«Ξέρω ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα για πολλές γυναίκες...
Έχω μιλήσει με πολλές μαμάδες που θέλουν απεγνωσμένα να θηλάσουν τα μωρά τους, αλλά βρίσκουν τις σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις ανυπόφορες.
Βρίσκουν τον εαυτό τους να τρέμει κάθε θηλασμό.
Κλαίνε, δυσανασχετούν, χάνονται, καταρρέουν, συγκρούονται με τον ίδιο τους τον εαυτό... Η συναισθηματική τους κατάσταση ταλαντεύεται ανάμεσα σε κάθε τάισμα.
Και όμως επιμένουν. Δεν ζητούν βοήθεια. Είναι πεπεισμένες ότι θα έπρεπε να είναι σε θέση να το κάνουν αυτό.
Αναρρωτιούνται τι είδους μητέρες είναι αν δεν μπορούν να ταίσουν το ίδιο τους το παιδί. Είναι εξαντλημένες. Βασανισμένες. Νιώθουν ότι αποτυγχάνουν να κάνουν κάτι που είναι φυσικό.
Και μου μιλούν για την απόγνωση που νιώθουν όταν το μωρό τους δεν παίρνει βάρος. Όταν το μωρό τους δεν μπορεί να κρατήσει την τροφή. Για το πόσο αδύναμοι νιώθουν οι σύντροφοί τους να τους βοηθήσουν. Για το πόσο θυμωμένες και απογοητευμένες νιώθουν όταν βλέπουν άλλους να θηλάζουν τόσο εύκολα.
Και αναρωτιούνται γιατί ποτέ κανείς δεν τους είπε ότι μπορεί να είναι δύσκολο. Ότι μπορεί να χρειάζονται υποστήριξη. Ειδική υποστήριξη. Ότι ο θηλασμός είναι κάτι που πρέπει να μάθουν. Ότι οι σύντροφοί τους μπορούν να συμμετέχουν περισσότερο. Ότι ο μητρικός θηλασμός δεν χρειάζεται να είναι αποκλειστικός.
Ότι η φαντασίωση και η πραγματικότητα για το τι χρειαζόμαστε εμείς και τα μωρά μας μπορεί να διαφέρουν.
Και ότι εναπόκειται στον καθένα μας να κάνει αυτές τις επιλογές με βάση το ποιοι ΕΜΕΙΣ είμαστε και ποιες είναι οι ιδιαίτερες ψυχολογικές και σωματικές μας ανάγκες. Και τις ανάγκες των μωρών μας.
Και ότι τελικά πρόκειται για μια συνεχή πράξη εξισορρόπησης μεταξύ των δικών τους αναγκών και των δικών μας.
Όπως είναι όλα στη μητρότητα, άλλωστε.»
Πηγή: parenthoodinmind.com