ένα παιδί συναντά για πρώτη φορά έναν ενήλικα, πρέπει να σηκώνεται, να δίνει το χέρι του για χειραψία, να κοιτά τον συνομιλητή του στα μάτια
Στο τραπέζι, το παιδί δεν επιτρέπεται να αρχίσει να τρώει πριν ξεκινήσει η οικοδέσποινα, να τρώει λαίμαργα, να μιλά με γεμάτο στόμα, να διακόπτει την συζήτηση των ενηλίκων, να τοποθετεί τους αγκώνες στο τραπέζι, να βάζει το χέρι στη μύτη, να ακουμπά τα μαχαιροπίρουνα στο πιάτο και να διαμαρτύρεται για το φαγητό.
Όταν ένα παιδί λαμβάνει κάποιο δώρο, οφείλει να ευχαριστεί ακόμα κι αν δεν του αρέσει.
Πρέπει να χτυπά την πόρτα πριν εισέλθει σε κάποιο χώρο.
Καλημέρα, αντίο, παρακαλώ, ευχαριστώ, συγγνώμη. Η κοινωνικοποίηση του παιδιού ξεκινά με την επανάληψη αυτών των πέντε λέξεων.
Ο καλός γονιός:
Προσέχει πάντα το παιδί να έχει καθαρή εμφάνιση είτε βρίσκεται μέσα στο σπίτι είτε έξω.
Φροντίζει να γνωρίζει τους φίλους και συμμαθητές του παιδιού. Όταν τους προσκαλεί στο σπίτι, απευθύνεται πάντα στους γονείς τους και όχι απευθείας σε αυτούς.
Δεν προδίδει την εμπιστοσύνη των παιδιών του. Δεν ψάχνει τις τσέπες τους, δεν κρυφακούει τα τηλεφωνήματά τους, δεν διαβάζει την αλληλογραφία τους.
Αποφεύγει να αφήνει ένα παιδί μόνο στο σπίτι.
Του αφήνει ζωτικό χώρο και προσπαθεί να γίνει το παιδί όσο το δυνατόν πιο αυτόνομο.
Αποφεύγει να επιβάλλει το δικό του γούστο στα ρούχα και σέβεται τις αντιρρήσεις του.
Δεν παριστάνει ότι τα ξέρει όλα.
Η τιμωρία του παιδιού δεν πρέπει να γίνεται δημόσια, ιδιαίτερα μπροστά στα άλλα παιδιά. Επίσης δεν προσβάλλει ή τιμωρεί παιδιά άλλων, όταν είναι μαζί οι γονείς τους.
Πρέπει να μαντεύει τις επιθυμίες ή ανάγκες των παιδιών και να τους δίνει τρυφερότητα, ακόμη και αν δείχνει πως δεν τη θέλει.
Να μην συζητεί συνέχεια για το πόσο αξιολάτρευτο είναι το παιδί του.
Γενικές συμβουλές:
Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να μάθουν καλούς τρόπους τα παιδιά είναι να τούς επαναλαμβάνουν οι γονείς. «Πες ευχαριστώ, παρακαλώ κ.α.»
Εάν οι γονείς έχουν διαφωνία με τα παιδιά δεν πρέπει να αντιδρούν σπασμωδικά.
Η υπακοή δεν διδάσκεται με το μαστίγιο.
Θεωρούμε ότι όταν τα παιδιά μιλούν άσχημα στους μεγάλους πρόκειται για αυθάδεια ενώ όταν συμβαίνει το αντίστροφο πρόκειται για πειθαρχία. Λάθος.
Η άλογη χρήση της τηλεόρασης μπορεί να είναι καταστροφική για τη φυσιολογική εξέλιξη των παιδιών.
Το παιδί δεν πρέπει να τρώει, βλέποντας τηλεόραση.
Πρέπει να μάθει το παιδί να μην φέρεται εχθρικά στα άλλα παιδιά, να μην βρίζει, να μην χειροδικεί αλλά και να μην δέχεται παρόμοια συμπεριφορά ή άσχημα αστεία και πειράγματα εις βάρος του.
«Άραγε η πατρίδα σου καυχιέται για σένα;» είχε πει ο Αριστοτέλης. Ένα παιδί πρέπει να μάθει να μην κομπάζει για την καταγωγή, τη γειτονιά ή το σχολείο του.
Το παιδί πρέπει να μάθει ότι εάν δεν του αρέσει το ελληνικό συνήθειο του να του τσιμπούν τα μάγουλα συγγενείς και άλλοι, τότε θα πρέπει να σηκώνει το χέρι του για να το αποφύγει.
Εάν γονείς είναι καλεσμένοι σε ένα σπίτι, δεν πρέπει να θεωρήσουν αυτονόητο ότι θα φέρουν και τα παιδιά τους.
Οι γονείς και ο περίγυρος του παιδιού πρέπει να του μιλούν σωστά ελληνικά, σαν να μιλούν σε ενήλικες και χωρίς μωρουδίστικα.
Τα παιδιά που μαθαίνουν ξένες γλώσσες θα πρέπει να μάθουν να μην τις ανακατεύουν με τα ελληνικά. Παράδειγμα προς αποφυγή: «Ένα νερό πλιζ».
Η ερώτηση «ποιόν αγαπάς περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά;» είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Αν οι γονείς έχουν βγάλει στο παιδί ένα υποκοριστικό δεν πρέπει να το φωνάζει έτσι δημόσια.
Ο πατέρας και η μητέρα δεν είναι καλό να διαφωνούν ως προς την ανατροφή του παιδιού μπροστά του.
Πηγή: Χρήστος Κ. Ζαμπούνης, Savoir Vivre, Εκδόσεις Φερενίκη