«Θα σας πω τι έκανα φέτος στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Στόλισα δέντρο.
Αν μου το 'λεγες πριν χρόνια ότι αντί να ακούω Μάνο Λοΐζο εκείνη τη μέρα, θα ακούω Frank Sinatra, δεν θα το πίστευα.
Κι όμως, εδώ και 3-4 χρόνια ο Νοέμβρης έχει ανακηρυχθεί επίσημα στο σπίτι μας σε μήνα στολισμού. Όλα ξεκίνησαν πριν χρόνια όταν η κόρη μου -15 ετών σήμερα- κότσαρε αγιοβασιλιάτικη καλτσούλα πριν καν στρώσουμε χαλιά. Στην αρχή την έκραξα. «Γιατί δεν φοράς στολή Άγιου Βασίλη τον Δεκαπενταύγουστο;» και τα λοιπά.
Ο μικρότερος γιος μου, τότε γύρω στα 7, ενθουσιάστηκε! «Γιατί να μη στολίσουμε, μαμά;», μου είπε. Και στολίσαμε. Κι έκτοτε δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης.
Πριν κατεβάσω χειμωνιάτικα, έχουμε πια στολίσει δέντρο.
Στην αρχή αντιστάθηκα, μετά όμως δεν σας κρύβω ότι τον αγάπησα αυτόν τον πρόωρο ερχομό των γιορτών.
Τα βράδια μας είναι πιο όμορφα με το δεντράκι και τα φωτάκια του να μας φτιάχνουν τη διάθεση. Τα κουλουράκια και τα ginger breads αρχίζουν να φουρνίζονται απ' τον Νοέμβρη. Το σπίτι μυρίζει βουτυράκι και αγάπη!
Τα παιδιά περνάνε πιο πολύ χρόνο στο σπίτι -και η μεγάλη που όλο κλίνεται στο δωμάτιό της όταν έχουμε στολισμένα είναι συνεχώς μαζί μας στο σαλόνι.
Βλέπουμε όλοι μαζί ταινιούλες (εντάξει, αφού τσακωθούμε πρώτα για το ποια θα δούμε), φοράμε χουχουλιάρικες αγιοβασιλιάτικες καλτσούλες, φτιάχνουμε ζεστή μυρωδάτη σοκολάτα κι όλο ρωτάμε ο ένας τον άλλο «τι δώρο θα μου πάρεις;».
Οι βόλτες, τα ψώνια, το στολισμένο Σύνταγμα, τα φωτάκια στην Βασιλίσσης Σοφίας, ακόμα και τα ασφυκτικά γεμάτα παιχνιδάδικα είναι πια για μένα μέρος ενός μικρού παραμυθιού που κάθε χρόνο γράφω με την οικογένειά μου.
Ναι, είναι νωρίς. Ναι, όσο ήμουν μικρότερη δεν θα το διανοούμουν να μπαίνω σε χριστουγεννιάτικο mood τόσο νωρίς. Ναι, δεν μ' αρέσει να πήζω στην κίνηση στο κέντρο κάθε χρόνο.
Αλλά οι αναμνήσεις που φτιάχνω με τα παιδιά μου, οι στιγμές χαράς και χουχουλιάσματος και κοινού χρόνου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε ως οικογένεια. Δεν έχω πρόβλημα να θυσιάσω κάποιες παλιές συνήθειες ούτε και να αλλάξω αισθητική ή και απόψεις για να δώσω χαρά στα παιδιά μου.
Δεν με πειράζει να είμαι λιγάκι σαχλή ή θύμα.
Ας είμαι, αν είναι τα παιδιά να χαμογελούν κι εγώ να παίρνω λίγο από το υπέροχο φως τους.»