Είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθούν μαμάδες που θα ταυτιστούν απόλυτα με τα λόγια αυτής της μαμάς. Είμαστε επίσης σίγουροι ότι θα βρεθούν και κάποιοι που θα την κατηγορήσουν για εγωισμό. Που θα πουν «Αν δεν ήθελες να κάνεις παιδιά, ας μην τα έκανες». Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που πρέπει κυρίως να το διαβάσουν.
«Για να σας προλάβω: τα παιδιά μου τα λατρεύω.
Είναι ό,τι πιο όμορφο έχει συμβεί στη ζωή μου κι ό,τι πιο πολύτιμο είχα ποτέ.
Αυτό που θέλω όμως να πω και να βγάλω από μέσα μου είναι ότι έχω πια εντελώς χάσει τον εαυτό μου.
Νιώθω ότι δεν υπάρχω πουθενά. Νιώθω ότι όλη μου η ύπαρξη, όλο μου το είναι, όλη μου η ενέργεια, όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω απ' τα παιδιά μου κι έχω πια εντελώς αφήσει εμένα την ίδια.
Η μάνα μου έλεγε "κορίτσι μου, να θυμάσαι ότι τα παιδιά μια γυναίκα τα κάνει πάντα μόνη της -όποιον κι αν έχει στο πλάι της.". Κατάλαβα τι εννοούσε... όλες το καταλάβαμε. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μου μέχρι τώρα που είναι πια μεγάλα, είμαι η μόνη που τρέχει τόσο. Η μόνη που οργανώνει, τρέχει, φροντίζει...
Κι αυτή η μοναξιά, αυτός ο μοναχικός δρόμος της μητρότητας με έχει εξαντλήσει.
Ήθελα πολύ να κάνω παιδιά, ήθελα σαν τρελή να γίνω μαμά. Όταν κατάφερα να κάνω παιδιά έπεσα με τα μούτρα πάνω τους. Σταμάτησα για δύο χρόνια να δουλεύω, για να είμαι πλάι τους. Διάβασα τόνους βιβλία και άρθρα, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για να αντεπεξέλθω καλύτερα στις νέες προκλήσεις.
Άφησα πίσω μου πολλά για να έχουν τα παιδιά μου το 100% της συγκέντρωσης και της ενέργειάς μου: φίλους, χόμπι, δουλειές, συνήθειες. Στην αρχή ήταν πράγματι μια επιλογή. Ήμουν αποφασισμένη να τα δώσω όλα. Όσο όμως περνάνε τα χρόνια, βλέπω ότι παγιώνεται η κατάσταση αυτή. Είμαι πια δασκάλα και σοφέρ και μαγείρισσα και ψυχολόγος και ανιματέρ. Δεν είμαι εγώ. Δεν κάνω τίποτα για μένα. Δεν με φροντίζω.
Και μάλιστα νιώθω ενοχές κάθε φορά που τολμάω να σκεφτώ ότι θέλω να κάνω κάτι ανεξάρτητα απ' τα παιδιά και την οικογένειά μου.
Νιώθω λες και είναι έγκλημα να κανονίσω ένα ποτό με τις φίλες μου. Νιώθω λες και είναι κατάπτυστο να δοκιμάσω να λείψω ένα διήμερο μακριά απ' όλα. Και τώρα που γράφω για το πώς νιώθω, ντρέπομαι.
Παντού διαβάζουμε πόσο πρέπει να νιώθουμε ευτυχισμένες, πόσο πρέπει να είμαστε αφοσιωμένες. Δεν μας επιτρέπονται τα λάθη, δεν μας συγχωρούνται οι παρεκτροπές. Η μάνα πρέπει να είναι στρατιώτης. Η μάνα πρέπει να είναι χαρούμενη.
Δεν καταλαβαίνουμε πόσο σκληρά είναι όλα αυτά που ζητάμε απ' τις σημερινές γυναίκες.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν μια μαμά είναι φοβερή σε όλα, ίσως έχει ξεχάσει να φροντίσει και λίγο τον εαυτό της.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι το να είσαι μητέρα μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολο.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο εαυτός μας είναι ο πιο σημαντικός σύμμαχός μας.
Μην τον αφήνουμε στην άκρη.
Τα παιδιά μας χρειάζεται να μας βλέπουν χαρούμενες.»