Την είδηση διαβάσαμε στη σελίδα «ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ» και σας την μεταφέρουμε αυτούσια:
«Kι αν σας έλεγα ότι αυτό είναι σχολείο; Θα το πιστεύατε; Κι όμως, είναι! Κι επέλεξαν για το διάλειμμα να μπορούν τα παιδιά να ξαπλώνουν σε αυτές τις υπέροχα μπλε... αιώρες! Μα υπάρχει κάτι καλύτερο από το να είσαι παιδί και να έχεις τη δική σου αιώρα στο προαύλιο;
Σε αυτό το Δημοτικό Σχολείο στο Oak Grove, στο Μississippi, δημιούργησαν τον "κήπο της ανάγνωσης". Η κ.Ladner, η βιβλιοθηκάριος, πρωτοστάτησε μαζί με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων - και με τις δωρεές από μία οικογένεια - και πραγματοποίησε έναν διαφορετικό τρόπο να ερωτευθείς τα βιβλία. Ν' απομονωθείς μαζί τους, να βυθιστείς στο κουκούλι κάτω από τα δέντρα, να τα γνωρίσεις, να σε γνωρίσουν κι αν πάει καλά, να δημιουργηθεί μια σχέση ζωής. Σχεδιάζουν μάλιστα να βάλουν φυτά που προσελκύουν πεταλούδες. Το κάνατε εικόνα;
Διάβασα τα σχόλια σ' εκείνη την ανάρτηση. Πάντα είμαι περίεργη να δουν τι γράφουν οι άνθρωποι κάτω από μια πρωτοποριακή ιδέα. Κι εκτός από τα σχόλια με περίπου τις δικές μου σκέψεις, τον ενθουσιασμό και την έκπληξη τύπου "Μα γιατί όχι και στην Ελλάδα με τον υπέροχο καιρό μας;", υπήρχαν και τα άλλα:
-Μα δεν πάνε αράχνες και φίδια μέσα στις αιώρες; Όταν πάνε τα παιδιά να ξαπλώσουν θα τις βρουν να τους περιμένουν...
-Ωραία ιδέα, αλλά μέχρι να πιάσει ο πρώτος ψείρες...
-Κι αν κλέψουν τις αιώρες; Έξω τις αφήνουν; Άσε που μπορεί να τις σκίσει ο αέρας. Ο καιρός ξέρεις, μπορεί να τις ρημάξει...
-Κι όλη αυτή η βρωμιά πάνω τους που μένουν έξω μέρα νύχτα;
Φανταστείτε λοιπόν να έχετε βάψει έναν υπέροχο τοίχο με τα πιο ωραία χρώματα και να έρχονται να παίξουν μπάλα μαζί του - πριν καλά καλά στεγνώσει. Φανταστείτε τώρα πως ο τοίχος είστε εσείς. Χαρούμενοι και στολισμένοι με τα καλά σας. Κι ενώ κάποιοι σας επαινούν, οι υπόλοιποι ρίχνουν τη μπάλα τους καταπάνω σας! Πώς θα νιώθατε; Αλλά κυρίως, τι θα κάνατε;
Ώριμοι οι "μαλακοί" τοίχοι που δεν εξφενδονίζουν πίσω με ορμή τις μπάλες! Ξεσκονίζουν τα όμορφα ρούχα τους και φεύγουν σφυρίζοντας, απολαμβάνοντας τη μέρα, περήφανοι για την ομορφιά τους. Οι άλλοι όμως, οι σκληροί τοίχοι, αυτοί που γυρνούν με ορμή τις μπάλες πίσω, σταματούν τον περίπατό τους και τεντώνουν τα στήθη τους για μεγαλύτερη επίθεση. Πόσο εξάσκηση πρέπει να κάνει κανείς για να μαλακώσει πριν γεράσει; Για να μη χάσει τον χρόνο του διαβάζοντας τα σχόλια αυτών που βγάζουν έξω τον πόνο τους ελπίζοντας να γιάνει;
Η βιβλιοθηκάριος πάντως, μαζεύει καθημερινά τις αιώρες και τις φυλάει από τις αράχνες και τα φίδια, από τη βρώμα και τις ψείρες, τον αέρα και τη βροχή, μέσα ... στη βιβλιοθήκη! Και δεν απάντησε σε κανέναν! Γιατί το σώμα της είναι μαλακό, σχεδόν αέρινο. Τα μπαλάκια και οι μπάλες τη διαπερνούν καθώς στέκεται στον κήπο των ονείρων της και απολαμβάνει το θέαμα των παιδιών με τα βιβλία αγκαλιά μέσα στα μπλε κουκούλια τους... Κι εύχεται σ' όλους εκείνους στα σχόλια, αφού δεν είχαν μια βιβλιοθηκάριο να τους φροντίσει στα παιδικά τους χρόνια, να στήσουν τώρα μια δική τους αιώρα στην αυλή τους και να χωθούν μέσα της με ένα καλό βιβλίο!».