Οι γονείς μας, όσο μεγαλώνουν θέλουν φροντίδα, στοργή και κυρίως να νιώθουν ότι τους αγαπάμε. Η μοναξιά είναι δύσκολη σε αυτές τις ηλικίες γι' αυτό και πρέπει να τους προσέχουμε σαν τα μάτια μας, όπως έκαναν και αυτοί κάποτε. Και όσο και αν μας λένε ότι θέλουν να είμαστε ανεξάρτητοι και να μην ανησυχούμε για εκείνους, λαχταρούν από εμάς τα παρακάτω:
Να τους λέμε ένα «ευχαριστώ» που και που
Προφανώς, οι γονείς μας δεν στερήθηκαν όσα στερήθηκαν, ούτε μας ανέθρεψαν σωστά και μας έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουμε καλύτερα από ‘κείνους, με στόχο να έρθει μια μέρα που θα ακούσουν τις ευχαριστίες μας. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι πολύ ωραίο, και για εμάς και για ‘κείνους, να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας πότε πότε και να αναγνωρίζουμε ανοιχτά τις προσπάθειες και τις θυσίες τους.
Να μην τους αφήνουμε έξω απ’ τη ζωή μας
Είναι γεγονός ότι οι οικογενειακές και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις συχνά δεν μας αφήνουν χρόνο και διάθεση για τίποτα. Πόσο μάλλον, για ν’ ακούμε τις παραινέσεις και τις ανησυχίες των γονιών μας κάθε λίγο και λιγάκι. Με τον καιρό όμως, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κλείνουμε τους δικούς μας έξω απ’ τη ζωή μας και να μην έχουν πραγματική εικόνα του τι περνάμε και κατά πόσο χρειαζόμαστε ή όχι τη στήριξη και τη βοήθειά τους.
Να ζητάμε τη συμβουλή τους
Όταν είμαστε ανοιχτοί σε συμβουλές από τους γονείς μας, αυτό τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί και παρόντες στη ζωή μας. Αισθάνονται ότι τους εκτιμάμε για τη σοφία που μας προσφέρουν. Και επιπλέον έχουμε και εμείς την ευκαιρία να λάβουμε αξιόπιστες και καλόβουλες συμβουλές, από ανθρώπους που θέλουν μόνο την ευτυχία μας.
Να είμαστε δίπλα τους όταν μας χρειάζονται
Οι γονείς μας ήταν πάντα δίπλα μας, φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα και να νιώθουμε πάντα ασφαλείς, όχι μόνο ως παιδιά, αλλά ακόμη και ως ενήλικες. Δυστυχώς, η καθημερινότητα και οι δυσκολίες της ζωής μας παρασέρνουν εύκολα, μας παίρνει από κάτω – δεν είμαστε το ίδιο ανθεκτικοί μ’ εκείνους – και ξεχνάμε να τους στηρίξουμε όταν περνούν κι αυτοί τα δικά τους ζόρια.
Να ρωτάμε για την υγεία τους
Οι γονείς μας, όσο κι αν μεγαλώσουν, προσπαθούν να μας προστατέψουν από δυσάρεστα πράγματα, όπως είναι π.χ. ένα πρόβλημα υγείας τους. Επιπλέον, ανησυχούν περισσότερο για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, γι’ αυτό μας λένε πάντα ότι είναι μια χαρά και πως δεν χρειάζονται τίποτα. Αν ρωτήσουμε, βέβαια... Γιατί πολύ συχνά, αμελούμε να τους ρωτήσουμε πώς είναι και να δείξουμε το στοιχειώδες ενδιαφέρον για την κατάστασή τους.
Αν μπορούμε, να τους βοηθάμε οικονομικά
Μπορεί οι γονείς μας να δούλεψαν σκληρά σε όλη τους τη ζωή, αλλά κάποιες φορές δεν έρχονται όλα όπως τα υπολογίζεις και οι συντάξεις δεν είναι πάντα αρκετές για να τα βγάλει πέρα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Όταν θυσίασαν τόσα για να μας δώσουν τα εφόδια ώστε να ζήσουμε μια καλή ζωή, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για ‘κείνους είναι να τους στηρίξουμε οικονομικά, ακόμη κι αν είναι πολύ περήφανοι για να μας το ζητήσουν οι ίδιοι.
Να εμφανιζόμαστε στις οικογενειακές μαζώξεις
Για τους παλιότερους, οι οικογενειακές μαζώξεις είναι ένα κοινωνικό γεγονός, μια ευκαιρία να ξαναδούν συγγενείς που δεν βλέπουν συχνά. Ταυτόχρονα, είναι μια ευκαιρία να νιώσουν ότι η οικογένεια είναι δεμένη και αποτελεί εν δυνάμει στήριγμα για όλα τα μέλη της. Όταν είμαστε νεότεροι, συγχωρούν τη δυσθυμία μας κάθε φορά που μαζεύονται τα σόγια. Όταν κάνουμε δική μας οικογένεια, όμως, η απουσία μας απ’ το οικογνειακό τραπέζι τους στενοχωρεί βαθιά.
Να μην τους μιλάμε λες και είναι παιδιά
Στους γονείς μας οφείλουμε να τους τιμούμε πάντα και να τους δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό γιατί, πρώτα πρώτα, σ’ αυτούς χρωστάμε όσα έχουμε καταφέρει στη ζωή μας – αυτό που είμαστε. Σίγουρα δεν είναι αλάνθαστοι, έχουν όμως μεγαλύτερη εμπειρία και μας αγαπούν πολύ. Είναι, λοιπόν, δυσάρεστο να τους αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν μικρά παιδιά, να μην τους λαμβάνουμε υπ'όψιν και να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τη σκέψη τους.