Τελικά σε μια απιστία (και στον ενδεχόμενο χωρισμό που ακολουθεί) φταίει μόνο ο ένας; Μήπως οι ευθύνες μοιράζονται; Κι αν δεν μοιράζονται, μήπως είναι 60-40 ή 70-30 και όχι 100-0; Η παρακάτω μαμά ρίχνει φως στο φλέγον αυτό θέμα και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της:
«Όταν ο άντρας μου αποφάσισε να χωρίσουμε και να φύγει με μια συνάδερφό του, όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς άρχισαν να τον κακολογούν και να μου λένε πως αξίζω κάτι καλύτερο. Τότε, συμφώνησα μαζί τους και έβγαλα γρήγορα το διαζύγιο.
Ήμουν σίγουρη πως αξίζω κάτι καλύτερο, και δυσκολευόμουν ακόμα και να τον δω κάθε φορά που ερχόταν να πάρει τα παιδιά για Σαββατοκύριακο. Οριακά τον μισούσα και έριχνα πάνω του όλο το φταίξιμο για τον κατεστραμμένο γάμο μας.
Όσο περνούσε ο καιρός και αποδεχόμουν το γεγονός, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αξίζω...
Σε μερικά πράγματα, είναι ξεκάθαρη η αξία σου. Για παράδειγμα, όταν συμμετέχεις στον μαραθώνιο και βγαίνεις πρώτος, είναι κοινά αποδεκτό πως σου αξίζει το χρυσό μετάλλιο. Όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου, είσαι σίγουρος πως σου αξίζει μια προαγωγή. Τι γίνεται όμως με τον γάμο και τις σχέσεις; Γιατί να αξίζω μόνο εγώ κάτι καλύτερο και να μην άξιζε και ο άντρας μου κάτι καλύτερο;
Μην με παρεξηγήσετε: δεν λέω ότι φταίω εγώ για την απιστία του συζύγου μου. Λέω ότι φταίμε και οι δύο.
Στα 10 χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν κάναμε αρκετά για να διατηρήσουμε τη σχέση μας ζωντανή. Δεν επικοινωνούσαμε σωστά, δεν επενδύσαμε αρκετά στο "μαζί" και δεν βάλαμε πάνω απ' όλα και απ' όλους ο ένας τον άλλον. Παραδέχομαι πως εστίαζα κυρίως στα παιδιά επειδή, από ένα σημείο και μετά, δεν είχα να συζητήσω τίποτα μαζί του. Παραδέχομαι, επίσης, πως δεν έκανα καμιά προσπάθεια να βρω έναν δίαυλο επικοινωνίας για να σώσω τον γάμο μου.
Ούτε εγώ ούτε εκείνος παλέψαμε. Αφήσαμε τη σχέση μας να σέρνεται μέσα στον χρόνο, χωρίς να ενδιαφερόμαστε πραγματικά για εκείνη. Τελικά, καταλήξαμε να νιώθουμε δυστυχισμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα σε μια σύμβαση που μας ήθελε "για πάντα μαζί".
Εγώ έβρισκα διέξοδο και παρηγοριά στα παιδιά και στις χιλιάδες ευθύνες που κουβαλάνε, απομακρύνοντας συνεχώς τον άντρα μου όχι μόνο από μένα αλλά κι από τα παιδιά του. Κι εκείνος, βρήκε διέξοδο και παρηγοριά στην αγκαλιά μιας άλλης.
Τρία χρόνια μετά το διαζύγιο, είμαι σίγουρη πως δεν άξιζα δίπλα μου έναν άντρα με τον οποίο δεν μπορούσα πια να επικοινωνήσω. Ωστόσο, είμαι το ίδιο σίγουρη πως ούτε κι εκείνος άξιζε δίπλα του μια γυναίκα με την οποία δεν είχε σημεία επαφής.
Η απιστία, όπως και ο χωρισμός, είναι συνήθως ευθύνη και των δύο συντρόφων. Πολύ σπάνια φταίει μόνο ο ένας, κι εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.
Τρία χρόνια μετά το διαζύγιο, λοιπόν, ξέρω πως αυτό που αξίζω είναι η ευτυχία. Το ίδιο αξίζει κι ο πρώην άντρας μου και πατέρας των παιδιών μου. Όταν είμαστε εμείς καλά, είναι καλά και τα παιδιά μας - ακόμα κι αν είμαστε χώρια».