«Η μητέρα μου μου θύμισε σήμερα πως έχουμε επέτειο.
Σαν σήμερα πριν απο τρία χρόνια έδωσα την δυσκολότερη μάχη της ζωής μου, για να σώσω τη ζωή μου.
Είναι παράδοξο πως 3 χρόνια μετά το 21 Μαιου δεν χτυπησε καμπανάκι. Ισως πάλι βέβαια και να μην είναι παράδοξο.
Γιατί αυτό κάνει ο χρόνος , -ο χρόνος που περνάει από το τραύμα-, σε βάζει πάλι σε μια κατάσταση κανονικότητας. Γι' αυτό για κάποιους ο χρόνος που περνάει είναι σύμμαχος κι όχι εχθρός.
Η μαμά μου μου πε «δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα», εγώ όμως προσπσθώ να την ξεχάσω και να την αφήσω πίσω μου.
Κι είναι πραγματικά συγκλονιστικό που ήμουν στις 21 Μαιου του 2021 και που είμαι τώρα. Μπήκα σε ενα θάλαμο χειρουργείου και βγήκα άλλη 12 ώρες μετά.
Σήμερα όμως , αυτή τη μέρα, ζω και κάνω όνειρα, έχω ραντεβού για τη δουλειά, έκανα τη γυμναστική μου, μιλάω στο τηλέφωνο, θα πάω στην τράπεζα. Αυτές τις μικρές ρουτίνες που μόνο οι υγιείς μπορούν να απολαύσουν.
Τρία χρόνια αγωνίας, αλλά και νικών προσωπικών, μεγάλης βουτιάς και μεγάλης αναγέννησης. Αλλαγών και αποδοχής μιας νέας πραγματικότητας. Η ζωή που νικάει το φόβο. Χρόνια μου πολλά λοιπόν.
ΥΓ: βάζω αυτη τη φωτό γιατί κάπως μοιάζει με τον καινούριο μου χαμογελαστό εαυτό μου»