«Αυτή είμαι εγώ και κάπου εκεί είναι και η τομή μου, αυτή η γραμμή περίπου 40 εκατοστών , αυτή που κοιτούσαμε επίμονα, ήταν ο, τι χρειάστηκε να κάνουν οι γιατροί για να ζήσω. Την κουβαλάω εδώ και 3 χρόνια και 3 μήνες, με ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα. Μέσα σε μια μέρα είδα το σώμα μου να αλλάζει , -τη ζωή όλη δηλαδή- την είδα μέσα σ αυτά τα 3 χρόνια να αλλάζει κι αυτή ώστε τώρα να μοιάζει σαν ένα χλωμό ποτάμι που διαπερνάει κάθετα το κορμί μου, ισχνή ανάμνηση πια αλλά πάντα εκεί . Εγώ κυρία μου αυτή την τομή την τιμώ και την ευχαριστώ γιατί με κράτησε ζωντανή και έχω κάνει τα πάντα για να αποδεχτώ την καινούρια πραγματικότητα που η ζωή έφερε στο διάβα μου.
Οπότε ούτε το αδιάκριτο βλέμμα σας , ούτε οι ψίθυροι σας όλο συγκατάβαση και οίκτο, μπορούν να με κάνουν να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από τιμή, ευγνωμοσύνη και περηφάνια γι’ αυτό το σημάδι που πλέον έχει χαραχτεί πάνω μου. Κάθε χιλιοστό του είναι η προσπάθεια μου να κρατηθώ στη ζωή, ο πόνος, η αγωνία, ο φόβος και η απόγνωση που γέννησε η νόσος· είναι όμως και υπενθύμιση ότι τα κατάφερα, η νίκη της επιστήμης, η θέληση και το πείσμα μου, η αξιοπρέπεια και το θάρρος μου να μην καταρρεύσω, να κρατηθώ αισιόδοξη και μαχητική και να μπορέσω να μιλήσω ανοιχτά για την περιπέτεια της υγείας μου , βοηθώντας άλλους, ώστε κανένας ασθενής , -πρώην και νύν-, να μην ντραπεί επειδή κάποια αδιάκριτη δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από ένα σημάδι, όπως κάνατε εσείς σήμερα σε μένα.
Αν δεν μπορείς να βλέπεις το σημάδι μου, χαμήλωσε το βλέμμα σου, εγώ το δικό μου έχω παλέψει πολύ για να το κρατώ ψηλά σε ένδειξη ευγνωμοσύνης στο σύμπαν».