«Κάποτε ξυπνούσα νωρίς... Έπινα τον καφέ μου με ησυχία. Έκανα γυμναστική. Αν είχα χρόνο έβαζα πλυντήριο και απαντούσα σε μερικά email, πριν φύγω για δουλειά.
Και μετά έγινα μητέρα.
Ήμουν ξύπνια τη μισή νύχτα και το σκοτάδι έγινε φίλος και εχθρός μου. Ακόμα και όταν κοιμόμουν, όμως, οι μέρες γίνονταν ακόμα πιο εξαντλητικές από ό,τι ήταν κάποτε.
Έπρεπε να είμαι παρούσα σωματικά και ψυχικά για τα παιδιά μου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Έτσι είναι η αγάπη της μάνας για τα παιδιά της.
Βρίσκεται στο πλύσιμο των ρούχων. Στα γεύματά τους. Στο να καλύπτεις όλες τους τις ανάγκες συναισθηματικές και πρακτικές. Είναι στην προσπάθεια να γίνεις καλύτερος γονιός. Στην προετοιμασία και το ψάξιμο που κάνεις για οτιδήποτε τα αφορά. Στην προσπάθεια να βρεις χρόνο για τον εαυτό σου.
Τα πρωινά προσπαθώ να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ. Δεν σηκώνομαι με ευκολία. Τα μάτια μου είναι σπάνια έτοιμα να ανοίξουν. Ακούω τις φωνές του συζύγου και των παιδιών μου. Όπου να 'ναι θα έρθουν στο κρεβάτι μου.
Και έρχονται. Πέφτουν πάνω μου. Με γεμίζουν φιλιά και παίζουν με τα παιχνίδια τους.
Είναι τόσο χαρούμενα που έχω ξυπνήσει. Και εγώ - κι ας έχω ανάγκη να κοιμηθώ δέκα λεπτά ακόμα.
Έτσι ξυπνάω πλέον. Με αυτοκινητάκια και κούκλες στο κρεβάτι μου και με χαχανητά.
Και είμαι η τελευταία που πέφτει για ύπνο και που έχει την ευκαιρία να κάνει ένα διάλειμμα.
Και μπορεί να μην είναι το είδος του παραγωγικού ύπνου που ήταν παλιά, αλλά είναι παραγωγικό γιατί αξιοποιώ κάθε ελεύθερο δευτερόλεπτο για να προλάβω να ξεκουραστώ για μια ακόμη μέρα που θα τα δώσω όλα, κάτι που αξίζουν τα παιδιά μου.
Και αυτό λέω στον εαυτό μου κάθε φορά που με πιάνουν οι ενοχές μου όταν χουζουρεύω.»
Πηγή: Words of Emma Heaphy