Είχε πάει στην ίδια κατασκήνωση και πέρυσι, και ήταν ενθουσιασμένος που επέστρεφε. Του αρέσαν οι δραστηριότητες και ο χώρος, αλλά περισσότερο απ' όλα, όμως, του άρεσε ε επειδή εκεί βρίσκονταν οι φίλοι του. Οι φίλοι που γνώρισε πέρσι το καλοκαίρι. Οι πρώτοι πραγματικοί φίλοι που έκανε ποτέ, και από τότε είναι πιο χαρούμενος.
Είμαι σίγουρος ότι του αρέσει και η ενέργεια και ο ενθουσιασμός που επικρατεί από τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Η πραγματική χαρά και η συμπόνια όσων προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους για να φιλοξενήσουν ανθρώπους με αναπηρία.
Σήμερα το απόγευμα, εντελώς τυχαία, έμαθα τον πραγματικό λόγο που ο Harrison, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από αυτήν την δωρεάν κατασκήνωσε, πήρε αυτή την πρωτοβουλία. Η ιστορία του είναι συγκινητική:
Μια μέρα, μαθητής γυμνασίου ακόμα, ο Harrison άργησε να βγει διάλειμμα για το μεσημεριανό φαγητό και όλα τα τραπέζια που συνήθως καθόταν ήταν γεμάτα. Κοίταξε τριγύρω και είδε κενές θέσεις στο τραπέζι με παιδιά που ήταν στην ειδική εκπαίδευση. Έτσι, κάθισε εκεί. Και αυτό τον άλλαξε.
Είχε ένα υπέροχο γεύμα και, έκτοτε, καθόταν μαζί τους συχνά. Σε εκείνο το τραπέζι, έκανε αληθινούς φίλους που τους έχει μέχρι και σήμερα. Μεγαλώνοντας, αποφάσισε να ιδρύσει αυτή την κατασκήνωση για 2 λόγους:
Πρώτον για να βρίσκεται όσο περισσότερο χρόνο μπορεί με ανθρώπους που σαν τους φίλους του που του άλλαξαν τη ζωή. Με ανθρώπους που ξέρουν να χαμογελούν, να μάχονται και να εκτιμούν.
Και δεύτερον, για να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους ΑμεΑ να βρουν κι εκείνοι αληθινούς φίλους που θα τους στέκονται και θα τους καταλαβαίνουν.
Όταν έμαθα την ιστορία αυτή, συγκινήθηκα πολύ. Έπιασα τον Harrison και του είπα ότι, ο μεγαλύτερός μου φόβος από τότε που γεννήθηκε ο γιος μας και μάθαμε ότι έχει εγκεφαλική βλάβη, ήταν ότι θα μεγάλωνε μόνος τους... Μου χαμογέλασε, με ευχαρίστησε που του μίλησα και μου ευχήθηκε να περάσουμε όμορφα. Καθώς έφευγε, είμαι σίγουρος ότι είχαμε κι οι δυο δάκρυα στα μάτια.
Μετάφραση από το lovewhatmatters.com και τον Maura Caldwell