«Τον Ιανουάριο μάθαμε ότι είμαι έγκυος με το δεύτερο μωράκι μας το οποίο ήρθε στον πρώτο φυσικό κύκλο που κατάφερε να κάνει το σώμα μου μετά από 4 χρόνια.
Η σύλληψη έγινε στις Χριστουγεννιάτικες ΔΙΑΚΟΠΕΣ μας.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι καταφέραμε μετά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε για να αποκτήσουμε τον Νίκο, να γίνουμε ένα από αυτά τα ζευγάρια που πάντα ζήλευα - εκείνα που πιάνουν παιδιά στον αέρα κάνοντας υπέροχο σεξ.
Σε κάθε αιματολογική εξέταση, κάθε υπέρηχο, περίμενα πότε θα γίνει η βλακεία (γιατί σιγά μην είμαστε εμείς αυτό το ζευγάρι), αλλά να που η χορειακή ανέβαινε στα ουράνια και η καρδούλα του μωρού χτυπούσε στον πιο όμορφο ρυθμό…
Όλα πήγαιναν τέλεια. Ούτε ναυτία είχα, ούτε τα νεύρα που μου προκαλούσαν το πρώτο τρίμηνο οι χιλιάδες ορμόνες που έπαιρνα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη.
Όλα ήταν ιδανικά μέχρι την Δευτέρα 4 Μαρτίου που πήγαμε στην κλινική για έναν υπέρηχο στην 10η εβδομάδα. Σαν να είχα ένα προαίσθημα εκείνο το πρωί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά γιατί πριν την επίσκεψη αισθανόμουν ένα έντονο άγχος.
Μόλις άναψε η οθόνη το είδαμε το μωρό μας - είχε πλέον κεφαλάκι χεράκια και ποδαράκια. Όμως ο γιατρός μας κοίταξε την μαία και της είπε «Βλέπεις αυτό που βλέπω;» «Ναι…» απάντησε εκείνη. Η καρδιά του μωρού μας είχε σταματήσει και όπως μας σόκαρε με την είσοδό του στην ζωή μας, έτσι μας σόκαρε και με την έξοδο.
Το ζήσαμε και αυτό - αποβολή στον τρίτο μήνα.
Τα συναισθήματα πολλά, η σκέψη όμως μια: η επόμενη ημέρα που συνήθως είναι λίγο πιο εύκολη από την προηγούμενη. Όπως λέει και ο Νίκος, «το μπεμπέ είναι στον ουρανό τώρα».
Εάν έχω ένα μήνυμα να δώσω σε όποια γυναίκα βιώνει το ίδιο, είναι ότι θα χαμογελάσει και πάλι. Για εμένα συνέβη πολύ πιο γρήγορα από τι περίμενα - κατάφερα να νιώσω πραγματικά ευτυχισμένη μόλις μια εβδομάδα μετά.
Όμως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και το να θρηνήσει κανείς αυτή την απώλεια ζωής απαραίτητο!
Μια αγκαλιά σε όλες όσες το έχουν περάσει και μια παράκληση - Μην αφήσετε τον φόβο να σας στερήσει την χαρά και τον εορτασμό της επόμενης εγκυμοσύνης! Είναι μια μαγική περίοδος που μας αξίζει να ευχαριστιόμαστε στο έπακρο.
Δεν είσαι μόνη, δεν είσαι η μόνη.»