Μια μητέρα υποστηρίζει ότι βλέπεις ποιοι είναι αληθινοί φίλοι μόνο όταν κάνεις παιδιά και μοιράζεται την εμπειρία της.
«Προσωπικά πιστεύω ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να καταλάβεις ποιοι είναι αληθινοί σου φίλοι είναι κάνεις παιδιά. Αν το παιδί σου γεννηθεί με ειδικές ανάγκες θα το καταλάβεις ακόμα πιο γρήγορα!
Στην αρχή, όλοι ενθουσιάζονται με το μωρό και σε επισκέπτονται ανελλιπώς. Σιγά σιγά όμως απομακρύνονται. Η αναπηρία τους κάνει να αισθάνονται άβολα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ελπίζουν ότι δεν θα το καταλάβετε, αλλά το καταλαβαίνετε. Ειλικρινά, οι περισσότεροι σταματούν να προσπαθούν εντελώς και εξαφανίζονται.
Με πονάει πολύ...
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι που είναι στη ζωή σου σταθεροί και ουσιαστικοί. Θα κοιτάξουν πέρα από τη διάγνωση, θα σε πιάσουν από το χέρι και θα σε τραβήξουν προς τα πάνω. Δεν θα σε αφήσουν να βουλιάζεις!
Είναι σπάνιοι, αλλά υπάρχουν. Είναι εκεί για σένα. Έρχονται να σε δουν και σε στηρίζουν με κάθε πιθανό τρόπο. Θα μιλήσουν και θα αλληλοεπιδράσουν με το παιδί σου γνωρίζοντας ότι η έλλειψη οπτικής επαφής δεν σημαίνει ότι δεν ακούει ή δεν νιώθει την αγάπη τους. Θα σε κάνουν να νιώσετε και πάλι μέρος του κόσμου.
Για κάθε 10 ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν, θα υπάρχει ίσως ένας που τ καταλαβαίνει.
Θα είναι σαν φάροι ελπίδας για εσένα και την οικογένειά σου. Θα γίνουν οι σχεδίες της ζωής σας ενώ θα ταξιδεύετε μαζί στις καταιγίδες. Αλλά το πιο σημαντικό, θα είναι εκεί, με τον καφέ στο χέρι, όταν θα είστε σε θέση να σταματήσετε να παλεύετε για μια στιγμή. Θα σας βοηθήσουν να επιστρέψετε στην πλευρά του κόσμου που κρατάει τα πιο εύκολα πράγματα και δεν θα φοβηθούν να σε ρωτήσουν: "Πώς είσαι, αλήθεια;" γνωρίζοντας ότι η απάντησή σου μπορεί να είναι άσχημη και δύσκολη.
Αυτοί οι άνθρωποι και η σύνδεση που προσφέρουν είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία των γονέων που έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι αυτοί που μας αποτρέπουν από το να μας ρουφήξει εντελώς η μαύρη τρύπα του άγχους που μπορεί να καταναλώσει εντελώς τη ζωή μας χωρίς την υποστήριξη που τόσο πραγματικά χρειαζόμαστε.
Γι' αυτό ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο για να πω ευχαριστώ στους λίγους αληθινούς φίλους της ζωής μου. Τους ανθρώπους που μπορούν να αντέξουν την καταιγίδα μας και που δεν διστάζουν ποτέ να μου υπενθυμίσουν να ηρεμήσω όταν είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Τους ανθρώπους που ρωτούν πώς τα πάνε τα κορίτσια και θέλουν πραγματικά να ξέρουν. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τους ξεπληρώσω για όσα κάνουν για μένα.»
Πηγή: herviewfromhome.com