Όταν σκέφτομαι την πεθερά μου, σκέφτομαι τον άνθρωπο που μου τηλεφωνεί απλά για ελέγξει ότι είμαι καλά κι ότι δεν χρειάζομαι τίποτα.
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που πλένει τα πιάτα και καθαρίζει την κουζίνα κάθε φορά που έρχεται σπίτι μας για κάνει babysitting.
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που με βοηθάει κάθε φορά που της το ζητάω, όχι για να της πούμε «μπράβο», αλλά επειδή νοιάζεται πραγματικά.
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που είναι υποστηρικτικός και δεν βιάζεται να μοιράσει συμβολές και υποδείξεις κάνοντάς με να νιώθω «λίγη».
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που μαγειρεύει συχνά τα αγαπημένα μου φαγητά και γλυκά και που αρνείται να με αφήσει να πληρώσω όποτε βγαίνουμε μαζί.
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που είναι αποφασισμένος να κάνει τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα δυσκολέψει τη δικιά της.
Σκέφτομαι τον άνθρωπο που έρχεται να μας αφήσει φαγητό, μόνο και μόνο επειδή ξέρει ότι αυτή την περίοδο περνάμε δύσκολο και δεν μου μένει καθόλου χρόνος για μαγείρεμα.
Πεθερά, για μένα, είναι μια ήρεμη, ανιδιοτελής φιγούρα που βρίσκεται πάντα δίπλα μου με αγάπη και σεβασμό. Με αυτή την πεθερά έχω ευλογηθεί, και αυτή η πεθερά φιλοδοξώ να γίνω κι εγώ.
Ελεύθερη μετάφραση από Her View From Home