Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που η κόρη μου ήταν μωρό που είχα ξεχάσει την αίσθηση να έχεις στο στήθος σου ένα τόσο μικρό πλασματάκι. Να βγάζει αυτές τις φωνούλες και να αναδύει από το σωματάκι του αυτή τη μεθυστική μυρωδιά της ''μωρουδίλας''.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αυτό το τηλεφώνημα και το συναίσθημα που άφησε πίσω του ήταν γλυκόπικρο. Πόσο μου λείπει τότε που το κοριτσάκι μου ήταν λίγων ημερών, τυλιγμένη σαν λαχταριστό μπουρίτο στο στήθος μου να ανασαίνει απαλά. Πόσο γαλήνια ένιωθα τότε.
Όταν γεννάς, όλοι σου λένε για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσεις τον πρώτο καιρό. Για τα ατέλειωτα ξενύχτια, για την εξάντληση, για την επιθυμία να κάνεις ένα ντους και να μην προλαβαίνεις, για τους πόνους και τα εξαντλητικά ωράρια του μωρού.
Κανείς, όμως, δεν σου λέει να τα απολαύσεις όσο μπορείς γιατί κάποτε θα σου λείψουν...
Θα σου λείψει κάθε μικροσκοπική πάνα, το βραχιολάκι του μαιευτηρίου που θα μπει σε κάποιο συρτάρι για να φυλαχτεί όσο θα βλέπεις το μωρό σου να μεγαλώνει και να κατακτά ένα ένα τα ορόσημα.
Το να είσαι γονιός δεν είναι παίξε γέλασε. Θέλεις τα παιδιά σου να μεγαλώσουν, αλλά θέλεις κάποια πράγματα να μείνουν ίδια. Έχεις ενθουσιασμό και χαρά και μια καρδιά που σκίζεται σε κομμάτια.
Σου λένε περνάει γρήγορα ο καιρός και δεν μπορείς παρά να γνέψεις ή να γουρλώσεις τα μάτια σου, αλλά όταν τελικά το ζεις, το καταλαβαίνεις. Ο χρόνος περνάει γρηγορότερα από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.
Καθώς λοιπόν φιλάτε απόψε για 300η φορά το μάγουλο του νεογέννητου σας, φροντίστε να αναπνεύσετε λίγο ακόμα αυτό το μωρουδιακό άρωμα... Γιατί ο χρόνος είναι κλέφτης και περνάει γρήγορα.