«Κάθε πρωί που ξυπνάω, το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι τα ματάκια των παιδιών μου να με παρακολουθών και να με ικετεύουν να σηκωθώ.
Για να παίξω μαζί τους και να τους φτιάξω το πρωινό τους.
Με περιμένουν πώς και πώς για να αρχίσει η μέρα μας.
Εγώ το μόνο που θέλω ωστόσο, είναι να γυρίσω πλευρό και να κοιμηθώ πέντε λεπτά ακόμα... Γιατί είμαι τόσο κουρασμένη.
Αλλά τα σπρωξίματα στην πλάτη μου γίνονται πιο δυνατά.
Τα ''μαμά, σήκω'' και τα υπόλοιπα παρακάλια αντηχούν δυνατά μέσα στο δωμάτιο.
Και μικροσκοπικά χεράκια προσπαθούν να μου ανοίξουν τα μάτια.
Τα παιδιά μου με χρειάζονται. Και έτσι, σηκώνομαι και αρχίζει μια γεμάτη, κουραστική μέρα.
Ξέρω όμως ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ...
Μια μέρα κανείς δεν θα έρχεται για να με ξυπνήσει. Τα παιδιά μου θα κοιμούνται και πιθανότατα δεν θα βγαίνουν από τα δωμάτιά τους μέχρι το μεσημέρι τα Σαββατοκύριακα, και εγώ θα τα ξυπνάω με φωνέςτις καθημερινές.
Και τα χαμόγελά τους θα αντικατασταθούν από ένα μόνιμο συνοφρύωμα και μια κακόκεφη διάθεση.
Και γι' αυτά, θα είμαι εκείνο το ενοχλητικό παιδάκι - εκείνο που θέλει μόνο την προσοχή και την αγάπη τους.
Και θα ξέρω πώς ένιωθαν κάθε πρωί που με ξυπνούσαν, όταν ήταν μικρά και θα νοσταλγώ αυτή την εποχή.
Γι' αυτό, θα το χαρώ όσο μπορώ τώρα και θα ξυπνάω με κέφι και αγάπη, γιατί ο χρόνος περνά γρήγορα...»
Πηγή: The Natural Parent Magazine