«Οι γονείς φτάνουν στο έπακρο του ρόλου τους όταν συνειδητοποιούν πως στην πραγματικότητα, δε μπορούν να κάνουν τα πάντα για να είναι καλά τα παιδιά τους.
Στη βαθιά συνειδητοποίηση του κάνω ότι μπορώ και μπορεί να μην είναι αρκετό, δίνεται η πράγματικη ευκαιρία για την αληθινή φύση της γονεϊκότητας.
Δεν είσαι εδώ για να πάνε όλα τέλεια.
Δεν είσαι εδώ για να φτιάξεις το πιο τέλειο πλάσμα.
Δεν είσαι για να επιβεβαιώνεσαι μέσα από την ψυχή που έφερες σε αυτό τον κόσμο.
Η απογοήτευση είναι στην καθημερινότητα της ζωής του ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός γονέα.
Γιατί μέσα σου υπάρχουν δύο παιδιά.
Το παιδί που θα ήθελες να έχεις και το παιδί που έχεις.
Πολλοί πασχίζουν, πολεμούν και αγωνίζονται για το παιδί που νομίζουν πως έχουν και όταν εκείνο δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια τους, στα στάνταρ τους, εκείνοι απογοητεύονται και αυτό είναι εντάξει.
Δεν είναι εντάξει όταν η απογοήτευση στρέφεται εναντίον των παιδιών μας, απλώς επειδή εμείς θα θέλαμε να είναι τα πράγματα διαφορετικά.
Είμαστε οι γονείς και εκείνα τα παιδιά.
Δεν είμαστε σε θέση εξουσίας. Δεν θα έπρεπε να καταφέρουμε τίποτα μέσα από τα παιδιά μας. Παρά μόνο να τα παραδώσουμε ασφαλή στον κόσμο που τους ανήκει και αντιστρόφως να παραδώσουμε φροντισμένο τον κόσμο μας στα χέρια τους.
Ο ρόλος μας φτάνει στην ανώτερη έκφραση του, όταν καλούμαστε να υπηρετήσουμε την ψυχή που φέραμε και όχι το ΕΓΩ μας.
Ο ρόλος μας εκφράζεται στο έπακρο τη στιγμή που συνειδητοποιούμε πως δε μπορούμε να κάνουμε την καθοριστική κίνηση για να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα ... Και αυτό είναι μέρος του ρόλου μας.
Το να εμπιστευτούμε την ψυχή που ήρθε και το Σχέδιο της, το να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών και σκέψεων μας και το ταχθούμε υπέρ οποιασδήποτε μορφής φροντίδας απέναντι σε εκείνη...είναι πλέον επιτακτική ανάγκη.
Σε έναν κόσμο που μας μεγάλωσε με το σκεπτικό πως ως γονείς έχουμε την εξουσία και πρέπει να την χρησιμοποιούμε... Γεννιούνται παιδιά που δεν έχουν κανέναν έλεγχο επάνω στον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι επιτακτική ανάγκη να αφήσουμε τα ηνία και να σταθούμε δίπλα τους. Ακόμα και αν δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα. Η θέση μας είναι δίπλα τους. Ούτε πίσω από αυτά, ούτε μπροστά, ούτε μακριά. Δίπλα.
Είναι δύσκολο να αφήσεις την "βολική" θέση του εξουσιαστή και να κατέβεις για λίγο από τον θρόνο που σου έχτισαν αιώνες τώρα.
Γονέας δεν σημαίνει θεός.
Είμαστε τα δοχεία και μετά γινόμαστε τα κεριά, η φλόγα των οποίων θα ζεσταίνει τις ψυχές τους μέχρι Το σώμα μας να μην υπάρχει πια...ακόμα και αν η φλόγα τρεμοπαίζει...από το κρύο, τον αέρα, τον φόβο...δε σβήνει...ως ταπεινή υπενθύμιση : "Μπορεί να είμαι μικρή, μα αν δε σβήσω, είμαι αρκετή, το Σκοτάδι να σκορπίσω".»