«Η μάνα μου χώρισε μετά από 25 χρόνια σχέσης με τον πατέρα μου. Τη ρώτησα πριν λίγο καιρό λοιπόν: "Δεν νιώθεις μόνη από τότε που χώρισες;". "Πιο μόνη μου ένιωθα όταν ήμουν με τον πατέρα σου...".
Αυτή ήταν η απάντησή της. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα βαθιά μέσα μου μια στέρεα, παγιωμένη από καιρό βεβαιότητα: έπρεπε να χωρίσω. Και άμεσα.
Πήγαινε ήδη πολύς καιρός που είχαμε απομακρυνθεί. Εγώ δεν σταμάτησα ποτέ να θέλω να κάνω πράγματα. Μόλις τα παιδιά έφτασαν σε μια ηλικία σχετικής αυτονομίας, εγώ ήθελα σαν τρελή να πιάσω τη ζωή μου ακριβώς από εκεί που την είχα αφήσει πριν μείνω πρώτη φορά έγκυος. Οκ, όχι με ξενύχτια και ποτάρες με τις φίλες μου μέχρι το πρωί προφανώς. Αλλά ήθελα να οργώσω τα θέατρα και τα σινεμά. Άρχισα να κοιτάζω συνέχεια φτηνές πτήσεις για ταξιδάκια. Όλο με κάτι καταπιανόμουν: πότε κεραμεική και πότε γιόγκα ή λέσχες ανάγνωσης.
Ο σύζυγός μου -εξαιρετικός πατέρας, υπέροχος άνθρωπος και γλυκός με όλους- δεν είναι αυτό που θα λέγαμε "δραστήριος". Δεν ήταν ποτέ. Απλά όσο ήμουν μικρότερη, εστίαζα σε άλλα πράγματα, γιατί είχε τόσο πολλά να μου δώσει αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, ένιωθα ότι εκείνος μεγάλωνε όλο και περισσότερο και γινόταν όλο και πιο βαρύς.
Ταυτόχρονα εγώ, δεν ένιωσα τα 40 και τα 50 χρόνια μου να με πτοούν. Ήθελα να βγαίνω, να μαθαίνω, να πηγαίνω βόλτες και ταξίδια. Εκείνος προσπαθούσε να ακολουθεί. Ακολουθούσε με μισή καρδιά όμως. Και λίγα πράγματα μπορεί να "στη χαλάσουν" περισσότερο απ' το να είσαι παρέα κάπου με έναν άνθρωπο που εμφανώς δεν θέλει να βρίσκεται εκεί.
Τις πρώτες 30 φορές που θα γίνει αυτό είναι οκ. Λες, εντάξει, δεν πειράζει, δεν είμαστε ίδιοι.
Στη χιλιοστή φορά που νιώθεις ότι σέρνεις έναν άνθρωπο, όχι σε ένα μέρος, αλλά σε έναν τρόπο ζωής που δεν γουστάρει περνάς από την απογοήτευση στην κούραση.
Και μετά από την κούραση, περνάς στη μοναξιά.
Έτσι κι εγώ... άρχισα να επιλέγω τη μοναξιά μέσα στον γάμο μου. Να κανονίζω διάφορα πράγματα αυτόνομα και να μην έχω πια καθόλου απαιτήσεις απ' τον σύντροφό μου να ακολουθεί. Προσέξτε: το πρόβλημά μου δεν ήταν ότι δεν είχα έναν άνθρωπο γλετζέ πλάι μου. Ή τουλάχιστον δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν η διαρκής αίσθηση ότι θέλουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα, ότι όσα με γεμίζουν χαρά εκείνον τον αφήνουν αδιάφορο.
Ήξερα ότι οι διαφορές μας δεν θα γεφυρώνονταν. Ή ίσως γεφυρώνονταν στα 80. Είχαμε αρχίσει να μιλάμε ελάχιστα μεταξύ μας, να τραβάμε διαφορετικές πορείες, παράλληλες. Δυο άνθρωποι αγαπημένοι, αλλά μόνοι μέσα στο ίδιο σπίτι.
Γιατί λοιπόν φοβόμουν τη μοναξιά; Υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά απ' αυτή που νιώθεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, καθισμένη δίπλα στον άνθρωπό σου;
Και κάπως έτσι τα λόγια της μάνας μου με ταρακούνησαν.
Αποφάσισα ότι η ζωή μου θα ήταν πιο ήρεμη χωρίς τη ματαίωση που βίωνα στον γάμο μου. Αποφάσισα ότι η μοναξιά η δική μου είναι προτιμότερη. Αποφάσισα να χωρίσω και χώρισα.
Και ξέρετε κάτι; Ήταν μια ολόσωστη απόφαση που δεν μετανιώνω στιγμή.
Δεν "πέταξα" τόσα χρόνια γάμου. Τα τιμώ κι είμαι ευτυχής που τα έζησα. Τώρα όμως, σ' αυτήν την ηλικία, δεν μπορώ πια να καταπιέζω τις ανάγκες μου. Κι ούτε χρειάζεται.
Καλύτερα χωρισμένη και μόνη, παρά παντρεμένη και μόνη.»