Μερικές φορές, μάλιστα, το πρόγραμμά μας είναι τόσο βαρύ που με το ζόρι κάνουμε τα απαραίτητα. Εκτός κι αν έχουμε τα μικρά μας μυστικά που μας βοηθούν να αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας και να αντέχουμε τη δύσκολη καθημερινότητα, όπως οι παρακάτω μαμάδες:
«Δεν φτιάχνω ποτέ πρωινό!»
«Μου είναι πολύ σημαντικό να ξεκινάει η μέρα μου χωρίς άγχος και πίεση. Κάποτε, όχι μόνο κυνηγούσα τα παιδιά να φάνε πρωινό, αλλά δεχόμουν και παραγγελίες, με αποτέλεσμα να περνάω 1 ώρα στην κουζίνα, να καθυστερούμε και τελικά να παθαίνω υστερία και να φωνάζω. Πλέον αφήνω πάνω στο τραπέζι μπανάνες, μήλα, γάλα και δημητριακά, και ο καθένας τρώει ό,τι κι όσο θέλει. Όταν η μέρα ξεκινά χαλαρά, όλα πάνε καλύτερα».
«Δεν θυσιάζω ποτέ τον βραδινό μου ύπνο»
«Ο μόνος λόγος που θα θυσιάσω τον βραδινό μου ύπνο, είναι αν τα παιδιά είναι άρρωστα ή πολύ εκνευρισμένα. Κατά τ' άλλα, όλοι ξέρουν πως 9:30 μ.μ. πέφτω στο κρεβάτι και το σέβονται. Συνήθως τα παιδιά είναι ήδη στο κρεβάτι τους από τις 9, αλλά αν δεν είναι, αναλαμβάνει ο άντρας μου. Η μαμά αποσύρεται νωρίς γιατί αλλιώς δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της επόμενης ημέρας!».
«Πάω καθημερινά γυμναστήριο»
Μία ώρα μέσα στη μέρα είναι αφιερωμένη σε μένα, ο κόσμος να χαλάσει. Το γυμναστήριο με χαλαρώνει, αλλά είναι και μια πρόφαση για φεύγω από την τρέλα του σπιτιού. Μερικές φορές κάθομαι απλά στο παγκάκι έξω από το γυμναστήριο και κοιτάζω τον ουρανό, μόνο και μόνο για να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Τα παιδιά και ο άντρας μου το έχουν δεχτεί, και το οικογενειακό πρόγραμμα φτιάχνεται πάνω σε αυτή μου την ανάγκη».
«Μεταξύ σχολείου και γραφείου, πάω για καφέ»
«Από τη στιγμή που θα αφήσω τα παιδιά στο σχολείο μέχρι τη στιγμή που ξεκινάω για τη δουλειά, μεσολαβούν 40 ολόκληρα λεπτά! Κάποτε τα σπαταλούσα άσκοπα είτε επιστρέφοντας σπίτι είτε πηγαίνοντας νωρίτερα στο γραφείο. Πλέον, όμως, κάθομαι στην αγαπημένη μου καφετέρια, πίνω τον καφέ μου, χαζεύω τα νέα της ημέρας ή παίζω παιχνίδια στο κινητό. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά με βοηθάει να είμαι πιο ήρεμη και χαμογελαστή όλη μέρα».
«Σταμάτησα να πλένω και να σιδερώνω τα ρούχα όσων είναι από 12 και πάνω»
«Είμαστε μια οικογένεια με 6 παιδιά, από 3 έως 17 ετών. Όταν κατάλαβα ότι είμαι στα πρόθυρα της σωματικής και ψυχικής κατάρρευσης, συνειδητοποίησα πως πρέπει να πάρω δραστικά μέτρα για να ξεκουράζομαι. Ένα από αυτά, ήταν να σταματήσω να πλένω, να απλώνω, να σιδερώνω και να τακτοποιώ τα ρούχα των παιδιών από Γυμνάσιο και πάνω (και φυσικά και του άντρα μου). Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, το δωμάτιό του και τα ρούχα του. Αυτό είναι οτ μεγάλο μου μυστικό που μου άλλαξε τη ζωή».