«Να χαμογελάς.
Να χαμογελάς ακόμα και στις πιο σκοτεινές τις μέρες.
Να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να αποφεύγει τη μιζέρια, όσο πιο πολύ μπορεί.
Γιατί η μιζέρια, μιζέρια πάντα θα γεννά. Η θλίψη, θλίψη. Και τα μούτρα θα πολλαπλασιάζονται όσο εσύ τα αφήνεις…
Να χαμογελάς.
Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε αυτούς που σε αγαπούν. Αλλά δεν υπάρχει και καλύτερη απάντηση για όλους εκείνους που θέλουν το κακό σου. Δεν απαντάμε στο σκοτάδι με σκοτάδι Άνθρωπε…
Να χαμογελάς.
Να χαμογελάς πολύ. Και θα το δεις… Σιγά σιγά, θα νιώσεις τα μέσα σου να μαλακώνουν.
Θα φύγουνε τα σύννεφα. Θα ομορφύνει γύρω σου ο κόσμος…
Να χαμογελάς. Είναι κομπλεξικό το κακό. Είναι κομπλεξικός ο διάολος. Και δεν το αντέχει, δεν το μπορεί, το να χαμογελούν οι άνθρωποι.
Δεν το αντέχει και φεύγει μακριά.
Δεν το αντέχει και εξαφανίζεται.
Να χαμογελάς, με όλο σου το είναι…»