«Όταν, παιδί μου, έρθουν τα δύσκολα, κάτσε και σκέψου και μη μου λυγίσεις, θυμήσου...
Το σπίτι μας έχει πόρτα που δεν κλείνει, ούτε στα λάθη σου, ούτε στα ζόρια σου, ούτε στον χρόνο που περνά. Όσο κι αν μεγάλωσες η πόρτα σε χωράει, το ίδιο και η αγκαλιά μου.
Αν τα δύσκολα ήρθανε γιατί έφταιξες εσύ, σκέψου...
Εγώ τιμωρία δεν σε έβαλα ποτέ. Σου τόνιζα μόνο πόσο ντροπή είναι να νοιώθουμε πως φταίμε και πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα μετά τη ντροπή όταν λέμε συγγνώμη.
Αν πάλι φταίει κάποιος άλλος, μη θυμώνεις παιδί μου.
Να έχεις καλοσύνη τόση που να φτάνει και για εκείνον που δεν είχε και τόση αξιοπρέπεια, ώστε να μη χωράει στη ζωή σου το λάθος του δεύτερη φορά.
Αν σου γκρεμίστηκε όνειρο, έλα να φτιάξουμε άλλο. Εδώ είμαι να σου δώσω τα υλικά από την αρχή.
Αν σε αδίκησαν, φρόντισε να διεκδικήσεις ό,τι σου άξιζε και αν δεν στο δώσουν θα στο δώσει η ζωή παρακάτω.
Αν απλώς δε τα κατάφερες, έλα να το πάμε από την αρχή. Όπως τότε με το ποδήλατο, θυμάσαι; ματώσαμε...πονέσαμε μα στο τέλος τα καταφέραμε... θυμάσαι;
Θυμήσου...το σπίτι μας έχει μια πόρτα που δεν κλείνει. Ούτε στα λάθη σου ούτε στα ζόρια σου, ούτε στον χρόνο που περνά... ό,τι και αν έκανες, ό,τι κ αν έπαθες, ό,τι κι αν συνέβη... η πόρτα σε χωράει παιδί μου το ίδιο και η αγκαλιά μου...».