«Πείτε με γραφική, αλλά νομίζω ότι την πλήρη, την απόλυτη αγάπη τη γνώρισα όταν γνώρισα την κόρη μου. Αγαπήθηκα και αγαπώ πολύ βαθιά πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, αλλά αυτή η βαθιά, η άνευ όρων αγάπη που βίωσα βλέποντάς την να μεγαλώνει και ανθίζει δεν έχει προηγούμενο.
Κι είναι το Ευάκι μου ένα παιδί ολάνθιστο και φωτεινό. Χαρούμενο, δραστήριο, πεισματάρικο, δυναμικό με τρόπους που ούτε που ξέρω πού βρήκε...
Ήταν ένα μωρό γελαστό κι έγινε μια μαθήτρια ικανή, ξύπνια και ευδιάθετη. Με λαμπερά ματάκια και ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα που πάντα η ίδια επέλεγε και τηρούσε με απρόσμενη πειθαρχία. Μας έφαγαν οι δρόμοι κι εμένα και τον μπαμπά της: χοροί, κολυμβητήρια, ωδεία, πάρτι, φροντιστήρια. Και φίλοι! Ένα μπουλούκι συμπαθέστατων παιδιών που έμπαινε κι έβγαινε σπίτι για παρέα, για διάβασματα κι εργασίες, για προετοιμασίες βραδινών εξόδων.
Διαλέξαμε συνειδητά να μην κάνουμε δεύτερο παιδί και πάντα λέγαμε ότι το παιδί μας κάνει για δέκα. Το σπίτι ήταν γεμάτο, ζωντανό, θορυβώδες.
Κι ήρθαν οι Πανελλήνιες και το πουλάκι μας στρώθηκε στο διάβασμα. Πάλι πειθαρχημένο, πάλι χαρωπό, αλλά πολύ πιο κουρασμένο. Η Εύα -το είπα και προηγουμένως- είναι ένα πλάσμα πεισματάρικο. Μία σχολή ήθελε. Ένας ο στόχος κι ας ήταν οπουδήποτε στην Ελλάδα. Καμία αγωνία για το άγνωστο, καμιά ανησυχία τι θα απογίνει μακριά απ' τη μανούλα. Σωστή, σωστότατη, αλλά έλα που η μανούλα κρυφοάναβε κεριά κι έκανε τάματα να μπει το παιδί στην Αθήνα, να μη φύγει.
Αλλά τα θέματα των περσινών εξετάσεων τα είδατε. Τα θέρισαν τα παιδιά. Και μέσα σ' όλα, έτσι και το Ευάκι, πέτυχε τη σχολή της προτίμησής της μεν, μπήκε στα εξωτικά Χανιά δε.
Οργανωθήκαμε, κατεβήκαμε οικογενειακώς, βρήκαμε σπιτάκι και εδώ και λίγες εβδομάδες η Εύα εγκαταστάθηκε εκεί.
Και το σπίτι άδειασε.
Άδειασε με έναν τρόπο που με μελαγχολεί βαθιά.
Εδώ και 18 χρόνια το διαμέρισμά μας είχε τη σφραγίδα της. Τα παιχνίδια της παντού στην αρχή, τα βιβλία και τα ρούχα της αργότερα. Σκουφάκια κολυμβητηρίου, πεντάγραμμα απ' το Ωδείο, γκλίτερ στο μπάνιο, φορτιστές παντού, ψιχουλάκια απ' τα σνακ της ακόμα πιο παντού.
Τώρα το σπίτι είναι στην εντέλεια. Καθαρό, αστραφτερό κι ανυπόφορα ήσυχο.
Έχω διαβάσει μια ντουζίνα άρθρα για το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Έχω κουβεντιάσει με τις ώρες για το πόσο λάθος είναι η ζωή μιας γυναίκας να νοηματοδοτείται μόνο απ' τα παιδιά της. Έχω παρακινήσει πολλές φίλες να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν έξω απ' την Αθήνα, αν αυτά το επιθυμούν. Πιστεύω ακράδαντα ότι το παιδί πρέπει να φεύγει όταν θέλει να φύγει -δεν είναι νωρίς. Είναι μια χαρά στιγμή.
Εγώ όμως πώς κατέληξα να νιώθω τόσο μόνη;
Πώς γίνεται να μη με καλύπτει η σχέση με τον σύντροφό μου;
Γιατί δεν αρχίζω τα ένα εκατομμύριο χόμπι που υπολόγιζα ν' αρχίσω "όταν φύγει το παιδί";
Γιατί κάθομαι σαν να παίζω σε σαπουνόπερα και κοιτάζω μελαγχολικά την άσχημη θέα απ' το μικρό μπαλκόνι μας με τις ώρες;
Είναι σκληρό να αδειάζει η φωλιά... είναι ένα μικρό πένθος. Νιώθεις ότι τρως μια γερή σφαλιάρα. Το παιδί δεν είναι πια εδώ κι εσύ νιώθεις σαν συνταξιούχος σε οίκο ευγηρίας.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν περίμενα καθόλου να νιώσω τόσο μόνη. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τη δουλειά μου, έχω έναν κύκλο φίλων που βλέπω συχνά και αρκετά πράγματα που απολαμβάνω να κάνω ανεξάρτητα από την οικογένειά μου. Δεν περίμενα να γίνω η μαμά που θα ένιωθε τέτοια μοναξιά όταν θα έφευγε το παιδί της. Περίμενα να νιώσω μια κάποια ανακούφιση, να σας πω την αλήθεια. Να χαρώ τον ελεύθερο χρόνο μου και την ηρεμία του σπιτιού...
Και να που η ζωή -όπως πάντα- σε εκπλήσσει.
Και να που η μητρότητα -όπως πάντα- σε εκπλήσσει.
Είμαι πολύ χαρούμενη που το παιδί μου άνοιξε τα φτερά του -κι ας τρέμω απ' την αγωνία μου συνεχώς που είναι μακριά. Πιστεύω ότι δεν θα συνηθίσω την απουσία της. Αλλά πιστεύω παράλληλα ότι αυτή η πρωτόγνωρη μοναξιά είναι μια ακόμα απόδειξη της αδιανότητης αγάπης μου.
Χαλάλι της λοιπόν.
Τουλάχιτον να μη μάθει ποτέ ότι βάζω κι ακούω K-pop για να νιώθω ότι δεν έφυγε, γιατί θα με κοροϊδεύει όλη της τη ζωή.»